Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Smells like teen spirit
Άφησα πίσω τη φρικτή ατμόσφαιρα των 35ο Κελσίου και του 50+% υγρασία που επικρατεί στο σπίτι μου και ήρθα σε ένα πιο φιλικό περιβάλλον, με ερκοντίσιον και ανεμιστήρες. Βέβαια, προκύπτει το ερώτημα του αυγού με την κότα, όσον αφορά στο κλίμα. Τα ερκοντίσιον κάνουν την ατμόσφαιρα ανυπόφορη ή η ατμόσφαιρα κάνει τη χρήση ερκοντίσιον απαραίτητη; Σκυλί που κυνηγάει την ουρά του…
Δυο παρέες στο μαγαζί, οι σερβιτόρες στο μπαρ μιλούν με τον μπάρμαν, παγωμένη μπύρα, τσιγάρο και όρεξη για γράψιμο. Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως έχω τόσα να γράψω, που κοντεύω να σκάσω. Κι όμως, σαν καλοκαιρινή καταιγίδα που τη βλέπεις στον ορίζοντα να έρχεται, που στέλνει δροσερές ριπές αέρα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, που μπουμπουνίζει απειλητικά μα ποτέ δε φτάνει εκεί που είσαι, δεν εκδηλώνομαι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει, μα κοντεύω να σκάσω. Οπότε ξεκινώ με τη βία κι όπου βγάλει.
Στο Εμιγκρέ, λοιπόν, στη Σβώλου, με ωραίες μουσικές, όμορφο περιβάλλον, με πίνακες των Diego Rivera και Fernando Botero, με καλή φωτογραφία και παγωμένη Krusovice, τσέχικη pils. Δεν παίζει το ασύρματο, βέβαια, αλλά μικρό το κακό. Θα το μεταφορτώσω μόλις φτάσω σπίτι, όπου έχω ραντεβού με τους γιατρούς μου. Τον κανονικό και τον γιαλαντζί. Κι ελπίζω να τη βγάλω. Το ραντεβού είναι για μπυροποσία και καθορισμό της εξεταστέας ύλης για τις 29/08. «Κυριακάτικα εξετάσεις;» θα αναρωτηθείς δικαίως, μα θα σου λυθούν οι απορίες οσονούπω.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε, μαζί με τις μέρες που απέμειναν για τις φετινές μου καλοκαιρινές διακοπές. Την Παρασκευή αναχωρώ με το αίσθημα για το κλεινόν άστυ, όπου θα διανυκτερεύσω και το Σάββατο… μάνα γη! Παντέρμη Κρήτη, για δεύτερη φορά φέτος. Μετά το περυσινό ρεκόρ των 5 ή 6 επισκέψεων, φέτος ήμουν φειδωλός. Ενδεχομένως και απόμακρος. Έχω τους λόγους μου, βέβαια, μα δεν υπάρχει λόγος να τους αναπτύξω, εδώ στην εξωστρέφειά μου. Ανήκουν στη σφαίρα της εσωστρέφειας, η οποία δε μ’ έχει εγκαταλείψει ακόμη. Για να πω την αλήθεια, μαζί της θα πάω πάλι φέτος διακοπές... Και θα περάσουμε υπέροχα.
Δίδυμος με ωροσκόπο δίδυμο. Εγώ τα έχω βρει και με τους τέσσερις. Συσκεφθήκαμε και συναποφασίσαμε, λοιπόν, να φορτώσουμε το αίσθημα με τα απαραίτητα και να φύγουμε για μέρη γνωστά, μα και καινούρια. Κι έτσι το πρόγραμμα κατέληξε ως εξής: Κρήτη 14-22/08, με επίσκεψη σε μέρη που δεν έχω δει, όπως Κάτω Ζάκρο, Δαμνώνι, Αγ. Παύλο Χανίων κ.ά., μετά Κύθηρα 22-25/08, όπου ελπίζω να συλλάβω την αυγουστιάτικη πανσέληνο και μετά οδικό ταξίδι από Νεάπολη Βοΐων μέχρι Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς ενδεικτικά Ελαφόνησο, Μονεμβασιά, Μυκήναι, Κιάτο, Ρίο-Αντίρριο, Αγρίνιο, Κέδρα Αιτωλοακαρνανίας, Λίμνη Πλαστήρα, Καλαμπάκα, Μέτσοβο, Τζουμέρκα, Παραμυθιά και ταλιμπάν και ταλιμπάν, που λέει κι ο Τζιμάκος… Οι λεπτομέρειες της εξεταστέας ύλης θα καθοριστούν απόψε με ιατρική συνταγή… Θα ‘χω να γράφω, καλά να είμαι και να πάνε όλα κατ’ ευχήν…
Αυτά, όμως, ανήκουν στο μέλλον. Τι συνέβη πιο πριν; Για να έχω και σχέση με τον τίτλο, αν και δυσκολεύομαι ως καλοκαιρινή καταιγίδα, νομίζω πως πρέπει να ξεσπάσω, μιας και θα αισθανθώ καλύτερα. Κι αν προκαλέσω καμιά φυσική καταστροφή, φυσική είναι. Με δημιούργησαν ακραίες συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος και θα τους επιστρέψω τη χάρη. Περίμενα αρκετά, μα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα μου, γιατί άκουσα εκείνη τη σιωπή που προηγείται της καταιγίδας. Σιωπή…
Απεχθάνομαι τα μισόλογα. Ως εκ τούτου, προτιμώ τη σιωπή, γιατί εκείνη έχει να πει κάτι. «Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, δε σκοτώνει τίποτα», είχα ακούσει κάποτε στο ραδιόφωνο κι έκτοτε συνειδητοποιώ την αλήθεια της πρότασης σε κάθε έκφανση των ανθρωπίνων σχέσεων, πολλώ δε μάλλον στις ερωτικές σχέσεις. Στη δική μου αντίληψη, οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από μισόλογα προκειμένου να μην εκτεθούν, εκτίθενται με τον χειρότερο τρόπο. Η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, δεν παύει να είναι έντιμη. Όλα τα υπόλοιπα, και τα μισόλογα περισσότερο κι από τα ψέματα, είναι απλώς αηδιαστικά.
Κι όμως, μοίρα είναι αυτή και έρωτας. Δεν ξέρεις που θα πέσεις. Μα δε φοβάμαι και πέφτω. Δε μετανιώνω και δίνω. Και δίνομαι. Αχρεωστήτως καταβληθείς, για άλλη μια φορά. «Μην αμφισβητείς ποτέ τον τρόπο σου», άκουσα τον Δ. να λέει στην Ε., σε κουβέντα άσχετη μα τόσο σχετική με τους προβληματισμούς μου… Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι και μπορούμε και μοιραζόμαστε το βάρος της ευτυχίας μας.
Εκεί, στο Κτήμα Κ., παρέα με το ζωικό και φυτικό βασίλειο, σε ένα σπίτι που το είχα ονειρευτεί πριν το δω, με τους γονείς της Ε., τον Χ. και την Ν. αστερισμοί αμφότεροι στον ίδιο ουρανό, μα σαν σε διαφορετικές πλευρές στο ουράνιο στερέωμα, που συναντήθηκαν για να γεννήσουν δυο νέα αστέρια, την Ε. και τον Γ., τόσο διαφορετικά σε θέση και φωτεινότητα όσο κι εκείνοι… Αυτός ο ουρανός θα έπρεπε να είναι ασυννέφιαστος, μα μοίρα είναι αυτή και έρωτας... Μισόλογα, μισητά μισόλογα… Μα οι επιλογές του καθενός είναι σεβαστές, αρκεί ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις συνέπειες. Κολοκυθόπιτα. Άλλωστε, η ευτυχία του καθενός προκύπτει από ορμές και ένστιχτα τόσο βαθιά, που δεν τολμώ να τα σκαλίσω, καθώς μου αρκεί η δικιά μου εσωστρέφεια… Μη σου πω ότι μου περισσεύει, κιόλας.
