Και να ΄μαι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου με το καινούριο μου παιχνίδι ανά χείρας, αλλά η αλήθεια είναι πως δε βολεύει και πολύ. Εξοικειώνομαι, πάντως...
Κάτι δεν πάει καλά, και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Αλλά δεν είμαι της παρούσης, χθεσινοβραδυνός γαρ, άρτι αφιχθείς από την πενταήμερη, με το Βασίλη, τον έρωτας είν΄ ο Γιάννης, τον Σάκη, τον Λάκη, τη Ραλλία και τους υπολοίπους συμμαθητές και φίλους, τη μαμά για κηδεμόνα και διαγωγή κοσμιοτάτη, αίεν αριστεύειν και του χρόνου, αμήν.
Καληνύχτα, και καλή τύχη. Θα επιστρέψω σε πρώτη ευκαιρία.
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Σάββατο 10 Απριλίου 2010
Μαντινάδες...
Τα χείλη της μου τα 'δωκε
μονάχα από συνήθεια
φαίνεται άλλον έρωτα
εκράθιε μες τα στήθια...
μονάχα από συνήθεια
φαίνεται άλλον έρωτα
εκράθιε μες τα στήθια...
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
Που ήμουν;
Περνάν οι μέρες, περνάν οι μήνες, περνάν τα χρόνια...
Πάνε ήδη πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησα δουλειά στο ίδρυμα, δώδεκα χρόνια από τότε που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι, κοντά τριάντα από τότε που ήρθα στο μάταιο τούτο κόσμο... Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δε σταματά ποτέ, παρά μόνο σε κάτι στιγμές που έρχονται ξανά και ξανά στη μνήμη, που μένουν χαραγμένες, αποτυπώσεις αιωνιότητας, προσπελάσιμες σε πρώτη ευκαιρία, να, σα να πούμε αυτή η καταχώρηση. Γι' αυτό και γω, σε κόντρα της ασθενούς μου μνήμης, στοιβάζω σκέψεις και λόγια εδώ μέσα, να μείνουν όσο κι εγώ εδώ, ίσως και περισσότερο, μιας και scripta manent, που λέγαν οι λατίνοι αιώνες πριν κι έμεινε για την αιωνιότητα.
Έχει έρθει η ώρα μου να πάψω να διαβάζω. Αν υπάρχει κάτι καινούριο που πρέπει να πω στον κόσμο, ήρθεν η ώρα του. Αλλά κι εδώ βλέπω το Τζίμη Πανούση να ξεπετάγεται με το Δούρειο Ήχο του, όπως κι οι λατίνοι λίγο πριν. Είμαι μια συνιστώσα δυνάμεων κι επιρροών, αυτή η συνιστώσα έχει άλλη τάση κι άλλη ροπή, όπως θα λέγαν κι οι μηχανολόγοι. Είμαι μια νέα δύναμη, προς άλλη κατεύθυνση από τις αρχικές που μου έδωσαν την ώθηση. Η επιτυχία μου θα είναι να δώσω ώθηση με τη σειρά μου σε άλλες δυνάμεις, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους. Παλιότερα θεωρούσα κρίμα που υπάρχουν ελάχιστοι πλέον από δαύτους, όμως τελευταία προτιμώ να είναι λίγοι, λίγοι και καλοί.
Σε απάντηση του τίτλου, εδώ ήμουν, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό. Θα μπορούσα να εξαιρέσω κάτι στιγμές απίστευτης σούρας που δεν έβλεπα την τύφλα μου, αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι για να μου τις θυμίζουν, αν και εφόσον ήταν σε καλύτερη κατάσταση από εμένα... Εν γένει, όμως, ό,τι έγινε στο παρελθόν το θυμάμαι, κι αν δεν το θυμάμαι σίγουρα το κουβαλάω μαζί μου, γιατί όλα αυτά που συνέβησαν έπαιξαν το ρόλο τους σ' αυτό που είμαι. Αισθάνομαι μια βαθύτατη ικανοποίηση γι' αυτά που έχω ζήσει, χωρίς ίχνος έπαρσης ή ωραιοπάθειας, με μια βαθιά ψυχική ηρεμία και μια γαλήνη απέναντι στα βιώματά μου. Ακόμη κι αυτά που με πλήγωσαν, που με έκαναν να αισθανθώ πραγματικά άσχημα, δεν τα απορρίπτω, ίσα ίσα που τα θεωρώ εξίσου σημαντικά μ' εκείνα που μ' έκαναν εξαιρετικά ευτυχισμένο, ενδεχομένως και πιο διδακτικά, παρά το γεγονός ότι δε θεωρώ τον πόνο απαραίτητο στη διαδικασία της μάθησης. Τουλάχιστον εσχάτως.
