Μάρτης, γδάρτης...

Πάει κι αυτός, φτωχός ο απολογισμός της φετινής χρονιάς, με μόλις μια καταχώρηση, διάφορα φωτορομάντσα και μερικά βίντεο... Πάντως, ο χρόνος συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον, τα γεγονότα τρέχουν κι έτσι όπως πάνε τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε, αλλά αφού έχουμε ακόμα ίντερνετ, ποιος νοιάζεται;

Τρόικες, ντόπιοι χαφιέδες και πριτέντερεντέρηδες μας έχουν βάλει στη μηχανή του χρόνου και να που βρεθήκαμε ξαφνικά στο '60, χωρίς την αθρωπιά μας και με ένα κάρο συμπλέγματα παλαιώθεν αποκτηθέντα και δυστυχώς εσαεί αναπαραγόμενα. Θα στη χαλάσω τη διάθεση έτσι γι' αρχή, αλλά είμαι βέβαιος πως θα ρεφάρω στο τέλος, σαν παλιά, καλή ελληνική ταινία.

Έτσι που λες. Σε ολοένα και περισσότερες συζητήσεις καταλήγουμε στην πρόταση της θείας της Ε. για συναυλία Χατζηγιάννη στο ποδοσφαιρικό Ο.Α.Κ.Α., όπου και θα γίνεται το κόψιμο. Διότι δε γίνεται αγαπητέ μου να χρειάζεσαι δίπλωμα για να οδηγήσεις αυτοκίνητο αλλά παιδιά να κάνεις έτσι, επειδή μπορείς... Και μετά που τα κάνεις, τι; Άκουσα πρόσφατα ένα μπαμπά να τονίζει τον ανδρισμό του τρίχρονου γιού του, λέγοντάς του "συνέχισε να κλαις για να σε κοροϊδεύει όλος ο κόσμος" και φρίττω ακόμη, αναρωτώμενος αν άξιζε πραγματικά να μοιραστώ τη φρίκη για να δικαιολογήσω το προαναφερθέν κόψιμο...

Ξεκινάς να πας στη δουλειά το πρωί και δεν προλαβαίνεις να βγεις απ' το τετράγωνο, γειτονιά κατά πως λέγαμε το '60, και η καλημέρα πάει σύννεφο, εξελιγμένη κι αυτή -σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής- σε καντήλι, τρισάγιο, χριστοπαναγία και διάφορα άλλα ιερά και όσια που ανεβοκατεβαίνουν ωσάν στη δευτέρα παρουσία. Από το γραμματοκιβώτιο, που γράμματα δε δέχεται πλέον και μάλλον θα πρέπει να μετονομαστεί σε λογαριασμοκιβώτιο, βγαίνεις έξω, σκοντάφτεις στα στραβά τοποθετημένα πλακάκια του πεζοδρομίου απ' τον εργολάβο της οικοδομής, παίρνεις το αυτοκίνητο και μόλις πατήσεις δρόμο πέφτεις στην πρώτη λακκούβα του υπεργολάβου της δημόσιας υπηρεσίας, που έσκαψε πάνω στις λακκούβες του εργολάβου που έφτιαξε το δρόμο, μετά τη σχετική μίζα που έδωσε από τη φοροδιαφυγή στη στελεχάρα του δημοσίου που του το ανέθεσε προσωπικώς, αφού το φακελάκι που είχε τσιμπήσει ο εφοριακός για να εξαλείψει το πρόστιμο έλαβε πανηγυρικά την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου και η Ε.Δ.Ε. χωρίς αιδώ οδεύει προς αρχειοθέτησιν... Και σκέψου πως δεν έχεις φύγει ακόμη απ' το τετράγωνο.