To C.S.I. Petralona είχε κι άλλο επεισόδιο, στη Φώκαια αυτή τη φορά, όπου μας επιτέθηκαν κάτι στρουμφάκια φυσητήρες με την απειλή κάτι οργάνων του σατανά. Άδεια και δίπλωμα, ταυτότητα και ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, φυσήξτε εδώ και κατεβείτε από το όχημα, ξαναφυσήξτε και αναμείνατε να γράψει για να σας γράψουμε κι ο δείκτης ν’ ανεβαίνει… Ευτυχώς είχα αναλάβει εγώ να διεκπεραιώσω την προηγούμενη διένεξη με τη μπαργούμαν, η οποία ήταν αρκούντως διαβασμένη για να δουλεύει Ν. Υόρκη αλλά κατά μια περίεργη σύμπτωση βρισκόταν στο ίδιο μαγαζί με μας τα χωριατάκια και τις αθλιότατες μουσικές του αδαή μουσικοσυμπλέκτη, κι έτσι το όργανο άρχισε να γράφει 0,01…0,04…0,09…0,14…0,17…0,20… «Ποιο είναι το όριο;» (φιλικά) «0,24» (βλοσυρά) και δώστου να γράφει… 0,21…0,22…0,21…κόμπιασμα…0,22…0,23…0,22…0,23… μπιιιιιιιιιιιιιιιιιπ… ο επιθανάτιος ρόγχος του οργάνου και το τρελό ξενέρωμα του στρουμφακίου φυσητήρα… Καληνύχτα σας.
Κι ύστερα η φρίκη των μαγαζιών της Καλλιθέας, η ξανθιά που είχε καταφέρει με 97,4% υγρασία να έχει το μαλλί στην τρίχα και να μην πετάει ούτε τρίχα, μοναδική εξαίρεση στην αθλιότητα η συμπαθητική μπάντα που έπαιζε λάηβ και κατά τα λοιπά η απόλυτη επιβεβαίωση ότι σωτηρία δεν υπάρχει… Και που ‘σαι, Κανάκη, εσύ που κράζεις από το Ράδιο Αρβύλα τον κόσμο όλο, κόβε και καμιά απόδειξη στα κωλομάγαζά σου, ίσως έτσι να βοηθήσεις περισσότερο απ’ ότι αν αυτοδιαφημίζεσαι ως δωρητής φιλάνθρωπος. Καραγκιόζη.
Η επόμενη μέρα είχε περιπέτεια στο δάσος του Σάνη, καθώς πήγα ο ακατάλληλος να τραβήξω φωτογραφίες τη λίμνη με σαγιονάρα – μαγιώ και δικαίως μου την έπεσε ένα σμήνος σφίγγες, καθώς τις ξεσήκωσα από ένα φυτό που αράζανε με κάλυψη απόκρυψη. Ευτυχώς τη γλύτωσα με 3 τσιμπήματα και τρεχαλητό Βέγγου και βάλε, μη σου πω Γιουσέην Μπολτ και με πάρεις για ψώνιο. Αραλίκι στην παραλία κι έπειτα σ’ εκείνο το ονειρικό σπίτι για μαγείρεμα, με χορηγό τον Δ. και προσωπική εργασία, με την Ν. να φτιάχνει μπαμπά και το μπαμπά να κοιμάται μέχρι το σερβίρισμα, φαγοπότι στο θυσιαστήριο κι έπειτα βόλτα στην Καλλιθέα, μιας και δε μου έφτανε η προηγούμενη… Βέβαια, η επιλογή ήταν καλύτερη τούτη τη φορά, στο Σπιτάκι με συμπαθέστατο κόσμο, ωραίες μουσικές και ανθρώπινο περιβάλλον. Ήρθαν δυο φίλες, μετά το ιατρικό τιμ, όπου κι έπεσε η ιδέα του καθορισμού της εξεταστέας ύλης για απόψε, μετά τα κορίτσια φύγαν στο άκουσμα μιας πολύ δυσάρεστης είδησης και απομείναμε με τους φίλους να πίνουμε ποτά και μπύρες μέχρι τις πρώτες πρωινές…
Κυριακή, κοντή γιορτή. Η παρέα γέμισε… ζωή και λουλούδια, οι γρανίτες ήταν από το περίπτερο αυτή τη φορά και το φαΐ στη Μαρίνα, όπου έπεσε λιμός. Γλυκά εις διπλούν και μετά απέναντι για καφεδάκι, δεύτερος γύρος κτηνωδίας το βράδυ στο θυσιαστήριο με κάτι κιοφτεδάκια και μετά ταμπού μέχρι μαλλιοτραβήγματος, το οποίο γλιτώσαμε στο παρατρίχα. Και νόμιζα πως εγώ ήμουν ανταγωνιστικός στα παιχνίδια, αλλά τελικά είμαι καλά… Φωτογραφίες τον έναστρο ουρανό κι ύστερα ύπνο, γιατί την επομένη επιστρέφαμε στο κολαστήριο της πόλης…
Και εις άλλα!
And I forget just why I taste
Oh, yeah, I guess it makes me smile
I found it hard, it’s hard to find
Oh, well, whatever, nevermind…
Δυο παρέες στο μαγαζί, οι σερβιτόρες στο μπαρ μιλούν με τον μπάρμαν, παγωμένη μπύρα, τσιγάρο και όρεξη για γράψιμο. Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως έχω τόσα να γράψω, που κοντεύω να σκάσω. Κι όμως, σαν καλοκαιρινή καταιγίδα που τη βλέπεις στον ορίζοντα να έρχεται, που στέλνει δροσερές ριπές αέρα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, που μπουμπουνίζει απειλητικά μα ποτέ δε φτάνει εκεί που είσαι, δεν εκδηλώνομαι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει, μα κοντεύω να σκάσω. Οπότε ξεκινώ με τη βία κι όπου βγάλει.
Στο Εμιγκρέ, λοιπόν, στη Σβώλου, με ωραίες μουσικές, όμορφο περιβάλλον, με πίνακες των Diego Rivera και Fernando Botero, με καλή φωτογραφία και παγωμένη Krusovice, τσέχικη pils. Δεν παίζει το ασύρματο, βέβαια, αλλά μικρό το κακό. Θα το μεταφορτώσω μόλις φτάσω σπίτι, όπου έχω ραντεβού με τους γιατρούς μου. Τον κανονικό και τον γιαλαντζί. Κι ελπίζω να τη βγάλω. Το ραντεβού είναι για μπυροποσία και καθορισμό της εξεταστέας ύλης για τις 29/08. «Κυριακάτικα εξετάσεις;» θα αναρωτηθείς δικαίως, μα θα σου λυθούν οι απορίες οσονούπω.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε, μαζί με τις μέρες που απέμειναν για τις φετινές μου καλοκαιρινές διακοπές. Την Παρασκευή αναχωρώ με το αίσθημα για το κλεινόν άστυ, όπου θα διανυκτερεύσω και το Σάββατο… μάνα γη! Παντέρμη Κρήτη, για δεύτερη φορά φέτος. Μετά το περυσινό ρεκόρ των 5 ή 6 επισκέψεων, φέτος ήμουν φειδωλός. Ενδεχομένως και απόμακρος. Έχω τους λόγους μου, βέβαια, μα δεν υπάρχει λόγος να τους αναπτύξω, εδώ στην εξωστρέφειά μου. Ανήκουν στη σφαίρα της εσωστρέφειας, η οποία δε μ’ έχει εγκαταλείψει ακόμη. Για να πω την αλήθεια, μαζί της θα πάω πάλι φέτος διακοπές... Και θα περάσουμε υπέροχα.