Παρασκευή βράδυ απόψε, με τον John Jameson και τους αξιαγάπητους υιούς του για μια ακόμη φορά παρέα, τσιγάρο σέρτικο και Puressence στη μουσική. Τα υπόλοιπα δικά μου, κατάδικά μου, βιώματα που τα είδα γραμμένα και τα επιστρέφω. Βασιλάκο; Σε πείραξε το -άντα; Στο διάολο κι οι ευχές. Κι άλλο ένα, η ιστορία της ζωής μου. Συμπίπτω μ' αυτόν τον τύπο, αν και διατηρώ ακόμη το λογικό μου. Αλλά είμαι μόνος, όπως κι εκείνος. Παραθέτω:
"Μάσκες. Υπάρχουν γυναίκες που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν έχουν μέσα τους τίποτε αλλά είναι σκέτες μάσκες. Είναι να λυπάται κανείς τον άνδρα που σχετίζεται με τέτοια -σχεδόν σα φαντάσματα, κατ' ανάγκη ανικανοποίητα- πλάσματα, ωστόσο ακριβώς αυτές μπορούν να διεγείρουν με τον πιο έντονο τρόπο τον πόθο του άνδρα: Ψάχνει να βρει την ψυχή τους - και ψάχνει ακατάπαυστα."
Φ. Νίτσε
Περί πρωτοτυπίας ούτε λόγος ακόμη. Μια βρισιά που δαγκώνω στα χείλη μου, πικρά απ' τα τσιγάρα και το ποτό.
Ζωή, όμορφη ζωή...
Πάνε ήδη πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησα δουλειά στο ίδρυμα, δώδεκα χρόνια από τότε που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι, κοντά τριάντα από τότε που ήρθα στο μάταιο τούτο κόσμο... Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δε σταματά ποτέ, παρά μόνο σε κάτι στιγμές που έρχονται ξανά και ξανά στη μνήμη, που μένουν χαραγμένες, αποτυπώσεις αιωνιότητας, προσπελάσιμες σε πρώτη ευκαιρία, να, σα να πούμε αυτή η καταχώρηση. Γι' αυτό και γω, σε κόντρα της ασθενούς μου μνήμης, στοιβάζω σκέψεις και λόγια εδώ μέσα, να μείνουν όσο κι εγώ εδώ, ίσως και περισσότερο, μιας και scripta manent, που λέγαν οι λατίνοι αιώνες πριν κι έμεινε για την αιωνιότητα.
Έχει έρθει η ώρα μου να πάψω να διαβάζω. Αν υπάρχει κάτι καινούριο που πρέπει να πω στον κόσμο, ήρθεν η ώρα του. Αλλά κι εδώ βλέπω το Τζίμη Πανούση να ξεπετάγεται με το Δούρειο Ήχο του, όπως κι οι λατίνοι λίγο πριν. Είμαι μια συνιστώσα δυνάμεων κι επιρροών, αυτή η συνιστώσα έχει άλλη τάση κι άλλη ροπή, όπως θα λέγαν κι οι μηχανολόγοι. Είμαι μια νέα δύναμη, προς άλλη κατεύθυνση από τις αρχικές που μου έδωσαν την ώθηση. Η επιτυχία μου θα είναι να δώσω ώθηση με τη σειρά μου σε άλλες δυνάμεις, δηλαδή σε άλλους ανθρώπους. Παλιότερα θεωρούσα κρίμα που υπάρχουν ελάχιστοι πλέον από δαύτους, όμως τελευταία προτιμώ να είναι λίγοι, λίγοι και καλοί.
Σε απάντηση του τίτλου, εδώ ήμουν, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό. Θα μπορούσα να εξαιρέσω κάτι στιγμές απίστευτης σούρας που δεν έβλεπα την τύφλα μου, αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι για να μου τις θυμίζουν, αν και εφόσον ήταν σε καλύτερη κατάσταση από εμένα... Εν γένει, όμως, ό,τι έγινε στο παρελθόν το θυμάμαι, κι αν δεν το θυμάμαι σίγουρα το κουβαλάω μαζί μου, γιατί όλα αυτά που συνέβησαν έπαιξαν το ρόλο τους σ' αυτό που είμαι. Αισθάνομαι μια βαθύτατη ικανοποίηση γι' αυτά που έχω ζήσει, χωρίς ίχνος έπαρσης ή ωραιοπάθειας, με μια βαθιά ψυχική ηρεμία και μια γαλήνη απέναντι στα βιώματά μου. Ακόμη κι αυτά που με πλήγωσαν, που με έκαναν να αισθανθώ πραγματικά άσχημα, δεν τα απορρίπτω, ίσα ίσα που τα θεωρώ εξίσου σημαντικά μ' εκείνα που μ' έκαναν εξαιρετικά ευτυχισμένο, ενδεχομένως και πιο διδακτικά, παρά το γεγονός ότι δε θεωρώ τον πόνο απαραίτητο στη διαδικασία της μάθησης. Τουλάχιστον εσχάτως.
