Που ήμουν;

Περνάν οι μέρες, περνάν οι μήνες, περνάν τα χρόνια...

Πάνε ήδη πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησα δουλειά στο ίδρυμα, δώδεκα χρόνια από τότε που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι, κοντά τριάντα από τότε που ήρθα στο μάταιο τούτο κόσμο... Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δε σταματά ποτέ, παρά μόνο σε κάτι στιγμές που έρχονται ξανά και ξανά στη μνήμη, που μένουν χαραγμένες, αποτυπώσεις αιωνιότητας, προσπελάσιμες σε πρώτη ευκαιρία, να, σα να πούμε αυτή η καταχώρηση. Γι' αυτό και γω, σε κόντρα της ασθενούς μου μνήμης, στοιβάζω σκέψεις και λόγια εδώ μέσα, να μείνουν όσο κι εγώ εδώ, ίσως και περισσότερο, μιας και scripta manent, που λέγαν οι λατίνοι αιώνες πριν κι έμεινε για την αιωνιότητα.

Έχει έρθει η ώρα μου να πάψω να διαβάζω. Αν υπάρχει κάτι καινούριο που πρέπει να πω στον κόσμο, ήρθεν η ώρα του. Αλλά κι εδώ βλέπω το Τζίμη Πανούση να ξεπετάγεται με το Δούρειο Ήχο του, όπως κι οι λατίνοι λίγο πριν. Είμαι μια συνιστώσα δυνάμεων κι επιρροών, αυτή η συνιστώσα έχει άλλη τάση κι άλλη ροπή, όπως θα λέγαν κι οι μηχανολόγοι. Είμαι μια νέα δύναμη, προς άλλη κατεύθυνση από τις αρχικές που μου έδωσαν την ώθηση. Η επιτυχία μου θα είναι να δώσω ώθηση με τη σειρά μου σε άλλες δυνάμεις, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους. Παλιότερα θεωρούσα κρίμα που υπάρχουν ελάχιστοι πλέον από δαύτους, όμως τελευταία προτιμώ να είναι λίγοι, λίγοι και καλοί.

Σε απάντηση του τίτλου, εδώ ήμουν, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό. Θα μπορούσα να εξαιρέσω κάτι στιγμές απίστευτης σούρας που δεν έβλεπα την τύφλα μου, αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι για να μου τις θυμίζουν, αν και εφόσον ήταν σε καλύτερη κατάσταση από εμένα... Εν γένει, όμως, ό,τι έγινε στο παρελθόν το θυμάμαι, κι αν δεν το θυμάμαι σίγουρα το κουβαλάω μαζί μου, γιατί όλα αυτά που συνέβησαν έπαιξαν το ρόλο τους σ' αυτό που είμαι. Αισθάνομαι μια βαθύτατη ικανοποίηση γι' αυτά που έχω ζήσει, χωρίς ίχνος έπαρσης ή ωραιοπάθειας, με μια βαθιά ψυχική ηρεμία και μια γαλήνη απέναντι στα βιώματά μου. Ακόμη κι αυτά που με πλήγωσαν, που με έκαναν να αισθανθώ πραγματικά άσχημα, δεν τα απορρίπτω, ίσα ίσα που τα θεωρώ εξίσου σημαντικά μ' εκείνα που μ' έκαναν εξαιρετικά ευτυχισμένο, ενδεχομένως και πιο διδακτικά, παρά το γεγονός ότι δε θεωρώ τον πόνο απαραίτητο στη διαδικασία της μάθησης. Τουλάχιστον εσχάτως.

Παρασκευή βράδυ απόψε, με τον John Jameson και τους αξιαγάπητους υιούς του για μια ακόμη φορά παρέα, τσιγάρο σέρτικο και Puressence στη μουσική. Τα υπόλοιπα δικά μου, κατάδικά μου, βιώματα που τα είδα γραμμένα και τα επιστρέφω. Βασιλάκο; Σε πείραξε το -άντα; Στο διάολο κι οι ευχές. Κι άλλο ένα, η ιστορία της ζωής μου. Συμπίπτω μ' αυτόν τον τύπο, αν και διατηρώ ακόμη το λογικό μου. Αλλά είμαι μόνος, όπως κι εκείνος. Παραθέτω:

"Μάσκες. Υπάρχουν γυναίκες που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν έχουν μέσα τους τίποτε αλλά είναι σκέτες μάσκες. Είναι να λυπάται κανείς τον άνδρα που σχετίζεται με τέτοια -σχεδόν σα φαντάσματα, κατ' ανάγκη ανικανοποίητα- πλάσματα, ωστόσο ακριβώς αυτές μπορούν να διεγείρουν με τον πιο έντονο τρόπο τον πόθο του άνδρα: Ψάχνει να βρει την ψυχή τους - και ψάχνει ακατάπαυστα."

Φ. Νίτσε

Περί πρωτοτυπίας ούτε λόγος ακόμη. Μια βρισιά που δαγκώνω στα χείλη μου, πικρά απ' τα τσιγάρα και το ποτό.

Ζωή, όμορφη ζωή...