I've got life...

ΔΕΘ 2011

...και δες που από "Διεθνής Έκθεση", έγινε ζωοπανήγυρις...

Πηγαίνοντας προς τη δουλειά μου την Παρασκευή, παντού στην πόλη ήταν παραταγμένα τα καραβάνια... Γουρούνια παντού, άλλα πράσινα, άλλα μπλε, άλλα σε λεωφορεία, άλλα με μηχανές, άλλα με παπιά, δυο δυο, τρία τρία, αλλού κοπάδια ολόκληρα. Ήρθανε να προστατέψουν κάτι άλλα ζώα, τα οποία δε μπορείς να κατατάξεις σύμφωνα με τον υπάρχοντα κατάλογο. Ενδεχομένως να προσιδιάζουν κι εκείνα με γουρούνια, αλλά συγκεκριμένα αυτά του Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων", που είχαν πει το αμίμητο "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από μερικά άλλα".

Τελικά κέρδισαν τα γουρούνια, όντας πιο πολλά από τα υπόλοιπα ζώα που συγκεντρώθηκαν σε αντίδραση όλων αυτών που τους αφαιρούν την αξιοπρέπεια. Σαφώς, είχαν και τη βοήθεια των στολών, των όπλων, καθώς και των χημικών. Για μια φορά ακόμη αισθάνθηκα την απόλυτη αναξιοπρέπεια, εγώ, ο νομοταγής πολίτης, αυτός που πληρώνει τους φόρους του μέχρι δεκάρας, που τηρεί τους νόμους, που αγαπά την πατρίδα του, που σέβεται τον εαυτό του και τον συμπολίτη του, τη χώρα που ζει και το ανθρώπινο είδος εν γένει. Παρά το γεγονός ότι το είδος εκλείπει, ή μάλλον, ακριβώς γι' αυτό...

 Ίσως πρέπει να απουσιάζει κανείς από όλα αυτά. Υπάρχουν τόσα πολλά και όμορφα σ' αυτή τη γη και σ' αυτή τη ζωή, που εν τέλει οφείλει να λείπει. Να λείπει απ' τον όχλο, από τις διεκδικήσεις τέτοιου τύπου, να αποσυνδέσει τη ζωή του και την αξιοπρέπειά του από το σύστημα, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν αξίες, οπότε το να ψάχνει εκεί να τις βρει είναι ματαιοπονία, αν όχι καθαρή βλακεία. Το βράδυ του Σαββάτου είδα πάλι αρρωστημένες καταστάσεις, ανθρώπους να βήχουν, να φταρνίζονται, να φτύνουν, να κλαίνε, να ρουφάν τη μύτη τους, να έχουν άσπρα πρόσωπα απ' τα μααλόξ, μάτια πρησμένα απ' τα χημικά που μας ψεκάζαν κάτι "συνάνθρωποι" κατά τα λοιπά, σπασμένα παρτέρια και ξεριζωμένα δέντρα, μια πόλη με "διεθνή έκθεση" η οποία ήταν άδεια, τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο...

Στα δικά μας, η ζωή συνεχίζεται. Υποθέτω, αν και θα ήμουν σίγουρος βγάζοντας εκτός συνάρτησης το γραφειοκρατικό τέρας του ιδρύματος, ότι ήταν η τελευταία ΔΕΘ που ζω από κοντά. Τέρμα πια οι σειρήνες, τέρμα οι κόρνες, τα καυσαέρια, το μποτιλιάρισμα, η βρώμα του Θερμαϊκού, η μόλυνση της ατμόσφαιρας με τα περισσότερα μικροσωματίδια απ' όλες τις πόλεις της Ευρώπης (τουλάχιστον), τέρμα τα τρίγωνα, τα τσουρέκια με κρέμα κάστανο, ο Λευκός Πύργος, η νυφίτσα του Θερμαϊκού, η "ερωτική" πόλη, ο αιώνιος φραπές στην παραλία, το κλάην μάην και το ντεμέκ, το χαλλλαρά και άλλα τέτοια σαλλλλλλονικιώτικα.