Δίδυμος με ωροσκόπο δίδυμο. Εγώ τα έχω βρει και με τους τέσσερις. Συσκεφθήκαμε και συναποφασίσαμε, λοιπόν, να φορτώσουμε το αίσθημα με τα απαραίτητα και να φύγουμε για μέρη γνωστά, μα και καινούρια. Κι έτσι το πρόγραμμα κατέληξε ως εξής: Κρήτη 14-22/08, με επίσκεψη σε μέρη που δεν έχω δει, όπως Κάτω Ζάκρο, Δαμνώνι, Αγ. Παύλο Χανίων κ.ά., μετά Κύθηρα 22-25/08, όπου ελπίζω να συλλάβω την αυγουστιάτικη πανσέληνο και μετά οδικό ταξίδι από Νεάπολη Βοΐων μέχρι Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς ενδεικτικά Ελαφόνησο, Μονεμβασιά, Μυκήναι, Κιάτο, Ρίο-Αντίρριο, Αγρίνιο, Κέδρα Αιτωλοακαρνανίας, Λίμνη Πλαστήρα, Καλαμπάκα, Μέτσοβο, Τζουμέρκα, Παραμυθιά και ταλιμπάν και ταλιμπάν, που λέει κι ο Τζιμάκος… Οι λεπτομέρειες της εξεταστέας ύλης θα καθοριστούν απόψε με ιατρική συνταγή… Θα ‘χω να γράφω, καλά να είμαι και να πάνε όλα κατ’ ευχήν…
Αυτά, όμως, ανήκουν στο μέλλον. Τι συνέβη πιο πριν; Για να έχω και σχέση με τον τίτλο, αν και δυσκολεύομαι ως καλοκαιρινή καταιγίδα, νομίζω πως πρέπει να ξεσπάσω, μιας και θα αισθανθώ καλύτερα. Κι αν προκαλέσω καμιά φυσική καταστροφή, φυσική είναι. Με δημιούργησαν ακραίες συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος και θα τους επιστρέψω τη χάρη. Περίμενα αρκετά, μα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα μου, γιατί άκουσα εκείνη τη σιωπή που προηγείται της καταιγίδας. Σιωπή…
Απεχθάνομαι τα μισόλογα. Ως εκ τούτου, προτιμώ τη σιωπή, γιατί εκείνη έχει να πει κάτι. «Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, δε σκοτώνει τίποτα», είχα ακούσει κάποτε στο ραδιόφωνο κι έκτοτε συνειδητοποιώ την αλήθεια της πρότασης σε κάθε έκφανση των ανθρωπίνων σχέσεων, πολλώ δε μάλλον στις ερωτικές σχέσεις. Στη δική μου αντίληψη, οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από μισόλογα προκειμένου να μην εκτεθούν, εκτίθενται με τον χειρότερο τρόπο. Η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, δεν παύει να είναι έντιμη. Όλα τα υπόλοιπα, και τα μισόλογα περισσότερο κι από τα ψέματα, είναι απλώς αηδιαστικά.
Κι όμως, μοίρα είναι αυτή και έρωτας. Δεν ξέρεις που θα πέσεις. Μα δε φοβάμαι και πέφτω. Δε μετανιώνω και δίνω. Και δίνομαι. Αχρεωστήτως καταβληθείς, για άλλη μια φορά. «Μην αμφισβητείς ποτέ τον τρόπο σου», άκουσα τον Δ. να λέει στην Ε., σε κουβέντα άσχετη μα τόσο σχετική με τους προβληματισμούς μου… Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι και μπορούμε και μοιραζόμαστε το βάρος της ευτυχίας μας.
Εκεί, στο Κτήμα Κ., παρέα με το ζωικό και φυτικό βασίλειο, σε ένα σπίτι που το είχα ονειρευτεί πριν το δω, με τους γονείς της Ε., τον Χ. και την Ν. αστερισμοί αμφότεροι στον ίδιο ουρανό, μα σαν σε διαφορετικές πλευρές στο ουράνιο στερέωμα, που συναντήθηκαν για να γεννήσουν δυο νέα αστέρια, την Ε. και τον Γ., τόσο διαφορετικά σε θέση και φωτεινότητα όσο κι εκείνοι… Αυτός ο ουρανός θα έπρεπε να είναι ασυννέφιαστος, μα μοίρα είναι αυτή και έρωτας... Μισόλογα, μισητά μισόλογα… Μα οι επιλογές του καθενός είναι σεβαστές, αρκεί ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις συνέπειες. Κολοκυθόπιτα. Άλλωστε, η ευτυχία του καθενός προκύπτει από ορμές και ένστιχτα τόσο βαθιά, που δεν τολμώ να τα σκαλίσω, καθώς μου αρκεί η δικιά μου εσωστρέφεια… Μη σου πω ότι μου περισσεύει, κιόλας.
To C.S.I. Petralona είχε κι άλλο επεισόδιο, στη Φώκαια αυτή τη φορά, όπου μας επιτέθηκαν κάτι στρουμφάκια φυσητήρες με την απειλή κάτι οργάνων του σατανά. Άδεια και δίπλωμα, ταυτότητα και ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, φυσήξτε εδώ και κατεβείτε από το όχημα, ξαναφυσήξτε και αναμείνατε να γράψει για να σας γράψουμε κι ο δείκτης ν’ ανεβαίνει… Ευτυχώς είχα αναλάβει εγώ να διεκπεραιώσω την προηγούμενη διένεξη με τη μπαργούμαν, η οποία ήταν αρκούντως διαβασμένη για να δουλεύει Ν. Υόρκη αλλά κατά μια περίεργη σύμπτωση βρισκόταν στο ίδιο μαγαζί με μας τα χωριατάκια και τις αθλιότατες μουσικές του αδαή μουσικοσυμπλέκτη, κι έτσι το όργανο άρχισε να γράφει 0,01…0,04…0,09…0,14…0,17…0,20… «Ποιο είναι το όριο;» (φιλικά) «0,24» (βλοσυρά) και δώστου να γράφει… 0,21…0,22…0,21…κόμπιασμα…0,22…0,23…0,22…0,23… μπιιιιιιιιιιιιιιιιιπ… ο επιθανάτιος ρόγχος του οργάνου και το τρελό ξενέρωμα του στρουμφακίου φυσητήρα… Καληνύχτα σας.
Κι ύστερα η φρίκη των μαγαζιών της Καλλιθέας, η ξανθιά που είχε καταφέρει με 97,4% υγρασία να έχει το μαλλί στην τρίχα και να μην πετάει ούτε τρίχα, μοναδική εξαίρεση στην αθλιότητα η συμπαθητική μπάντα που έπαιζε λάηβ και κατά τα λοιπά η απόλυτη επιβεβαίωση ότι σωτηρία δεν υπάρχει… Και που ‘σαι, Κανάκη, εσύ που κράζεις από το Ράδιο Αρβύλα τον κόσμο όλο, κόβε και καμιά απόδειξη στα κωλομάγαζά σου, ίσως έτσι να βοηθήσεις περισσότερο απ’ ότι αν αυτοδιαφημίζεσαι ως δωρητής φιλάνθρωπος. Καραγκιόζη.
