Που είχαμε μείνει;

Πάει καιρός...

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό είμαι αρκετά απασχολημένος με τα τεκταινόμενα, που δεν έκατσα να τα καταγράψω. Και να δεις που θα ξεχάσω και μερικά, μα δε βαριέσαι... Τα ζήσαμε κι αυτό μετράει.

Μια ειλημμένη απόφαση ετών φαίνεται να γίνεται πράξη. Η επιστροφή του μόσχου του σιτευτού και η θυσία του ασώτου έως τώρα βίου φαίνεται να λαμβάνει επιτέλους χώρα, καθώς έχουν δρομολογηθεί τα σχετικά και απομένει το γραφειοκρατικό τέρας του ιδρύματος να δώσει τη λύση.

Κατά τα λοιπά, ο κόσμος μας ομόρφυνε κατά τι, καθώς μετά το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που συνέλαβα και παραθέτω αφιλοκερδώς, φύτρωσε, θα μπορούσε να πει κανείς, μια μικρή Πουρναρούλα με Π.Ο.Π.! Καλώς τα δεχτήκαμε, να μας ζήσει το κορίτσι το ντόπιο! Να κάνετε κι άλλα, μπας και καταφέρουμε να σώσουμε το ανθρώπινο είδος, το οποίο τείνει προς εξαφάνιση. Όχι, δεν παραλογίζομαι, απλά αυτοί που συνήθως γεννοβολάνε ασύστολα χωρίς να το σκέφτονται και πολύ πολύ, μετά βίας στέκονται στα πίσω τους πόδια. Σωματικά, γιατί νοητικά είναι εντελώς παράλυτοι.

Την επικαιρότητα αρνούμαι να τη σχολιάσω, σε παραπέμπω, όμως, ακροατή του, στην ιατρική συνταγή που λέει πως πρέπει να λαμβάνεις δυο φορές τη μέρα μισάωρη δόση Τζιμάκου, πρωί βράδυ στις 12. Κράτα και μπλοκάκι να σημειώνεις τις παραδοξολογίες, γιατί χρειάζεται και δεύτερη ανάγνωση. Επίσης, μπορείς να κρατάς αρχείο, με την πολύ καλή δουλειά του φίλου μπλόγκερ και τη χρήση του rapidshare, εδώ:

http://dourios-ixos.blogspot.com/

Επίσης, αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης αποτελεί και εκείνη της Ελληνοφρένειας, σε ραδιόφωνο και τηλεόραση. Μπορείς να δεις και να ακούσεις on demand όλες τις εκπομπές στο ιντερνετικό κανάλι του ΣΚΑΙ γάιδαρο. Για τις υπόλοιπες πηγές, όπως λέει κι ο Τζιμάκος, η μια πιπιλή κι άλλη τρέμη, στο αέναο αλλαξοκωλίκι των εξουσιών μεταξύ των...

Ανακαλύπτοντας καινούριους παλιούς τον τελευταίο καιρό, έπεσα πάνω στους Θανάση Παπακωνσταντίνου και Nick Cave. Εντυπωσιασμένος, αφιερώνω ώρες ατέλειωτες να ταξιδεύω στους ήχους και τους στίχους τους, άλλοτε γελώντας κι άλλοτε σκυθρωπός, όπως επιτάσσει ο καλλιτέχνης. Επίσης, από παλιούς βγήκε κι ένα ακόμη καινούριο, άλλου ύφους αλλά αναλόγου ήθους και ύψους και βάθους, με ίδιες επιπτώσεις στο χρόνο και τη διάθεσή μου. Faithless - The Dance (2010). Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Οι αξιαγάπητοι φίλοι μου είναι όλοι καλά, δόξα τω μουχαραμπί. Αν και βιώνουν, ο καθένας διαφορετικά, την κρίση των τριάντα, είναι όλοι καλά. Ο ένας συγκατοίκησε, ο άλλος αγαπά, αγαπά μια πιτσιρίκα, άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι γεννήσαν κιόλας, άλλος το έχει κάνει Παγκράτι - Κολιάτσου, άλλη βλέπει αηδιαστικά ντοκιμαντέρ για καθίκια και τις αντοχές του ανθρωπίνου σώματος στη μπίχλα... Όσο για μένα;

Κοιτάζω με νοσταλγία μια πόλη που κάποια στιγμή θα χάσω. Δέχομαι με υπέρμετρη χαρά τους φίλους μου στο σπίτι, κυκλοφορώ με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι κι απαθανατίζω την παραμικρή λεπτομέρεια, ξηλώνω αφίσες από τους τοίχους κι ας μην πηγαίνω στις συναυλίες τελικά, έτσι για να έχω σουβενίρ... Ανακαλύπτω εκ νέου τους φίλους μου, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, βλέπω αυτούς που θέλω, κάνω ό,τι θέλω, μα αυτό δεν είναι και νέο, πάει καιρός.

Καιρός χειμωνιάτικος. Καιρός για δυο.

Ζωή, όμορφη ζωή!