Φτάνεις με τα πολλά στη δουλειά και τι δουλειά... Θα μου πεις εδώ που φτάσαμε, φτάνει να έχεις. Να 'ναι έτσι ή να το πάρω στραβά; Ρε πως καταντήσαμε έτσι τη ζωή μας; Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό, φέρτε να ξοφλήσουμε και το λογαριασμό, εμείς πληρώνουμε το χρέος αλλονών... Θύματα της εικοσιτετράωρης εξημέρωσης από τα μέσα που αγιάζουν το σκοπό, κλαίμε νυχθημερόν τη χαμένη μας ζωή στο βωμό των διεθνών τοκογλύφων και των κερδών τους. Λες και μας φταίνε αυτοί που δεν υπάρχουν ούτε σαν ιδέες η αλληλεγγύη, η συνεισφορά, ο κοινωνικός ιστός, η συνύπαρξη βρε αδερφέ, ο σεβασμός στην έννοια του κοινού... Βιώνουμε το πιο βίαιο εσωστρεφές ξέσπασμα της χριστιανοκαπιταλιστικής ηθικής του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος δύει στα πιο απαίσια βάθη της πιο σάπιας δυτικής ψυχής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ακλόνητη πίστη της στις "Αγορές", κάτι ξετσίπωτες κυρίες που έχουνε μαζέψει όλα τα φράγκα του κόσμου και με νταβατζή τα μίντια και τσατσάδες τους πολιτικούς, μας γαμάνε καθημερινά τη ζωή με κάθε τρόπο.

Βλέποντας τον Εξάντα του Αυγερόπουλου για την Αργεντινή, διαπίστωσα ότι στη δική μας περίπτωση η μόνη διαφορά είναι στον τρόπο αποχαύνωσης, μιας κι εδώ η ντρόγκα περνάει μέσα απ' τον καθοδικό σωλήνα της τηλεόρασης, που λέει κι ο Τζιμάκος. Μην τον ξεχνάς, οι παραλογισμοί του είναι ισχυρό αντίδοτο στο σουρρεαλισμό που βιώνουμε, ενέσεις πραγματικότητας. Που λες, για τη δουλειά σου έλεγα, αλλά έχει καταντήσει τόσο απαίσια, που προκειμένου να αποφύγεις την κουβέντα μπορείς εύκολα να τυρβάζεις περί παντός άλλου πλην αυτής. Ε, συνάδελφε τραπεζοϋπάλληλε; Οι περισσότεροι νεκροί των πρώτων ημερών στην Αργεντινή ήταν τραπεζοϋπάλληλοι, καθώς ακούγεται. Κι ύστερα, πως να εργάζεσαι για ένα σύστημα το οποίο απορρίπτεις συλλήβδην, ενώ ακόμη και οι πρακτικές του, πέρα απ' το φιλοσοφικό κομμάτι, είναι καταστροφικές με στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών;

Αλλά μη λες πολλά, μην τυχόν σε κατηγορήσουνε σαν τον τορναδόρο απ' την Κρήτη που μίλησε για χρεοκωπία και κινηθήκανε πάραυτα όλα τα σιεσάη απ' τα κανάλια να τον μπαγλαρώσουνε, ενώ τα ίδια έλεγαν πριν από μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομίας και οικονομικών και η πραγματική απορία που μου γεννάται είναι προς τι ο δυισμός οικονομίας και οικονομικών, γιατί άλλα ερωτήματα επί του θέματος είναι επί της ουσίας αδύνατον να τεθούν. Ευτυχώς διατηρούμε ακόμη το δικαίωμα να συνεβρισκόμαστε με τους συναδέλφους και ν' ανταλλάσουμε καμιά ανθρώπινη κουβέντα, γιατί καθώς ενημερώνομαι, άλλοι συνάδελφοι, νοικιασμένοι από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, δεν έχουν ούτε αυτό το δικαίωμα, σύμφωνα με τον κανονισμό εργασίας, τον οποίον αν δεν υπογράψουν φασιστικά, γίνεται κανονισμός ανεργίας. Γι' αυτό σου λέω... και δόξα τω θεώ να λες...