Η επόμενη μέρα είχε περιπέτεια στο δάσος του Σάνη, καθώς πήγα ο ακατάλληλος να τραβήξω φωτογραφίες τη λίμνη με σαγιονάρα – μαγιώ και δικαίως μου την έπεσε ένα σμήνος σφίγγες, καθώς τις ξεσήκωσα από ένα φυτό που αράζανε με κάλυψη απόκρυψη. Ευτυχώς τη γλύτωσα με 3 τσιμπήματα και τρεχαλητό Βέγγου και βάλε, μη σου πω Γιουσέην Μπολτ και με πάρεις για ψώνιο. Αραλίκι στην παραλία κι έπειτα σ’ εκείνο το ονειρικό σπίτι για μαγείρεμα, με χορηγό τον Δ. και προσωπική εργασία, με την Ν. να φτιάχνει μπαμπά και το μπαμπά να κοιμάται μέχρι το σερβίρισμα, φαγοπότι στο θυσιαστήριο κι έπειτα βόλτα στην Καλλιθέα, μιας και δε μου έφτανε η προηγούμενη… Βέβαια, η επιλογή ήταν καλύτερη τούτη τη φορά, στο Σπιτάκι με συμπαθέστατο κόσμο, ωραίες μουσικές και ανθρώπινο περιβάλλον. Ήρθαν δυο φίλες, μετά το ιατρικό τιμ, όπου κι έπεσε η ιδέα του καθορισμού της εξεταστέας ύλης για απόψε, μετά τα κορίτσια φύγαν στο άκουσμα μιας πολύ δυσάρεστης είδησης και απομείναμε με τους φίλους να πίνουμε ποτά και μπύρες μέχρι τις πρώτες πρωινές…
Κυριακή, κοντή γιορτή. Η παρέα γέμισε… ζωή και λουλούδια, οι γρανίτες ήταν από το περίπτερο αυτή τη φορά και το φαΐ στη Μαρίνα, όπου έπεσε λιμός. Γλυκά εις διπλούν και μετά απέναντι για καφεδάκι, δεύτερος γύρος κτηνωδίας το βράδυ στο θυσιαστήριο με κάτι κιοφτεδάκια και μετά ταμπού μέχρι μαλλιοτραβήγματος, το οποίο γλιτώσαμε στο παρατρίχα. Και νόμιζα πως εγώ ήμουν ανταγωνιστικός στα παιχνίδια, αλλά τελικά είμαι καλά… Φωτογραφίες τον έναστρο ουρανό κι ύστερα ύπνο, γιατί την επομένη επιστρέφαμε στο κολαστήριο της πόλης…
Και εις άλλα!
And I forget just why I taste
Oh, yeah, I guess it makes me smile
I found it hard, it’s hard to find
Oh, well, whatever, nevermind…
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Τρίτη 20 Ιουλίου 2010
Αθήνα (2)
Μετά από μια άκρως επιτυχημένη επίσκεψη το Μάρτη, ήρθε ο καιρός να επαληθεύσω την εξίσωση, με άλλους συντελεστές αυτή τη φορά, μα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο! 100% επιτυχία.
Αν το "δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι" ισχύει, τότε είμαι πολύ περήφανος για πάρτη μου. Δηλώνω ευτυχής για την ποιότητα των φίλων μου, ενώ και για την ποσότητα δεν έχω κάποιο παράπονο. Επίσης, είμαι πολύ χαρούμενος και από τη γεωγραφική τους διασπορά, μιας και φιλοξενούμαι απανταχού στην Ελλάδα, αξία ανεκτίμητη... Μας ευχαριστώ!
Είμαστε πολλοί. Εμείς που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ως έχουν, που είμαστε αρκετά έξυπνοι για να περνάμε πραγματικά καλά, που μας αρέσει η αλήθεια και τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας, που λέμε "ναι" σε όσα διλήμματα δεν προσβάλλουν το ήθος μας, το οποίο θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα χαλαρό σε σχέση με το ηθικό μας, το οποίο είναι μάλλον στην τσίτα. Είμαστε καλά, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Ενδεχομένως, ακριβώς επειδή τα πράγματα πάνε κατά διαόλου να είμαστε καλά, καθώς τον προτιμάμε απ' τον ανταγωνιστή του, τους αντιπροσώπους του και τους οπαδούς του επί γης.
Στην κολασμένη Αθήνα εν μέσω θέρους, λοιπόν, άφιξη, μπανάκι, μπαλίτσα κι ένα κούμπα λίμπρε με το στανιό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έπρεπε να είναι μόνο ένα... Η επόμενη μέρα προμηνυόταν δραστήρια, αλλά όχι έτσι όπως εξελίχθηκε, καθώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Βέβαια, όταν κάνεις παρέα με τόσο αναπάντεχους ανθρώπους, τα πάντα είναι απίθανα! Στο ερώτημα που ετέθη από τον φίλο "όσα προβλήματα κι αν έχεις θα στα γιάνω", ξύδια από νωρίς ή ποδηλατάδα, απαντήσαμε οικολογικά κι έτσι ξεκινήσαμε από τη Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι. Δε μας έφτασε και κατεβήκαμε στο Άλσος της Κηφισιάς. Αχόρταγοι, είπαμε να κατέβουμε μέχρι Ο.Α.Κ.Α. να δούμε τι παίζει. Κι αφού δεν έπαιζε τίποτα στο Μαρούσι και περνούσαμε με φόρα, φόρα κατηφόρα, φτάσαμε Παλιό Ψυχικό. Μακράν η ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας, είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Οι πλούσιοι των δικών μου παιδικών χρόνων ζούσαν εκεί, σε κάτι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες του '80, με βαριά χρωματιστά μάρμαρα, κισσούς να καλύπτουν τοίχους, μπαλκόνια, πυλωτές και εισόδους, απ' τις οποίες περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να βγει κανένας μπον βιβέρ της εποχής εκείνης.
Πολλή ανηφόρα, όμως μωρ'αδερφάκι'μ, το Ψυχικό και μας βγήκε η γλώσσα. Αναζητώντας λίγο κατήφορο, μας πήρε πάλι η Κηφισίας και μας ξέβρασε στη Βασιλίσσης Σοφίας. Από εκεί Σύνταγμα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μικρή στάση για προσκύνημα στο σπίτι του Άκη, Θησείο, Λόφο Φιλοπάππου, Πετράλωνα, Καλλιθέα και τελικά, θάλαττα! θάλαττα!, φτάσαμε στο Μοσχάτο... 28 χιλιόμετρα ποδηλατάδας στην Αθήνα, από μια βόλτα που ξεκίνησε από Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι, αλλά ναι στο ναι, δες που μπορεί να φτάσει κανείς... Βέβαια, όσο κι αν καγχάζω για το κατόρθωμα, έρχεται η ίδια η ζωή να με χλευάσει, καθώς στην πορεία συναντήσαμε ένα τύπο που κατέβαινε από Βουδαπέστη, ναι, με ποδήλατο...
Πίσω στο Μοσχάτο, λοιπόν, όπου ένας αρχαίος ήρως ονόματι Ορφέας μας κέρασε δροσερό νερό και καφεδάκι, καθώς και το αυτοκίνητό του για την επιστροφή, γιατί καλό το κατέβασμα, αλλά για πίσω ούτε συζήτηση. Ν. Ερυθραία, ξανά κάτω στα Πετράλωνα και στο τσιπουράδικο του Αποστόλη, για μπύρες και μπάλα με τον Ορφέα και τον Δημήτρη. Αφού καταβροχθήσαμε ότι ψαρικό έπαιζε στο μαγαζί, όχι μόνο λόγω λύσσας από την ποδηλατάδα αλλά εξίσου γιατί ήταν όλα τους υπέροχα, κι αφού ήπιαμε βασιλιάδες μαζί με τα βασίλειά τους, καθώς και κάτι λούμπεν καράφες κρασί, τα πράγματα έδειχναν κάπως έτσι...
Αναζητώνται χίλιες λέξεις για να περιγράψουν την αυθόρμητη θολούρα της παραπάνω φωτογραφίας. Στη συνέχεια, η παρέα εμπλουτίστηκε με δυο θεραπαινίδες της ψυχής, που με την αυτόφωρη διαδικασία μας οδήγησαν σ' ένα παρακείμενο κλουβί, όπου, σε εργαστηριακό περιβάλλον γεμάτο αντικείμενα φετίχ, παρατηρούσαν τις συμπεριφορές μας, καθώς διαδηλώναμε υπέρ της απελευθέρωσης της Κούβας μέχρι τελικής πτώσεως. Μετά ήρθε κι ο Γιάννης με τη Σμαράγδα, τρόφιμη στο ίδρυμα κι εκείνη, κι ύστερα ήταν η Ναυσικά, που κερνούσε μουσικές, το τηλέφωνο που χτυπούσε διαρκώς υπερατλαντικές κλήσεις από Μεξικό και τον λευκό Χοσέ Κουέρβο αυτοπροσώπως, καθώς και ο ιδιοκτήτης του ιδιότυπου αυτού κλουβιού, ένα βουνό από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Είσοδος ελεύθερη.