Από τις λίγες γωνιές που μπορεί ακόμη κανείς να επιβιώσει σ' αυτή την πόλη είναι το "Τοίχο-τοίχο", στην πλατεία Πολυδώρου στα Κάστρα. Καφενείο με χαλαρό κόσμο, ωραίο περιβάλλον δίπλα στα τείχη και το μικρό πάρκο που βρίσκεται εκεί, μουσικές από την Ελλάδα και τον κόσμο που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία, καθαρά ποτά, ελληνικές μπύρες και ωραίοι μεζέδες συνθέτουν ένα αλλιώτικο σκηνικό. Εκεί τη βγάζω τις ελάχιστες φορές που αποφασίζω να βγω έξω πια, μιας και δε μας έχει μείνει μαντήλι να κλάψουμε με τους θεομπαίχτες φορομπήχτες που διαφεντεύουν τον τόπο...

Εν αναμονή των εξελίξεων, η κατάσταση στο μαγαζί είναι αφόρητη, με ένα μαύρο βράχο να κρέμεται ωσάν άλλη δαμόκλειος σπάθη πάνω από τας κεφαλάς ημών. Με πληροφόρηση την οποία δε θα μπορούσε να έχει επουδενεί ούτε ο πιο καλά χωμένος στα κιτάπια μας, οι ξένοι τοποτηρητές ήρθαν για να ξετινάξουν φακέλους και υποθέσεις, επιλέγοντας "δειγματοληπτικά" τις πιο προβληματικές και ελλιπείς περιπτώσεις από το σύνολο αυτών. Οι συνάδελφοι κοιταζόμαστε με απορία, αναρωτώμενοι ποιος να είναι ο σύγχρονος Εφιάλτης...

Κείμενο διάβασες, φωτογραφία είδες, άκου και λίγη μουσική για να ολοκληρωθεί το παζλ. Δώσε ιδιαίτερη βάση στην τελευταία στροφή του κομματιού, το οποίο προέρχεται από τον τελευταίο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Ο Ελάχιστος Εαυτός" και λέγεται "San Michele":

...το πτυελοδοχείο του Bakunin το χυτό
συντρόφια μήπως βρέθηκε κι εκείνο
να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...

Δε μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...

Μάλλον...

Αν με ψάχνετε, είμαι ακόμα εδώ. Δεν είμαι εκεί, βέβαια, που ενδεχομένως να με ψάχνατε, αλλά εδώ νομίζω πως θα με βρίσκετε για καιρό ακόμα. Ή μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει;

Ξανά Σεπτέμβρης, φέρων τα ίδια ζητήματα κάθε φορά, στη δίνη του χρόνου που επαναλαμβάνεται με απόλυτη τάξη και συνέπεια. Ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αξιολόγηση πεπραγμένων και νέα σχέδια για τη χρονική περίοδο που ακολουθεί... Απόψε, στην πρώτη βραδιά του φθινοπώρου, οι σκέψεις μου αναθάρρησαν κι αυτές, βλέποντας έναν ουρανό που τους μοιάζει. Έτσι κι αυτές, γεμάτες βροχοφόρα, σκοτεινά σύννεφα, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε από και προς πάσα κατεύθυνση, με αστραπές, άλλες κοντά, άλλες μακριά και μια βροχή που δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα, αλλά λασπώνει τα πάντα...

Κι αν αύριο το πρωί ο ουρανός θα είναι καθαρός, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το συνονθύλευμα του μυαλού μου. Εκεί εκκρεμούν αποφάσεις και διλήμματα ουσιώδη, τα οποία σέρνονται καιρό τώρα, αφημένα στην τύχη τους και στον χρόνο τον πανδαμάτορα. Μα δε θα δώσει κανείς τη λύση, αν δεν πάρω τις αποφάσεις μου εγώ. Ίσως, βέβαια, να πρέπει να πάψω να σκέφτομαι τόσο πολύ και να αναλύω πράγματα και καταστάσεις, όπως πολλάκις μου έχουν επισημάνει φίλοι κι εχθροί, γιατί το μέλλον έγινε μάλλον στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε και γιατί ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι δηλαδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν.