Γυρίζεις μετά στο σπίτι, μην έχοντας αισθανθεί ουδόλως παραγωγικός και δημιουργικός και χάνεσαι στο ίντερνετ, όλα τσάμπα, όλα χύμα, ανοίγεις και τον καθοδικό σωλήνα για παρέα, παραγγέλνεις απ' έξω φαγητό γιατί είναι πιο εύκολο, βάλε τα ψεκάσματα από τ' αεροπλάνα και τις διαφημίσεις που σε κατακλύζουν με γερμανό καρκίνο στο κεφάλι, αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές για να διακοσμείς το κλουβί που χτίζεις γύρω σου, η αποχαύνωση συνεχίζεται μέχρι το άη κιού να πάψει να κάνει απντέητ, καθώς δε λαμβάνει αρνητικές τιμές. Ή μήπως λαμβάνει;

Και μετά, όταν βραδιάσει, στέλνεις όσα ραδιοκύματα περισσότερα γίνεται, προκειμένου να βρεθείς αυτό το γαμημένο το ραντεβού, που στο '60 το έδινες τρεις μέρες πριν και κατάφερνες, άκουσον άκουσον, να βρεθείς με τον άλλο... Τι μαγεία! Βγαίνοντας, κατεβάζεις τα σκουπίδια που μάζευες ευλαβικά, αλλού τ' ανακυκλώσιμα, αλλού τα οργανικά και φτάνεις στους κάδους, οι οποίοι δε φαίνονται απ' το περιεχόμενο που τους κατακλύζει, καθώς τα δημοτικά τέλη δε φτάνουν ούτε για σπόρια, όχι για υπαλλήλους στην καθαριότητα... Εκείνη την ώρα, ω του θαύματος και μετά από εβδομάδες, γίνεται η αποκομιδή και ρωτάς το συφοριασμένο σκουπιδιάρη (κι ο χαρακτηρισμός αυτοεξηγείται παρακάτω):

-Τι μαζεύετε; Ανακυκλώσιμα ή οργανικά;
-Αυτή η σακούλα τι έχει;
-Ανακυκλώσιμα.
-Πέτα τα μέσα.
Φεύγοντας προς τους σωρούς των οργανικών, ρωτάει:
-Η άλλη σακούλα τι έχει;
-Οργανικά.
-Πέτα τα κι αυτά μέσα.

Αδιαφορείς, πετώντας τη σακούλα μαζί με την όποια ψευδαίσθηση για ανακύκλωση στα σκουπίδια, όταν τον ακούς να φωνάζει επιδεικτικά: "μα αφού είναι τρόμπας, τι να του πεις;". Αναρωτιέσαι αν η υπομονή έχει τα όριά της όταν το ξανακούς, κι ύστερα άλλη μια φορά, μα σκέφτεσαι το κόψιμο και ηρεμεί η ψυχούλα σου. Δωρεάν συναυλία Χατζηγιάννη στο Ο.Α.Κ.Α., κι όσοι μείνουν απ' έξω, την επόμενη Κυριακή Σάκης Ρουβάς, θα πει και τον εθνικό μας ύμνο. Μην πεις ότι δε στο είπα: μακριά από δωρεάν συναυλίες.

Παίρνεις το αυτοκίνητο κι ύστερα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που ήρθε η κρίση κι ανέβασε τόσο πολύ τα εισιτήρια των μέσως μαζικής μεταφοράς, αναγκάζοντας τον κάθε κάφρο σαν κι εσένα να πάρει το αυτοκίνητό του και να κατέβει στο κέντρο, τελικά παρκάρεις πιο κοντά στο σπίτι σου παρά στο ραντεβού και ορκίζεσαι πως την επόμενη φορά όχι μόνο δε θα πάρεις αμάξι, δε θα ξαναβγείς. Όχι τίποτα άλλο, απλά κι εκεί η χριστιανοκαπιταλιστική ηθική σου έρχεται να σε πλακώσει, το ποτό μου, η παρέα μου, τα λεφτά μου, η θέση μου στο μπαρ, το τραπέζι μου, η φαλλική μου προέκταση παρκαρισμένη απ' όξω και το Σ.Δ.Ο.Ε. να γράφει κλήσεις, τις οποίες πετούν μαζί με τα γαρύφαλλα, τα πιάτα κι ό,τι άλλο σπάζεται στις πίστες οι Τσετσένογλου... Γεια μας...