Η παράσταση έλαβε τέλος περί τις 4 και μισή, αφού πρώτα σκηνοθετήθηκε αυθορμήτως το πόστερ του C.S.I. Petralona. Kαμιά δεκαριά ώρες μετά ξυπνούσα μες στο άγχος για το σέρβις της μηχανής, που ήταν προγραμματισμένο για τις 8μιση το πρωί. Πετάχτηκα σαν ελατήριο, για να διαπιστώσω ότι ήταν μόλις 7μιση, ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Δεν το ριψοκυνδίνευσα και παρέμεινα όρθιος παρά τη ζάλη. Έφαγα μια κουταλιά καφέ διαλυμένη σε νερό με λίγη ζάχαρη, γιατί καφέ δεν το λες κι έφυγα για το Γέρακα. Εγγλέζος στο ραντεβού και το αίσθημα ήταν έτοιμο περί τις μια το μεσημέρι. Πίσω στη Ν. Ερυθραία, πάστα για να στρώσει το στομάχι και βόλτα μέχρι το Ελ.Βεν. για να ξεπροβοδίσω τον φίλο μου, που θα πετούσε για τα Λονδίνα με μια κούτα γλυκά από Θεσσαλονίκη και παραγγελιές που δε λέγονται, παρά μόνο μεταξύ φίλων.
Ανακαλύπτοντας την Αθήνα τα τελευταία χρόνια, διακατέχομαι ολοένα και περισσότερο από την αίσθηση ότι γουστάρω μια γυναίκα παράνομα. Ανήκει σε άλλον, όμως μου δίνεται με περίσσιο πάθος, όποτε συναντιόμαστε. Δε θα την παντρευόμουν ποτέ, μα με βάζει σε σκέψεις να παρατήσω τη δικιά μου...
Στο επανειδείν!
Αν το "δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι" ισχύει, τότε είμαι πολύ περήφανος για πάρτη μου. Δηλώνω ευτυχής για την ποιότητα των φίλων μου, ενώ και για την ποσότητα δεν έχω κάποιο παράπονο. Επίσης, είμαι πολύ χαρούμενος και από τη γεωγραφική τους διασπορά, μιας και φιλοξενούμαι απανταχού στην Ελλάδα, αξία ανεκτίμητη... Μας ευχαριστώ!
Είμαστε πολλοί. Εμείς που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ως έχουν, που είμαστε αρκετά έξυπνοι για να περνάμε πραγματικά καλά, που μας αρέσει η αλήθεια και τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας, που λέμε "ναι" σε όσα διλήμματα δεν προσβάλλουν το ήθος μας, το οποίο θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα χαλαρό σε σχέση με το ηθικό μας, το οποίο είναι μάλλον στην τσίτα. Είμαστε καλά, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Ενδεχομένως, ακριβώς επειδή τα πράγματα πάνε κατά διαόλου να είμαστε καλά, καθώς τον προτιμάμε απ' τον ανταγωνιστή του, τους αντιπροσώπους του και τους οπαδούς του επί γης.
Στην κολασμένη Αθήνα εν μέσω θέρους, λοιπόν, άφιξη, μπανάκι, μπαλίτσα κι ένα κούμπα λίμπρε με το στανιό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έπρεπε να είναι μόνο ένα... Η επόμενη μέρα προμηνυόταν δραστήρια, αλλά όχι έτσι όπως εξελίχθηκε, καθώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Βέβαια, όταν κάνεις παρέα με τόσο αναπάντεχους ανθρώπους, τα πάντα είναι απίθανα! Στο ερώτημα που ετέθη από τον φίλο "όσα προβλήματα κι αν έχεις θα στα γιάνω", ξύδια από νωρίς ή ποδηλατάδα, απαντήσαμε οικολογικά κι έτσι ξεκινήσαμε από τη Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι. Δε μας έφτασε και κατεβήκαμε στο Άλσος της Κηφισιάς. Αχόρταγοι, είπαμε να κατέβουμε μέχρι Ο.Α.Κ.Α. να δούμε τι παίζει. Κι αφού δεν έπαιζε τίποτα στο Μαρούσι και περνούσαμε με φόρα, φόρα κατηφόρα, φτάσαμε Παλιό Ψυχικό. Μακράν η ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας, είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Οι πλούσιοι των δικών μου παιδικών χρόνων ζούσαν εκεί, σε κάτι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες του '80, με βαριά χρωματιστά μάρμαρα, κισσούς να καλύπτουν τοίχους, μπαλκόνια, πυλωτές και εισόδους, απ' τις οποίες περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να βγει κανένας μπον βιβέρ της εποχής εκείνης.
Πολλή ανηφόρα, όμως μωρ'αδερφάκι'μ, το Ψυχικό και μας βγήκε η γλώσσα. Αναζητώντας λίγο κατήφορο, μας πήρε πάλι η Κηφισίας και μας ξέβρασε στη Βασιλίσσης Σοφίας. Από εκεί Σύνταγμα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μικρή στάση για προσκύνημα στο σπίτι του Άκη, Θησείο, Λόφο Φιλοπάππου, Πετράλωνα, Καλλιθέα και τελικά, θάλαττα! θάλαττα!, φτάσαμε στο Μοσχάτο... 28 χιλιόμετρα ποδηλατάδας στην Αθήνα, από μια βόλτα που ξεκίνησε από Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι, αλλά ναι στο ναι, δες που μπορεί να φτάσει κανείς... Βέβαια, όσο κι αν καγχάζω για το κατόρθωμα, έρχεται η ίδια η ζωή να με χλευάσει, καθώς στην πορεία συναντήσαμε ένα τύπο που κατέβαινε από Βουδαπέστη, ναι, με ποδήλατο...
Πίσω στο Μοσχάτο, λοιπόν, όπου ένας αρχαίος ήρως ονόματι Ορφέας μας κέρασε δροσερό νερό και καφεδάκι, καθώς και το αυτοκίνητό του για την επιστροφή, γιατί καλό το κατέβασμα, αλλά για πίσω ούτε συζήτηση. Ν. Ερυθραία, ξανά κάτω στα Πετράλωνα και στο τσιπουράδικο του Αποστόλη, για μπύρες και μπάλα με τον Ορφέα και τον Δημήτρη. Αφού καταβροχθήσαμε ότι ψαρικό έπαιζε στο μαγαζί, όχι μόνο λόγω λύσσας από την ποδηλατάδα αλλά εξίσου γιατί ήταν όλα τους υπέροχα, κι αφού ήπιαμε βασιλιάδες μαζί με τα βασίλειά τους, καθώς και κάτι λούμπεν καράφες κρασί, τα πράγματα έδειχναν κάπως έτσι...
Αναζητώνται χίλιες λέξεις για να περιγράψουν την αυθόρμητη θολούρα της παραπάνω φωτογραφίας. Στη συνέχεια, η παρέα εμπλουτίστηκε με δυο θεραπαινίδες της ψυχής, που με την αυτόφωρη διαδικασία μας οδήγησαν σ' ένα παρακείμενο κλουβί, όπου, σε εργαστηριακό περιβάλλον γεμάτο αντικείμενα φετίχ, παρατηρούσαν τις συμπεριφορές μας, καθώς διαδηλώναμε υπέρ της απελευθέρωσης της Κούβας μέχρι τελικής πτώσεως. Μετά ήρθε κι ο Γιάννης με τη Σμαράγδα, τρόφιμη στο ίδρυμα κι εκείνη, κι ύστερα ήταν η Ναυσικά, που κερνούσε μουσικές, το τηλέφωνο που χτυπούσε διαρκώς υπερατλαντικές κλήσεις από Μεξικό και τον λευκό Χοσέ Κουέρβο αυτοπροσώπως, καθώς και ο ιδιοκτήτης του ιδιότυπου αυτού κλουβιού, ένα βουνό από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Είσοδος ελεύθερη.
