Αθήνα

Μια χαβούζα της σύγχρονης παρακμής.

Στον ίδιο χώρο που γεννήθηκε ο πολιτισμός, η πραγματική δημοκρατία, η τραγωδία, μνημεία απίστευτου κάλλους, στον ίδιο χώρο που τα τελευταία δυόμιση χιλιάδες χρόνια έχουν επικρατήσει εγκέφαλοι με τεράστιους κάλους...

Διαβάζοντας για τον Επίκουρο από τον Χαράλαμπο Θεοδωρίδη, σε μια σύντομη περιήγηση στα τεκταινόμενα του τότε παρελθόντος, του 5ου αιώνα προ Χριστού, που δε μπορώ να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει ως οριακό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία αλλά το προσπερνώ, γιατί δεν ξέρω αν ήταν η χρονιά της μπεκάτσας ή η δυναστεία των Χου στο κινεζικό ημερολόγιο κι εν πάσει περιπτώσει για να γίνω κατανοητός, έστω λοιπόν, τον 5ο αιώνα προ του Μηδενός (ουφ!), υπήρξε για μερικά χρόνια δημοκρατία.

Σ' αυτά τα λίγα χρόνια ύπαρξης μιας πραγματικής δημοκρατίας, ο κόσμος μεταλλάχθηκε τόσο πολύ, που δε θα μπορούσε ποτέ πια να είναι ο ίδιος. Η δημιουργία έφτασε στο αποκορύφωμά της κι αυτό γιατί ακόμη και η ίδια η λέξη προέρχεται (τι αποκάλυψη κι αυτή, που παρότι βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, δεν έχουμε την παιδεία και την αντίληψη να το δούμε) από τις λέξεις δήμος και έργο, παράγω έργο δηλαδή για το δήμο. Αναρωτιέσαι ακόμα γιατί δεν υπάρχει δημιουργία σήμερα;

Εν πάσει περιπτώσει, εγώ πάλι καλά πέρασα, καθώς συνάντησα έναν επικούρειο φίλο μου και ζήσαμε την "Πανδαισία. Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις τέσσερις καλοί φίλοι - να ποια ήταν η τρυφή για τον Επίκουρο" (Φ. Νίτσε, Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο). Όπου κηπάκος βάλε το κέντρο της Αθήνας, σύκα και λίγο τυρί βάλε κάτι τζόνι μαύρα και άλλες ουσίες κι οινοπνεύματα, ενώ τους τρεις τέσσερις καλούς φίλους άστους ως έχουν. Κι ύστερα ένα χαμόγελο, δυο τρια χάδια ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, νύχτες φιλοσοφίας στη Γλυφάδα κι ύστερα πάλι πίσω, στο τρένο της επιστροφής, κουβαλώντας την Πανδαισία μέσα μου και έχοντας δημιουργήσει, ασχολούμενος με το φως και την καταγραφή του.

Ως την επόμενη φορά...