Παρασκευή βράδυ απόψε, με τον John Jameson και τους αξιαγάπητους υιούς του για μια ακόμη φορά παρέα, τσιγάρο σέρτικο και Puressence στη μουσική. Τα υπόλοιπα δικά μου, κατάδικά μου, βιώματα που τα είδα γραμμένα και τα επιστρέφω. Βασιλάκο; Σε πείραξε το -άντα; Στο διάολο κι οι ευχές. Κι άλλο ένα, η ιστορία της ζωής μου. Συμπίπτω μ' αυτόν τον τύπο, αν και διατηρώ ακόμη το λογικό μου. Αλλά είμαι μόνος, όπως κι εκείνος. Παραθέτω:
"Μάσκες. Υπάρχουν γυναίκες που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν έχουν μέσα τους τίποτε αλλά είναι σκέτες μάσκες. Είναι να λυπάται κανείς τον άνδρα που σχετίζεται με τέτοια -σχεδόν σα φαντάσματα, κατ' ανάγκη ανικανοποίητα- πλάσματα, ωστόσο ακριβώς αυτές μπορούν να διεγείρουν με τον πιο έντονο τρόπο τον πόθο του άνδρα: Ψάχνει να βρει την ψυχή τους - και ψάχνει ακατάπαυστα."
Φ. Νίτσε
Περί πρωτοτυπίας ούτε λόγος ακόμη. Μια βρισιά που δαγκώνω στα χείλη μου, πικρά απ' τα τσιγάρα και το ποτό.
Ζωή, όμορφη ζωή...
Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Σάββατο 20 Μαρτίου 2010
Αθήνα
Μια χαβούζα της σύγχρονης παρακμής.
Στον ίδιο χώρο που γεννήθηκε ο πολιτισμός, η πραγματική δημοκρατία, η τραγωδία, μνημεία απίστευτου κάλλους, στον ίδιο χώρο που τα τελευταία δυόμιση χιλιάδες χρόνια έχουν επικρατήσει εγκέφαλοι με τεράστιους κάλους...
Διαβάζοντας για τον Επίκουρο από τον Χαράλαμπο Θεοδωρίδη, σε μια σύντομη περιήγηση στα τεκταινόμενα του τότε παρελθόντος, του 5ου αιώνα προ Χριστού, που δε μπορώ να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει ως οριακό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία αλλά το προσπερνώ, γιατί δεν ξέρω αν ήταν η χρονιά της μπεκάτσας ή η δυναστεία των Χου στο κινεζικό ημερολόγιο κι εν πάσει περιπτώσει για να γίνω κατανοητός, έστω λοιπόν, τον 5ο αιώνα προ του Μηδενός (ουφ!), υπήρξε για μερικά χρόνια δημοκρατία.
Σ' αυτά τα λίγα χρόνια ύπαρξης μιας πραγματικής δημοκρατίας, ο κόσμος μεταλλάχθηκε τόσο πολύ, που δε θα μπορούσε ποτέ πια να είναι ο ίδιος. Η δημιουργία έφτασε στο αποκορύφωμά της κι αυτό γιατί ακόμη και η ίδια η λέξη προέρχεται (τι αποκάλυψη κι αυτή, που παρότι βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, δεν έχουμε την παιδεία και την αντίληψη να το δούμε) από τις λέξεις δήμος και έργο, παράγω έργο δηλαδή για το δήμο. Αναρωτιέσαι ακόμα γιατί δεν υπάρχει δημιουργία σήμερα;
Εν πάσει περιπτώσει, εγώ πάλι καλά πέρασα, καθώς συνάντησα έναν επικούρειο φίλο μου και ζήσαμε την "Πανδαισία. Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις τέσσερις καλοί φίλοι - να ποια ήταν η τρυφή για τον Επίκουρο" (Φ. Νίτσε, Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο). Όπου κηπάκος βάλε το κέντρο της Αθήνας, σύκα και λίγο τυρί βάλε κάτι τζόνι μαύρα και άλλες ουσίες κι οινοπνεύματα, ενώ τους τρεις τέσσερις καλούς φίλους άστους ως έχουν. Κι ύστερα ένα χαμόγελο, δυο τρια χάδια ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, νύχτες φιλοσοφίας στη Γλυφάδα κι ύστερα πάλι πίσω, στο τρένο της επιστροφής, κουβαλώντας την Πανδαισία μέσα μου και έχοντας δημιουργήσει, ασχολούμενος με το φως και την καταγραφή του.