Η παράσταση έλαβε τέλος περί τις 4 και μισή, αφού πρώτα σκηνοθετήθηκε αυθορμήτως το πόστερ του C.S.I. Petralona. Kαμιά δεκαριά ώρες μετά ξυπνούσα μες στο άγχος για το σέρβις της μηχανής, που ήταν προγραμματισμένο για τις 8μιση το πρωί. Πετάχτηκα σαν ελατήριο, για να διαπιστώσω ότι ήταν μόλις 7μιση, ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Δεν το ριψοκυνδίνευσα και παρέμεινα όρθιος παρά τη ζάλη. Έφαγα μια κουταλιά καφέ διαλυμένη σε νερό με λίγη ζάχαρη, γιατί καφέ δεν το λες κι έφυγα για το Γέρακα. Εγγλέζος στο ραντεβού και το αίσθημα ήταν έτοιμο περί τις μια το μεσημέρι. Πίσω στη Ν. Ερυθραία, πάστα για να στρώσει το στομάχι και βόλτα μέχρι το Ελ.Βεν. για να ξεπροβοδίσω τον φίλο μου, που θα πετούσε για τα Λονδίνα με μια κούτα γλυκά από Θεσσαλονίκη και παραγγελιές που δε λέγονται, παρά μόνο μεταξύ φίλων.
Ανακαλύπτοντας την Αθήνα τα τελευταία χρόνια, διακατέχομαι ολοένα και περισσότερο από την αίσθηση ότι γουστάρω μια γυναίκα παράνομα. Ανήκει σε άλλον, όμως μου δίνεται με περίσσιο πάθος, όποτε συναντιόμαστε. Δε θα την παντρευόμουν ποτέ, μα με βάζει σε σκέψεις να παρατήσω τη δικιά μου...
Στο επανειδείν!
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Κι ύστερα, είναι πάντα η επιστροφή...
Μετά από ένα καταπληκτικό τριήμερο στην Αθήνα μεσοβδόμαδα, στο οποίο θα αναφερθώ προσεχώς, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Τακτοποιώντας κάτι τελευταίες εκκρεμότητες Παρασκευή πρωί, ετοίμασα τα πράγματά μου και με μυαλό γεμάτο πληροφορίες, εικόνες, εμπειρίες και ξύδια, ξεκίνησα μια υπέροχη βόλτα.
Η οποία βόλτα είχε πάρει την τελική της μορφή την προηγούμενη το βράδυ. Στην "Αλχημεία" στο Γαλάτσι, παρέα με τον Κώστα, τον ryk και τον CRIS, τους οποίους ευχαριστώ για την παρέα, τη φιλοξενία και τις ταξιδιωτικές τους εμπειρίες... Οι μπύρες έβαλαν κι εκείνες το χεράκι τους, μα πάνω απ' όλα η λόξα που φέρνει κοντά τόσο ετερόκλητους ανθρώπους και προσωπικότητες, τους ενώνει γύρω από ένα τραπέζι και τους κάνει να μιλούν, μα και να ακούν, με τόσο πάθος για τα αισθήματά τους.
Για να το έχουν τραγουδήσει δυο μεγάλα συγκροτήματα, ετερόκλητα σαν αναβάτες ΒΜW, πρέπει να είναι σημαντικό:
http://www.youtube.com/watch?v=DR5jI...eature=related
http://www.youtube.com/watch?v=ubzPHx4Euyw
Take the long way home, λοιπόν. Αναχώρηση από Αθήνα στις δώδεκα, έξοδος για Χαλκίδα στη μια, καμιά ώρα μέχρι να βγω από Ν. Αρτάκη, καθώς πρέπει να είναι τόπος αναπαραγωγής για νταλίκες, οι οποίες μεταναστεύουν αυτόν τον καιρό για τους στενούς δρόμους της περιοχής, όπου συνουσιάζονται υπό τα βλέμματα καταϊδρωμένων αναβατών με μπουφάν, μπότες, κράνος και γάντια. Σαν τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, ήταν το τελευταίο στάδιο της κολάσεως γι' αυτό που με περίμενε στη συνέχεια.
Η διαδρομή Ν. Αρτάκη - Προκόπιον είναι απλά υπέροχη. Δεν έχω λόγια γι' αυτό το ανηφορικό κατηφορικό στροφιλίκι με φανταστικό τάπητα και σωστές κλίσεις, την κατάφυτη διαδρομή, το βουνό, τη θέα θάλασσα... Όνειρο θερινού μεσημεριού, εφάμιλλο του δευτέρου ποδιού της Χαλκιδικής, με κερασάκι στην τούρτα το αναψυκτήριο μερικά χιλιόμετρα μετά το Προκόπιον, δίπλα στο ποτάμι, κάτω από πλατάνια, με μια ξύλινη γέφυρα και πάπιες που ποζάραν στο φακό της φωτογραφικής μου σαν πρωταθλήτριες στη συγχρονισμένη κολύμβηση...
Από Στροφυλιά πήρα το δρόμο για Λίμνη. Εξίσου ωραία διαδρομή μέχρι εκεί αλλά πιο ανοιχτή, από εκεί μέχρι Αιδηψό επίσης, αλλά με όριο ταχύτητας από την εφταετία που πρέπει να φτιάχτηκε ο δρόμος, καθώς οι πινακίδες γράφαν 40, όσα τα χρόνια εργασίας που θα πρέπει να συμπληρώσει κανείς για να βγει στη σύνταξη, όσες υποθέτω ότι είναι και οι ώρες που ευχόμαστε για αυτούς που ψηφίσανε αυτά τα αίσχη. Ευτυχώς δε συνάντησα κανένα νομοταγή πολίτη στο δρόμο, γιατί θα γινόμαστε κολλητοί...
Από Αιδηψό έστριψα αριστερά για Γιάλτρα, τα οποία προσπέρασα και κατέληξα σε μια παραλία κάπου στον Άη Γιώργη, μεγάληχάρητου. Ωραία θάλασσα, καλό μπιτσόμπαρο, μπυρίτσα και μπανάκι, φωτογραφίες και πίσω Αιδηψό με τελικό προορισμό τον Αγιόκαμπο για το φέρι. Αφού έχασα 2 φορές την έξοδο, μιας και η ταμπέλα ήταν καλυμμένη από παρακείμενο δέντρο, τελικά έφτασα Αγιόκαμπο και έβαλα το αίσθημα στο βαπόρι. Μισή ώρα και εκατοντάδες φωτογραφίες μετά, έφτασα Γλύφα. Από εκεί πήρα μια ξόφαλτση ταμπέλα για Βόλο κι ακολούθησα τη διαδρομή Αχίλλειο - Πτελεό - Σούρπη, με ορισμένα κομμάτια που έχουν καινούριο τάπητα και σε προδιαθέτουν να αυτοκτονήσεις, καθώς τη σήμανση έχουν επιμεληθεί χαροκαμμένες μανάδες, καταλάθος έξοδος στην εθνική αλλά στην επόμενη ξανά επαρχιακός για Ν. Αγχίαλο και τελικά, Βόλο.
Το Σάββατο έβαλα το αίσθημα κάτω από ένα δέντρο με παχύ σκιανό να ξεκουραστεί και πήγαμε με το αυτοκίνητο ενός φίλου Παπά Νερό. Η ψύξη που κονόμησα στην Εύβοια δε θα μπορούσε να με κρατήσει απ' το να κάνω βόλτα στο Πήλιο με το αίσθημα, κι έτσι την Κυριακή το μεσημέρι ντύθηκα, φορτώθηκα και βουρ! Βόλος - Πορταριά - Χάνια - Μακρυράχη και τελικός προορισμός Αγ. Σαράντα. Το χαμόγελό μου έγινε τόσο πλατύ, όσο το σχεδόν απ' άκρη σ' άκρη μαυρισμένο πέλμα του 180/55/17 πίσω ελαστικού μου... Όνειρο! Μπάνιο στη φανταστική θάλασσα του αιγαιοπελαγίτικου Πηλίου, μπυρίτσα και σουβλάκια στην καντίνα της παραλίας και πίσω, για ακόμη περισσότερα χαμόγελα... Πηλιορείτικα γλυκά του κουταλιού από τη διαδρομή, επιστροφή στο Βόλο και γέμισμα στο ρεζερβουάρ για το ταξίδι της (επιτέλους) επιστροφής στη Θεσσαλονίκη την επομένη το πρωί, καθώς ο τελικός του μουντιάλ καθυστέρησε να τελειώσει...