Βιετνάμ μας την έκανε τη χώρα ο κύριος Μάκης, εκείνη η τελευταία επιταγή που υπόγραψε ήτανε το μνημόνιο. Κονομήσανε και τ' αφεντικά μα εσύ κι εγώ, που δουλεύουμε στο μαγαζί, συντρίμμια την άλλη μέρα...  "Δε θα πεθάνουμε ποτέ εμείς, Μάκη μου..."., έτσι λένε αναμετάξυ των πολιτικοί, εργολάβοι, εκδότες και τραπεζίτες κι έχουνε βάλει τα μαντρόσκυλα να μας σκιάζουνε κάθε βράδυ στις 8, γι' αυτό κι εγώ τους έκοψα, ή εν πάσει περιπτώσει θα ήθελα να τους κόψω στην προαναφερθείσα δωρεάν συναυλία αλλά κι εκείνο το κόκκινο κουμπάκι στο τηλεκουμάντο μια χαρά την κάνει τη δουλειά. Το κουμπί λέγεται POWER, παρόλο που μόνο απενεργοποιεί. Είτε εσένα, είτε την προπαγάνδα τους.

Σου υποσχέθηκα καλό τέλος, όπως στις ελληνικές ταινίες του '60, όμως να σου πω την αλήθεια οι περισσότερες εικόνες που έχω είναι ζοφερές και δε μου βγαίνει. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Αν την είχα μπροστά μου θα τη δολοφονούσα εν ψυχρώ και θ' άνοιγα τα μάτια στην πραγματικότητα. Είμαστε κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία της ζωής, την οποία αφήνουμε να ορίζουν κάτι νούμερα. Εκτός κι αν αισθανθούμε ξανά αθώοι, όχι γιατί δεν κάναμε τίποτα αλλά γιατί τα κάναμε όλα.

* Σημαντικά καταφύγια τον τελευταίο καιρό αποτέλεσαν τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς..." και "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;", δυο ύμνοι στη ζωή από κάποιον που του τη στέρησαν, καθώς και το "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, ένας ύμνος στην ανθρωπιά, στην τρυφερότητα και στην αγάπη. Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα κι ευχαριστώ τον Ν. και την Α. που μου τους γνώρισαν...

To be a rock and not to roll...

Βρήκα κι άλλη διέξοδο για την εξωστρέφειά μου! Κάθε Δευτέρα, δέκα με δώδεκα το βράδυ, μαζί στο

http://sanpaliakaseta.blogspot.com/ 

Ακούστε ζωντανά!

Αητός...

Παλιά, όταν περιμέναμε πως και πως εκείνες τις μέρες, με τα μασκαρέματα και το άγιο, για τη σχετική αργία, τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, για να φτιάξουμε αητό και να τον δούμε να πετάει στον ουρανό... Η αεροναυπηγική στα πρώιμά της, λογική και τριγωνομετρία σε πλήρη χρήση, ευρηματικότητα και δημιουργικότητα σε αναβρασμό και συμμετοχή απ' όλους και σε ολόκληρη τη διαδικασία, απ' το σχεδιασμό ως την υλοποίηση του πετούμενου και των συμπαρομαρτούντων.

Αληθινές, πρωτόγονες στιγμές σε απευθείας σύνδεση με τη φύση. Κρατώντας το ξύλο με την καλούμπα αισθάνεσαι αμέσως τη διαφορά αυτού του χειριστηρίου με εκείνο το άλλο που έχει πολλά κουμπιά και ηλεκτρονικά κυκλώματα και κάτι κουμπιά τετράγωνα, τρίγωνα, χι και κύκλους.

