Αφοσιωμένος στη φωτογραφία τον τελευταίο καιρό, γράφω χιλιάδες λέξεις χωρίς ν' ακουμπήσω πληκτρολόγιο. Γι' αυτά που δεν φωτογραφίζονται, όμως, ας πούμε καμιά κουβέντα, μιας και χαθήκαμε, εξωστρέφειά μου...
Η συνύπαρξη με τους γονείς τον τελευταίο καιρό επίσης αποτελεί δικαιολογία για την απουσία μου, καθώς ξεσυνοριζόμουν το λάβιτοπ με το δάσκαλο και τη δασκάλα, οπότε και κατερρίφθη και ο μύθος του "γιου καντ τιτς εν ολντ ντογκ νιου τρικς". Ειρηνική κατά τα λοιπά και ευχάριστη, πλην όμως μακρά σε διάρκεια, κάτι που διορθώθηκε κατά τι προς το τέλος. Ευχαριστώ! Για όλα!
Στα της Κωνσταντινούπολης, οφείλω να επισημάνω πως είναι η πιο ενδιαφέρουσα πόλη που έχω επισκεφθεί, παρά το γεγονός ότι είδα μόνο τη βιτρίνα της. Κάποια στιγμή θα επανέλθω και για τα υπόλοιπα, καθώς έχω την εντύπωση πως εκείνα θα είναι και τα σπουδαία. Χωρίς ίχνος εθνικιστικής διάθεσης, είδα την Πόλη σαν κατακτημένη, η αίσθησή μου ήταν πως μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαν μπει οι Τούρκοι και την κατέλαβαν... Κι αυτό λόγω του σημαιοστολισμού όλης της πόλης, απ' άκρη σ' άκρη. Δεν υπήρχε δρόμος, κτήριο, πάρκο, καραβάκι, ξενοδοχείο, αυτοκίνητο ή οτιδήποτε άλλο που να μην κράδαινε μια σημαία. Όσο για τη γενικότερη εικόνα, εικόνες να δεις, εγώ τι να πω;
Εντωμεταξύ, που είχαμε μείνει; Από τις αρχές Οκτωβρίου έχω να πω κουβέντα, οπότε μισό λεπτό να ανατρέξω στη... φωτογραφική μου μνήμη, καθώς η φυσική πλήττεται καθημερινά από διάφορες έξεις. Έξεις και ξερή.
Βασικά, δεν ήμουν και τόσο απών, μιας και από τις αξιόλογες στιγμές έχεις υλικό... Λείπουν εικόνες από μια υπέροχη βόλτα με φίλους μηχανόβιους στον αυχένα του Μετσόβου, όμως θα διορθωθεί εν ευθέτω χρόνω, καθώς ήταν κι αυτή μια Κυριακή. Το 'πιασες το υπονοούμενο, έτσι; Προσεχώς.
Νοέμβρη πιάσαμε και μάλιστα 7, με τις αυτοάνοσες εκλογές ολοκληρωμένες, τουλάχιστον η πρώτη δόση, γιατί έχει και επαναληπτικές εκτός έδρας, όπου έδρα είναι η πραγματικότητα. Παρελάσανε τον τελευταίο καιρό όλοι από παντού, τηλεοράσεις, ίντερνετ, εφημερίδες, κινητά, περιοδικά, κολώνες της ΔΕΗ, φανάρια και -θα σε σκίσω εσένα άμα σε πιάσω να μου βάζεις- φυλλάδια στους υαλοκαθαριστήρες... Ουστ, τσάτσοι. Ουστ! Απείχα παρασάγγας από το τσίρκο, αν εξαιρέσεις τα μπινελίκια που έριχνα σε τακτά χρονικά διαστήματα κι εξακολουθώ...
Ο Τζιμάκος συνεχίζει να αποτελεί όαση στην έρημο της είδησης, ενώ ο Αποστόλης στην Ελληνοφρένεια είναι το απόλυτο πρότυπο απάντησης στο τηλεφώνημα της εισπρακτικής ή άλλης καλοθελήτριας που σε κυνηγάει να σου πουλήσει αναίσχυντα ακοινώνητη επικοινωνία μέσω κινητών τηλε-φόνων, οι οποίοι εξιχνιάζονται κάθε βράδυ από τους μπάτσους που έχουν γεμίσει τις τηλεοράσεις... Μπερδεύτηκα, αλλά το είπα.
Κατά τα λοιπά, ζω ενδιαφέρουσες στιγμές στη Θεσσαλονίκη που αγάπησα. Επιστρέφοντας απ' την Πόλη, προσπάθησα να διατηρήσω το πάθος της ματιάς μου, σα να εξακολουθούσα να βρίσκομαι σε ξένη πόλη. Ανακαλύπτω διαρκώς όμορφες εικόνες, όμως η γενικότερη μιζέρια επικρατεί. Όχι, δε θα μιζεριάσω, καταφέρνω να διατηρώ ακόμη το πάθος, καθώς όλα είναι παιχνίδια του μυαλού και σ' αυτά, παίζεις κι είναι αδύνατο να χάσεις. Υπέροχα βράδια στη Βαλαωρίτου, στην Ικτίνου και στης Εθνικής Αμύνης τα παιδιά, που έχουν Βεντέτα με τα κωλόμπαρα που σήμερα λεν μπουζούκια, ξέρεις, εκεί που συχνάζουν γύναια ντυμένα χειρότερα από πουτάνες και οι προσφιλείς τους πελάτες. Βι φορ Βεντέτα. Εύγε!
Ζητείται νέα, έξυπνη, όμορφη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια... Ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου