Αθήνα - Θεσσαλονίκη

Κι ύστερα, είναι πάντα η επιστροφή...

Μετά από ένα καταπληκτικό τριήμερο στην Αθήνα μεσοβδόμαδα, στο οποίο θα αναφερθώ προσεχώς, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Τακτοποιώντας κάτι τελευταίες εκκρεμότητες Παρασκευή πρωί, ετοίμασα τα πράγματά μου και με μυαλό γεμάτο πληροφορίες, εικόνες, εμπειρίες και ξύδια, ξεκίνησα μια υπέροχη βόλτα.

Η οποία βόλτα είχε πάρει την τελική της μορφή την προηγούμενη το βράδυ. Στην "Αλχημεία" στο Γαλάτσι, παρέα με τον Κώστα, τον ryk και τον CRIS, τους οποίους ευχαριστώ για την παρέα, τη φιλοξενία και τις ταξιδιωτικές τους εμπειρίες... Οι μπύρες έβαλαν κι εκείνες το χεράκι τους, μα πάνω απ' όλα η λόξα που φέρνει κοντά τόσο ετερόκλητους ανθρώπους και προσωπικότητες, τους ενώνει γύρω από ένα τραπέζι και τους κάνει να μιλούν, μα και να ακούν, με τόσο πάθος για τα αισθήματά τους.

Για να το έχουν τραγουδήσει δυο μεγάλα συγκροτήματα, ετερόκλητα σαν αναβάτες ΒΜW, πρέπει να είναι σημαντικό:

http://www.youtube.com/watch?v=DR5jI...eature=related
http://www.youtube.com/watch?v=ubzPHx4Euyw

Take the long way home, λοιπόν. Αναχώρηση από Αθήνα στις δώδεκα, έξοδος για Χαλκίδα στη μια, καμιά ώρα μέχρι να βγω από Ν. Αρτάκη, καθώς πρέπει να είναι τόπος αναπαραγωγής για νταλίκες, οι οποίες μεταναστεύουν αυτόν τον καιρό για τους στενούς δρόμους της περιοχής, όπου συνουσιάζονται υπό τα βλέμματα καταϊδρωμένων αναβατών με μπουφάν, μπότες, κράνος και γάντια. Σαν τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, ήταν το τελευταίο στάδιο της κολάσεως γι' αυτό που με περίμενε στη συνέχεια.

Η διαδρομή Ν. Αρτάκη - Προκόπιον είναι απλά υπέροχη. Δεν έχω λόγια γι' αυτό το ανηφορικό κατηφορικό στροφιλίκι με φανταστικό τάπητα και σωστές κλίσεις, την κατάφυτη διαδρομή, το βουνό, τη θέα θάλασσα... Όνειρο θερινού μεσημεριού, εφάμιλλο του δευτέρου ποδιού της Χαλκιδικής, με κερασάκι στην τούρτα το αναψυκτήριο μερικά χιλιόμετρα μετά το Προκόπιον, δίπλα στο ποτάμι, κάτω από πλατάνια, με μια ξύλινη γέφυρα και πάπιες που ποζάραν στο φακό της φωτογραφικής μου σαν πρωταθλήτριες στη συγχρονισμένη κολύμβηση...

Από Στροφυλιά πήρα το δρόμο για Λίμνη. Εξίσου ωραία διαδρομή μέχρι εκεί αλλά πιο ανοιχτή, από εκεί μέχρι Αιδηψό επίσης, αλλά με όριο ταχύτητας από την εφταετία που πρέπει να φτιάχτηκε ο δρόμος, καθώς οι πινακίδες γράφαν 40, όσα τα χρόνια εργασίας που θα πρέπει να συμπληρώσει κανείς για να βγει στη σύνταξη, όσες υποθέτω ότι είναι και οι ώρες που ευχόμαστε για αυτούς που ψηφίσανε αυτά τα αίσχη. Ευτυχώς δε συνάντησα κανένα νομοταγή πολίτη στο δρόμο, γιατί θα γινόμαστε κολλητοί...

Από Αιδηψό έστριψα αριστερά για Γιάλτρα, τα οποία προσπέρασα και κατέληξα σε μια παραλία κάπου στον Άη Γιώργη, μεγάληχάρητου. Ωραία θάλασσα, καλό μπιτσόμπαρο, μπυρίτσα και μπανάκι, φωτογραφίες και πίσω Αιδηψό με τελικό προορισμό τον Αγιόκαμπο για το φέρι. Αφού έχασα 2 φορές την έξοδο, μιας και η ταμπέλα ήταν καλυμμένη από παρακείμενο δέντρο, τελικά έφτασα Αγιόκαμπο και έβαλα το αίσθημα στο βαπόρι. Μισή ώρα και εκατοντάδες φωτογραφίες μετά, έφτασα Γλύφα. Από εκεί πήρα μια ξόφαλτση ταμπέλα για Βόλο κι ακολούθησα τη διαδρομή Αχίλλειο - Πτελεό - Σούρπη, με ορισμένα κομμάτια που έχουν καινούριο τάπητα και σε προδιαθέτουν να αυτοκτονήσεις, καθώς τη σήμανση έχουν επιμεληθεί χαροκαμμένες μανάδες, καταλάθος έξοδος στην εθνική αλλά στην επόμενη ξανά επαρχιακός για Ν. Αγχίαλο και τελικά, Βόλο.

Το Σάββατο έβαλα το αίσθημα κάτω από ένα δέντρο με παχύ σκιανό να ξεκουραστεί και πήγαμε με το αυτοκίνητο ενός φίλου Παπά Νερό. Η ψύξη που κονόμησα στην Εύβοια δε θα μπορούσε να με κρατήσει απ' το να κάνω βόλτα στο Πήλιο με το αίσθημα, κι έτσι την Κυριακή το μεσημέρι ντύθηκα, φορτώθηκα και βουρ! Βόλος - Πορταριά - Χάνια - Μακρυράχη και τελικός προορισμός Αγ. Σαράντα. Το χαμόγελό μου έγινε τόσο πλατύ, όσο το σχεδόν απ' άκρη σ' άκρη μαυρισμένο πέλμα του 180/55/17 πίσω ελαστικού μου... Όνειρο! Μπάνιο στη φανταστική θάλασσα του αιγαιοπελαγίτικου Πηλίου, μπυρίτσα και σουβλάκια στην καντίνα της παραλίας και πίσω, για ακόμη περισσότερα χαμόγελα... Πηλιορείτικα γλυκά του κουταλιού από τη διαδρομή, επιστροφή στο Βόλο και γέμισμα στο ρεζερβουάρ για το ταξίδι της (επιτέλους) επιστροφής στη Θεσσαλονίκη την επομένη το πρωί, καθώς ο τελικός του μουντιάλ καθυστέρησε να τελειώσει...

Εφτά μέρες και χίλια πεντακόσια παρά χιλιόμετρα μετά, ήμουν και πάλι σπίτι. Για να ξαναφύγω το απόγευμα για καφέ στο Μπαξέ Τσιφλίκι και την επομένη Σέρρες για δουλειά! Ουφ, να πάρω μια ανάσα γιατί έρχεται πάλι Σαββατοκύριακο...