Η καταιγίδα έξω κόπασε ήδη και το μόνο που έμεινε είναι η απαίσια μυρωδιά που φέρνει το δροσερό, κατά τα λοιπά, αεράκι, από την αναδευμένη θάλασσα του Θερμαϊκού. Καπνίζω μανιωδώς να την αποδιώξω απ' τα ρουθούνια μου, μα είναι τόσο επίμονη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που δε θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα φύγω. Γιατί θα φύγω. Έφτασε ο καιρός να πάω παρακάτω στη ζωή μου, η οποία δε διαφαίνεται να έχει και πολύ μάλλον εδώ. Θα αφήσω μια ζωή πίσω μου και θα ξεκινήσω μια καινούρια. Αυτό δίνει, όπως και να 'χει, μια προοπτική.

Αρκετά, όμως, με την εσωστρέφειά μου. Το φετινό καλοκαίρι πέρασε με το δικό του περίεργο τρόπο, έφερε καινούριες συνήθειες και κατήργησε παλιές. Γνώρισα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές πηγαίου γέλιου και ξεγνοιασιάς με καινούριους φίλους, κοιμήθηκα κάτω απ' τα αστέρια, ξαναείδα αγαπημένους παλιόφιλους, άκουσα και ακούστηκα, ξύπνησα αξημέρωτα για να τραβήξω φωτογραφίες, περπάτησα σε δάση και βουνά, βούτηξα σε παγωμένα, καθαρά νερά, έφαγα, ήπια, μέθυσα, χόρτασα απ' όλα κι απάνω που ένιωσα γεμάτος, ήρθε μια είδηση να με αδειάσει ολοκληρωτικά. Ο χαμός ενός φίλου με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, εκείνη την αμείλικτη πραγματικότητα που θέλει τους θεούς να γελούν...



Στον Νώντα.

Travelling

Travelling, a set on Flickr.

Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες.

Βρίσκω ζωτικό χώρο μακριά απ' τα πλήθη, σε βουνοκορφές με καθαρό αέρα, σε παραλίες ερημικές, σε δάση και δροσερές πλαγιές, σε νύχτες ήσυχες, όπως η αποψινή. Γύρω μου τσιμέντα κι άδειοι δρόμοι, αυτό το αυγουστιάτικο βράδυ Κυριακής. Παράδοξο δεν είναι να γίνεται ανθρώπινη η πόλη, όταν οι άνθρωποι απουσιάζουν;

Έχει γεμίσει ο κόσμος σκουπίδια. Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες όλοι μας, ψάχνουμε μήπως βρούμε κάτι που να μην είναι σάπιο, να μην είναι τρύπιο, να μην είναι μουχλιασμένο, ψάχνουμε ανάμεσα σε ανθρώπινα ράκη, σε ψυχές κατακερματισμένες να βρούμε ένα θησαυρό, μα συνήθως καταλήγουμε με σκουπίδια πιο γεμάτοι. Κι ύστερα πάλι, όταν ξεδιαλέγουμε πότε πότε ένα θησαυρό και τον προσφέρουμε με ευλάβεια, αχρεωστήτως, καταλήγει κι αυτός σκουπίδι μαζί με τα υπόλοιπα...

Διδαχή νο 1.673: "Όποιον αγαπάς πρέπει να τον κρίνεις αυστηρά κι όποιον μισείς, με επιείκεια." Ίσως να αγαπώ τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο πολύ μισώ αυτές που ερωτεύομαι. Μα δε λένε πως η μισή λύση στο πρόβλημα είναι να το εντοπίσεις;

Μην ανακυκλώνετε τα σκουπίδια σας.

"Μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή
τι μένει κάτσε μέτρα..."

Παλίρροια στον Όλυμπο...

Πάμε βόλτα;