Λες τελικά να πετάξει;

Live @ Σαν Παλιά Κασέτα Studio

Είναι κάτι Κυριακές...

Τσικουδιές.

Έχοντας αφήσει τη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού, κατέβηκα στο λιγότερα φιλόξενο ντίτζιταλ κόσμο του υπογείου και ταξιδεύω σε ραδιοκύματα, προσπαθώντας να κατεβάσω από την κούτρα μου δυο τρια λογάκια για να σε βάλω στο κλίμα.

Ευτυχώς, δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να πίνουν τσικουδιές μέσω διαδικτύου κι έτσι θα πρέπει να περάσεις κατ' ιδίαν να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Εχθροί εδώ μέσα δεν πρέπει να μπαίνουν, οπότε μιας και διαβάζεις, δεν περνάς να τα πιούμε κι από κοντά; Βέβαια, στον τόπο διανομής μου δε διαθέτω ένα βαλεράκι τσικουδιά αθοπηκευμένο ακριβώς πίθω μου, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε.

Η τσικουδιά, που λες, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παραδόξως, οι ανθρώποι φύγανε αλλά εκείνη εξακολουθεί να επιδρά θετικά! Αν εξαιρέσεις τα δρομολόγια πηγαινέλα στο βαρελάκι γι' ανεφοδιασμό, καθώς δε διαθέτει την απαραίτητη φορητότητα που προβλέπει η εποχή, όλα βαίνουν καλώς και καθώς διαθέτω μόλις ένα ποτηράκι και έχω σπουδάσει λοτζίστικς στο πανεπιστήμιο, πίνω μια στο επιτόπου και παίρνω άλλη μια για το δρόμο. Άτιμη επιστήμη! Βέβαια, η κουβέντα είχε να κάνει με το πως φέρνει η τσικουδιά κοντά τους ανθρώπους. Παλαιώθεν, θα σου απαντήσω, μιας και μ' είχε ξαναβάλει στο σβούρο ο φίλος Ιορδάνης εκ του μακρώθεν... Υπενθυμίζω.

Απόψε ήταν εδώ. Κι αυτός, όπως και ο φίλος και παλιός συγκάτοικος από Θεσσαλονίκη Σερ Άντριους, όπως κι άλλοι φίλοι και φίλες, μπροστά στο τζάκι, με μεζέδες του δασκάλου και άφθονη τσικουδιά που πηγαινοερχόταν στον καταψύκτη, μέχρι που αποφασίσαμε να την πίνουμε σε Κ.Σ. Η κουβέντα κινήθηκε γύρω απ' το χάλι μας, εκεί περί τα τριάντα που διαβιούμε όλοι. Βεβαίως, το τελικό συμπέρασμα επικεντρώνεται στη φράση του Σερ Άντριους, "θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Δεν ξέρω για σας, εγώ θα φορέσω τα καλά μου για να βγω ωραίος στη φωτογραφία. Α, και θα είμαι συνεπής στο ραντεβού. Μετά από πολλές φωνές και άπειρα γέλια, μιας και ο καθένας εδώ έχει τη δική του ισχυρή προσωπικότητα και τη δική του ανυπόστατη άποψη, την οποία υποστηρίζει μετά βδελυγμίας, καταλήξαμε να γελάμε μέχρι δακρύων με το Βουκολικόν Δράμα και την "πεξαίρεσις" του Σταυρίδη... Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν σ' αυτό τον τόπο.

Αφού πόβγαλα, λοιπόν, τσι μουσαφίρηδες, κάθησα στον υπολογιστή ν' ακούσω τη μεταμεσονύχτια διαδικτυακή εκπομπή του Μώυ. Με τα πηγαινέλα στο βαρελάκι έχασα δυο τρία λόγια, μα κατάφερα κρυφακούγοντας να πάρω μερικές ανάσες ζωής κι αφιερώσεις, ένθεν κακείθεν. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Μιχάλης από Πράγα, ουίσκια εκεί, τσικουδιές εδώ, μάλε-βράσε πάλι αύριο...