Εφτά μέρες και χίλια πεντακόσια παρά χιλιόμετρα μετά, ήμουν και πάλι σπίτι. Για να ξαναφύγω το απόγευμα για καφέ στο Μπαξέ Τσιφλίκι και την επομένη Σέρρες για δουλειά! Ουφ, να πάρω μια ανάσα γιατί έρχεται πάλι Σαββατοκύριακο...
Μετά από ένα καταπληκτικό τριήμερο στην Αθήνα μεσοβδόμαδα, στο οποίο θα αναφερθώ προσεχώς, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Τακτοποιώντας κάτι τελευταίες εκκρεμότητες Παρασκευή πρωί, ετοίμασα τα πράγματά μου και με μυαλό γεμάτο πληροφορίες, εικόνες, εμπειρίες και ξύδια, ξεκίνησα μια υπέροχη βόλτα.
Η οποία βόλτα είχε πάρει την τελική της μορφή την προηγούμενη το βράδυ. Στην "Αλχημεία" στο Γαλάτσι, παρέα με τον Κώστα, τον ryk και τον CRIS, τους οποίους ευχαριστώ για την παρέα, τη φιλοξενία και τις ταξιδιωτικές τους εμπειρίες... Οι μπύρες έβαλαν κι εκείνες το χεράκι τους, μα πάνω απ' όλα η λόξα που φέρνει κοντά τόσο ετερόκλητους ανθρώπους και προσωπικότητες, τους ενώνει γύρω από ένα τραπέζι και τους κάνει να μιλούν, μα και να ακούν, με τόσο πάθος για τα αισθήματά τους.
Για να το έχουν τραγουδήσει δυο μεγάλα συγκροτήματα, ετερόκλητα σαν αναβάτες ΒΜW, πρέπει να είναι σημαντικό:
http://www.youtube.com/watch?v=DR5jI...eature=related
http://www.youtube.com/watch?v=ubzPHx4Euyw
Take the long way home, λοιπόν. Αναχώρηση από Αθήνα στις δώδεκα, έξοδος για Χαλκίδα στη μια, καμιά ώρα μέχρι να βγω από Ν. Αρτάκη, καθώς πρέπει να είναι τόπος αναπαραγωγής για νταλίκες, οι οποίες μεταναστεύουν αυτόν τον καιρό για τους στενούς δρόμους της περιοχής, όπου συνουσιάζονται υπό τα βλέμματα καταϊδρωμένων αναβατών με μπουφάν, μπότες, κράνος και γάντια. Σαν τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, ήταν το τελευταίο στάδιο της κολάσεως γι' αυτό που με περίμενε στη συνέχεια.
Η διαδρομή Ν. Αρτάκη - Προκόπιον είναι απλά υπέροχη. Δεν έχω λόγια γι' αυτό το ανηφορικό κατηφορικό στροφιλίκι με φανταστικό τάπητα και σωστές κλίσεις, την κατάφυτη διαδρομή, το βουνό, τη θέα θάλασσα... Όνειρο θερινού μεσημεριού, εφάμιλλο του δευτέρου ποδιού της Χαλκιδικής, με κερασάκι στην τούρτα το αναψυκτήριο μερικά χιλιόμετρα μετά το Προκόπιον, δίπλα στο ποτάμι, κάτω από πλατάνια, με μια ξύλινη γέφυρα και πάπιες που ποζάραν στο φακό της φωτογραφικής μου σαν πρωταθλήτριες στη συγχρονισμένη κολύμβηση...
Από Στροφυλιά πήρα το δρόμο για Λίμνη. Εξίσου ωραία διαδρομή μέχρι εκεί αλλά πιο ανοιχτή, από εκεί μέχρι Αιδηψό επίσης, αλλά με όριο ταχύτητας από την εφταετία που πρέπει να φτιάχτηκε ο δρόμος, καθώς οι πινακίδες γράφαν 40, όσα τα χρόνια εργασίας που θα πρέπει να συμπληρώσει κανείς για να βγει στη σύνταξη, όσες υποθέτω ότι είναι και οι ώρες που ευχόμαστε για αυτούς που ψηφίσανε αυτά τα αίσχη. Ευτυχώς δε συνάντησα κανένα νομοταγή πολίτη στο δρόμο, γιατί θα γινόμαστε κολλητοί...
Από Αιδηψό έστριψα αριστερά για Γιάλτρα, τα οποία προσπέρασα και κατέληξα σε μια παραλία κάπου στον Άη Γιώργη, μεγάληχάρητου. Ωραία θάλασσα, καλό μπιτσόμπαρο, μπυρίτσα και μπανάκι, φωτογραφίες και πίσω Αιδηψό με τελικό προορισμό τον Αγιόκαμπο για το φέρι. Αφού έχασα 2 φορές την έξοδο, μιας και η ταμπέλα ήταν καλυμμένη από παρακείμενο δέντρο, τελικά έφτασα Αγιόκαμπο και έβαλα το αίσθημα στο βαπόρι. Μισή ώρα και εκατοντάδες φωτογραφίες μετά, έφτασα Γλύφα. Από εκεί πήρα μια ξόφαλτση ταμπέλα για Βόλο κι ακολούθησα τη διαδρομή Αχίλλειο - Πτελεό - Σούρπη, με ορισμένα κομμάτια που έχουν καινούριο τάπητα και σε προδιαθέτουν να αυτοκτονήσεις, καθώς τη σήμανση έχουν επιμεληθεί χαροκαμμένες μανάδες, καταλάθος έξοδος στην εθνική αλλά στην επόμενη ξανά επαρχιακός για Ν. Αγχίαλο και τελικά, Βόλο.
Το Σάββατο έβαλα το αίσθημα κάτω από ένα δέντρο με παχύ σκιανό να ξεκουραστεί και πήγαμε με το αυτοκίνητο ενός φίλου Παπά Νερό. Η ψύξη που κονόμησα στην Εύβοια δε θα μπορούσε να με κρατήσει απ' το να κάνω βόλτα στο Πήλιο με το αίσθημα, κι έτσι την Κυριακή το μεσημέρι ντύθηκα, φορτώθηκα και βουρ! Βόλος - Πορταριά - Χάνια - Μακρυράχη και τελικός προορισμός Αγ. Σαράντα. Το χαμόγελό μου έγινε τόσο πλατύ, όσο το σχεδόν απ' άκρη σ' άκρη μαυρισμένο πέλμα του 180/55/17 πίσω ελαστικού μου... Όνειρο! Μπάνιο στη φανταστική θάλασσα του αιγαιοπελαγίτικου Πηλίου, μπυρίτσα και σουβλάκια στην καντίνα της παραλίας και πίσω, για ακόμη περισσότερα χαμόγελα... Πηλιορείτικα γλυκά του κουταλιού από τη διαδρομή, επιστροφή στο Βόλο και γέμισμα στο ρεζερβουάρ για το ταξίδι της (επιτέλους) επιστροφής στη Θεσσαλονίκη την επομένη το πρωί, καθώς ο τελικός του μουντιάλ καθυστέρησε να τελειώσει...
Εφτά μέρες και χίλια πεντακόσια παρά χιλιόμετρα μετά, ήμουν και πάλι σπίτι. Για να ξαναφύγω το απόγευμα για καφέ στο Μπαξέ Τσιφλίκι και την επομένη Σέρρες για δουλειά! Ουφ, να πάρω μια ανάσα γιατί έρχεται πάλι Σαββατοκύριακο...
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
Απεχθάνομαι τις ανοιχτές διαδρομές.