Ως την επόμενη φορά...
Στον ίδιο χώρο που γεννήθηκε ο πολιτισμός, η πραγματική δημοκρατία, η τραγωδία, μνημεία απίστευτου κάλλους, στον ίδιο χώρο που τα τελευταία δυόμιση χιλιάδες χρόνια έχουν επικρατήσει εγκέφαλοι με τεράστιους κάλους...
Διαβάζοντας για τον Επίκουρο από τον Χαράλαμπο Θεοδωρίδη, σε μια σύντομη περιήγηση στα τεκταινόμενα του τότε παρελθόντος, του 5ου αιώνα προ Χριστού, που δε μπορώ να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει ως οριακό σημείο στην ανθρώπινη ιστορία αλλά το προσπερνώ, γιατί δεν ξέρω αν ήταν η χρονιά της μπεκάτσας ή η δυναστεία των Χου στο κινεζικό ημερολόγιο κι εν πάσει περιπτώσει για να γίνω κατανοητός, έστω λοιπόν, τον 5ο αιώνα προ του Μηδενός (ουφ!), υπήρξε για μερικά χρόνια δημοκρατία.
Σ' αυτά τα λίγα χρόνια ύπαρξης μιας πραγματικής δημοκρατίας, ο κόσμος μεταλλάχθηκε τόσο πολύ, που δε θα μπορούσε ποτέ πια να είναι ο ίδιος. Η δημιουργία έφτασε στο αποκορύφωμά της κι αυτό γιατί ακόμη και η ίδια η λέξη προέρχεται (τι αποκάλυψη κι αυτή, που παρότι βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, δεν έχουμε την παιδεία και την αντίληψη να το δούμε) από τις λέξεις δήμος και έργο, παράγω έργο δηλαδή για το δήμο. Αναρωτιέσαι ακόμα γιατί δεν υπάρχει δημιουργία σήμερα;
Εν πάσει περιπτώσει, εγώ πάλι καλά πέρασα, καθώς συνάντησα έναν επικούρειο φίλο μου και ζήσαμε την "Πανδαισία. Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις τέσσερις καλοί φίλοι - να ποια ήταν η τρυφή για τον Επίκουρο" (Φ. Νίτσε, Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο). Όπου κηπάκος βάλε το κέντρο της Αθήνας, σύκα και λίγο τυρί βάλε κάτι τζόνι μαύρα και άλλες ουσίες κι οινοπνεύματα, ενώ τους τρεις τέσσερις καλούς φίλους άστους ως έχουν. Κι ύστερα ένα χαμόγελο, δυο τρια χάδια ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, νύχτες φιλοσοφίας στη Γλυφάδα κι ύστερα πάλι πίσω, στο τρένο της επιστροφής, κουβαλώντας την Πανδαισία μέσα μου και έχοντας δημιουργήσει, ασχολούμενος με το φως και την καταγραφή του.
Ως την επόμενη φορά...
Ελευθερία Έκφρασης
Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
The ballad of Reading Gaol
[...]
I only knew what hunted thought
quickened his step and why
he looked upon the garish day
with such a wistful eye;
The man had killed the thing he loved,
an so he had to die.
Yet each man kills the thing he loves,
by each let this be heard,
some do it with a bitter look,
some with a flattering word,
the coward does it with a kiss
the brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
and some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
some with the hands of Gold:
the kindest use a knife, because
the dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
some sell, and others buy;
some do the deed with many tears,
and some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
yet each man does not die.
Oscar Wilde
I only knew what hunted thought
quickened his step and why
he looked upon the garish day
with such a wistful eye;
The man had killed the thing he loved,
an so he had to die.
Yet each man kills the thing he loves,
by each let this be heard,
some do it with a bitter look,
some with a flattering word,
the coward does it with a kiss
the brave man with a sword!
Some kill their love when they are young,
and some when they are old;
Some strangle with the hands of Lust,
some with the hands of Gold:
the kindest use a knife, because
the dead so soon grow cold.
Some love too little, some too long,
some sell, and others buy;
some do the deed with many tears,
and some without a sigh:
For each man kills the thing he loves,
yet each man does not die.
Oscar Wilde
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)