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Ηράκλειο ανυπόφορο και γιατί όχι, θα το κάνω. Με τους χωριαταρέους της κακής έννοιας να έχουνε πιάσει τα πόστα και κυκλοφορούν με τους κινητούς 4Χ4 ομαδικούς τάφους στους δρόμους, με τα νυχτερινά μαγαζιά να έχουν ενθουσιαστεί με το μεγαλείο του στίχου "στο πρώτο χτύπημα είμαι στην πόρτα" και να το παίζουν σε διασκευή μαγνητικού τομογράφου με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις τύπου μπιτ, με τις κατίνες με το κουτσομπολιό στο μάτι χαραγμένο και την ενιαία τιμή των τριών ευρώ σε βασικά είδη, βλ. σάντουιτς και πιτόγυρα πριν ή μετά το ξενύχτι, ακόμη και η μπύρα στο σουβλατζίδικο, τρία ευρώ, άσε τα κάστανα, κάνουνε πέντε. Μούτζα, ρε. Μούτζα.

Βέβαια, επανερχόμαστε στη ρήση του Σερ Άντριους: "Θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Είτε θα τους αφήσουμε να επικρατήσουν, είτε θα βγούμε μπροστά για να σώσουμε αυτό το ρημαδοτόπο από τους καταπατητές της γης και τους καταχραστές της ξεχειλωμένης, ομολογουμένως, ηθικής μας. Πίσω και μας φάγατε, λαμόγια. Ουστ! Δυστυχώς, ο έλληνας σήμερα δεν αλλοτριώθηκε, απαλλοτριώθηκε. Πούλησε το κομματάκι ηθικής που του είχε απομείνει από τη φτωχολογιά που προηγήθηκε για να περάσει το τρένο της αλλαγής κι αγόρασε μια ελ εσ ντι οθόνη, για να πρεζάρεται κάθε νύχτα να μην τρέμη.

Ξυπνάτε! Και πιείτε καμιά τσικουδιά με φίλους, είναι αναζωογονητική!

Πάει!

 Ντάι, δυο χιλιάδες δέκα, ντάι! Κι αν δεν κατάλαβες, σε παραπέμπω στο Δούρειο Ήχο της 23/12/2010.

Η αλήθεια είναι ότι είναι άσκοπο να κάνω αναδρομή στο έτος, μπορείς κάλλιστα να διαβάσεις το μπλογκ από την αρχή... Θα περιοριστώ στα του τελευταίου μηνός, ο οποίος για άλλη μια φορά έκλεψε την παράσταση. Χάστα λα βικτόρια Ντισέμπερ.

Η κατάσταση είναι κρίσιμη, τα μηνύματα από παντού ανησυχητικά. Κι όμως, η νηφαλιότητα του JJ&S, μέγα χορηγού της μηνιαίας νιρβάνας που κλείνει το χρόνο κάθε χρόνο, επικράτησε τελικώς, κρατώντας στην απέξω όλους αυτούς που επιβουλεύονται το καλώς έχειν μας, ή απλώς το έχειν μας, στην κατοχική δημοκρατία που διαβιούμε, μην ξέροντας που παν τα χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα και δώθε.

Ακούω πολλούς να αναθεματίζουν το 2010 και να το στέλνουν, λες και δε θα πήγαινε από μόνο του, στον αγύριστο. Κι όμως, κρυφογελάω κάτω απ' τα μουστάκια μου, λαθρεπιβάτης στη μιζέρια, με μια κρυφή χαρά στα στήθια που όλα πάνε κατά διαόλου και μια έντονη επιθυμία να γελάσω τόσο δυνατά, που μετά βίας κρατιέμαι, γνωρίζοντας ότι θα έχω την ίδια τύχη με το 2010 στις ευχές. Δε μας φταίει κανείς, είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για το χάλι που επικρατεί γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.

Αν αφιερώναμε το 1/10 του χρόνου που γκρινιάζουμε για να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, θα είχαμε και τα υπόλοιπα 9/10 για να απολαμβάνουμε τη βελτίωση. Για την ώρα, 100% γκρίνια. Όχι εδώ, όμως! Εδώ όλα είναι όπως ακριβώς πρέπει, καλά και άσχημα. Ακόμη και η δουλειά μου, που τείνει να μετατραπεί σε κυνηγός φαντασμάτων, όσο άσχημη κι αν είναι, είναι διαχειρίσιμη σε ψυχολογικό επίπεδο και με αφήνει παγερά αδιάφορο, με την πικρία του χαμένου οχταώρου και το κενό της δημιουργικότητας, που έρχονται να καλύψουν φωτογραφίες και κείμενα, στη στιβαρή ισορροπία που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα μου.

Δεκέμβρης, λοιπόν, με επετείους και γιορτές, με φίλους παλιούς και καινούριους, μ' ένα Πάνθεον συζητήσεων, συναισθημάτων, αποκαλύψεων και γνωριμιών και με το ήθος μας να κρίνεται Διατηρητέον, προστατευόμενη πολιτισμική κληρονομιά στη χυδαιότητα των ημερών. Οι Εποχές είναι δύσκολες, ειδικά μετά από (αλτσχαϊ)μερικά τζακ ντραμπούι που σε στέλουν για σούπα και ύπνο, στις παραδόσεις που τηρούνται ευλαβικά τα τελευταία χρόνια και πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού που παίρνει το λουτρό του, στο πανέμορφο μαγαζί του Μιχάλη, που αγαπάει τους μαύρους, του Δάνη και του Νίκου στα Γιαννιτσά, με τον M.C. Escher να κυριαρχεί στο φόντο, τις μουσικές να σε ταξιδεύουν και το φίλο μας το Λευτεράκη να μας ξελασπώνει στις απανωτές στραβές που κάνουμε...

Στις λοιπές βιοτικές ανάγκες, τα τραπέζια στα οποία παρεβρέθην ήταν επιεικώς αυτοκρατορικά, με τις μαγείρισσες να έχουν φάει πολύ ξύλο για να μάθουν να μαγειρεύουν έτσι το κότσι, κατά τη ρήση του βουνού-αυτοκράτορα, τις σούπες να χρησιμοποιούνται κατευναστικά στο μάλε-βράσε της επόμενης μέρας και τη ζωτικότητα να βρίσκεται σε επίπεδα διατήρησης της αναπνοής και εκτέλεσης βασικών κινήσεων για τη μεταφορά της ασθενούς σαρκός από κρεβάτι σε καναπέ, με κολοφώνα της δόξας της την προσέγγιση του μεσημεριανού τραπεζιού.

Στα ενδιαφέροντα του μήνα, ένα καινούριο ραδιόφωνο με παγκόσμια εμβέλεια ξεκίνησε από τους ίδιους πιτσιρικάδες που ξαναθυμήθηκαν και μας ξαναθύμισαν την παλιά κασέτα. Λίγο τις βωμολοχίες, μάγκες, η επιστημονική ορολογία είναι "στύσεις", αλλά καταλαβαίνω τη γκαύλα σας. Ακολουθήστε το σχετικό λινκ δεξιά και καλή ακρόαση!

Μια πτήση με τον κο Χαρέρα κυβερνήτη, ο οποίος πρέπει να είναι η ισπανική έκδοση του Χάρου ελληνιστί, με έφερε στην Κρήτη σώο και αβλαβή, όπου με περίμενε το γκουρμέ τραπέζι του αδερφού και η οικογενειακή θαλπωρή, ζέσταμα στο σπίτι και του χρόνου, Μαίρη Μαράντη στο Φεγγάρι...

Καλή Χρονιά!