Πιάνεται ο απαυτός σου. Άμα δεν έχει στροφιλίκι, δε μ' αρέσει. Αλλά τι να κάνεις; Κάπως πρέπει να κατέβεις Αθήνα.
Το ταχύτερα αναπτυσσόμενο δίκτυο φραντσάηζ στην Ελλάδα τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι τα... διόδια. Σαν τις βατομουριές στον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς, έχουν πνίξει την Εθνική Οδό. Ποια; Γράψε λάθος.
Παλιά, που ανήκε στο έθνος το εθνικό, όχι του Μπόμπολα, ήταν Εθνική Οδός. Τώρα είναι "Αυτοκινητόδρομοι Αιγαίου" ή "Νέα Οδός", Ανώνυμες Εταίρες αμφότερες που βυσσοδομούν στις τσέπες μας... Είναι πολλά τα λεφτά, αλλά... μπιγουέαρ οφ ζε τζερμανς.
http://www.youtube.com/watch?v=2oK_trZhVdk
"Κόμβος Σκοτίνας κλειστός" με φωτάρες που αναβοσβήνουν πιο εύθυμα κι από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, ανάψαν και τα δικά μου τα λαμπάκια κι αποφάσισα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τους λόγους για τους οποίους είχε κλείσει ο κόμβος της Σκοτίνας. Δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα, εκτός από τη δυνατότητα που έδινε στους οδηγούς να παρακάμψουν το φραντσάηζ της Λεπτοκαρυάς. Βέβαια, υπάρχει κι άλλη διέξοδος λίγο πιο κάτω, χειρότερα φωτισμένη και σε στενότερο κομμάτι του δρόμου, η οποία εξακολουθεί να δίνει τη λύση, λίγο πιο επικίνδυνα αλλά ποιος ενδιαφέρεται;
ΕΚΟ βενζινάδικο λίγο πριν το Βόλο, 60> στον υπολογιστή ταξιδίου τα ρέστα και μειώνω ταχύτητα να δω τιμή.
1,595 η απεικόνιση στον πίνακα...
Η μούτζα αναπόφευκτη, αλλά και εν τέλει αγχωτική, καθώς 60+ χιλιόμετρα πιο κάτω είδα εκείνο το τρομαχτικό >--- στα ρέστα. Έξοδος στην Πελασγία, τρία τρομοκρατημένα χιλιόμετρα μέχρι το πρώτο βενζινάδικο και ουφ... 16,36lt (στο ρεζερβουάρ χωρητικότητας 16 λίτρων, δε μπορεί, από κάπου θα τη φας) για τα πρώτα 252χλμ, ήτοι 6,49lt/100 με μέση ωριαία 130. Πα μαλ. Βενζίνη με 1,52€, νταξ, δε σώθηκα όμως δεν πλήρωσα και την κοροϊδία του κερατά με το ΕΚΟ, όπως επίσης, βοήθησα στην τοπική οικονομία της Πελασγίας...
Τολμώ να συγκρίνω το κοκτέηλ συναισθημάτων του Σοάρες στον προημητελικό με τη Γκάνα, από τη στιγμή που έδιωξε τη μπάλα πάνω απ' τη γραμμή μέχρι και το νικηφόρο πέναλτι της ομάδας του, με το συναίσθημα του να ταξιδεύεις με μηχανή: στο έξω μέρος της φωτογραφίας, ένα τραπέζιο που δημιουργεί το κράνος, μέσα απ' αυτό η ζελατίνα με τα μυγάκια, μπροστά, στο 1/3 της φωτογραφίας το φέρινγκ, πάνω απ' αυτό και ως τα 2/3 ο δρόμος, κατάφυτος δεξιά κι αριστερά, στο βάθος μια γέφυρα πάνω απ' το δρόμο κι από πάνω αραιαί νεφώσεις... Πρέπει να βρω κάποιον να το ζωγραφίσει. Τον αέρα, όμως;
And back again.
Προσεχώς, γιατί δεν το έχω κάνει ακόμη. Το σχεδιάζω, όμως, όλο το απόγευμα και θα πετύχει. Ναι, θα πετύχει!
Πιάνεται ο απαυτός σου. Άμα δεν έχει στροφιλίκι, δε μ' αρέσει. Αλλά τι να κάνεις; Κάπως πρέπει να κατέβεις Αθήνα.
Το ταχύτερα αναπτυσσόμενο δίκτυο φραντσάηζ στην Ελλάδα τα τελευταία 2-3 χρόνια είναι τα... διόδια. Σαν τις βατομουριές στον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς, έχουν πνίξει την Εθνική Οδό. Ποια; Γράψε λάθος.
Παλιά, που ανήκε στο έθνος το εθνικό, όχι του Μπόμπολα, ήταν Εθνική Οδός. Τώρα είναι "Αυτοκινητόδρομοι Αιγαίου" ή "Νέα Οδός", Ανώνυμες Εταίρες αμφότερες που βυσσοδομούν στις τσέπες μας... Είναι πολλά τα λεφτά, αλλά... μπιγουέαρ οφ ζε τζερμανς.
http://www.youtube.com/watch?v=2oK_trZhVdk
"Κόμβος Σκοτίνας κλειστός" με φωτάρες που αναβοσβήνουν πιο εύθυμα κι από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, ανάψαν και τα δικά μου τα λαμπάκια κι αποφάσισα να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τους λόγους για τους οποίους είχε κλείσει ο κόμβος της Σκοτίνας. Δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα, εκτός από τη δυνατότητα που έδινε στους οδηγούς να παρακάμψουν το φραντσάηζ της Λεπτοκαρυάς. Βέβαια, υπάρχει κι άλλη διέξοδος λίγο πιο κάτω, χειρότερα φωτισμένη και σε στενότερο κομμάτι του δρόμου, η οποία εξακολουθεί να δίνει τη λύση, λίγο πιο επικίνδυνα αλλά ποιος ενδιαφέρεται;
ΕΚΟ βενζινάδικο λίγο πριν το Βόλο, 60> στον υπολογιστή ταξιδίου τα ρέστα και μειώνω ταχύτητα να δω τιμή.
1,595 η απεικόνιση στον πίνακα...
Η μούτζα αναπόφευκτη, αλλά και εν τέλει αγχωτική, καθώς 60+ χιλιόμετρα πιο κάτω είδα εκείνο το τρομαχτικό >--- στα ρέστα. Έξοδος στην Πελασγία, τρία τρομοκρατημένα χιλιόμετρα μέχρι το πρώτο βενζινάδικο και ουφ... 16,36lt (στο ρεζερβουάρ χωρητικότητας 16 λίτρων, δε μπορεί, από κάπου θα τη φας) για τα πρώτα 252χλμ, ήτοι 6,49lt/100 με μέση ωριαία 130. Πα μαλ. Βενζίνη με 1,52€, νταξ, δε σώθηκα όμως δεν πλήρωσα και την κοροϊδία του κερατά με το ΕΚΟ, όπως επίσης, βοήθησα στην τοπική οικονομία της Πελασγίας...
Τολμώ να συγκρίνω το κοκτέηλ συναισθημάτων του Σοάρες στον προημητελικό με τη Γκάνα, από τη στιγμή που έδιωξε τη μπάλα πάνω απ' τη γραμμή μέχρι και το νικηφόρο πέναλτι της ομάδας του, με το συναίσθημα του να ταξιδεύεις με μηχανή: στο έξω μέρος της φωτογραφίας, ένα τραπέζιο που δημιουργεί το κράνος, μέσα απ' αυτό η ζελατίνα με τα μυγάκια, μπροστά, στο 1/3 της φωτογραφίας το φέρινγκ, πάνω απ' αυτό και ως τα 2/3 ο δρόμος, κατάφυτος δεξιά κι αριστερά, στο βάθος μια γέφυρα πάνω απ' το δρόμο κι από πάνω αραιαί νεφώσεις... Πρέπει να βρω κάποιον να το ζωγραφίσει. Τον αέρα, όμως;
And back again.
Προσεχώς, γιατί δεν το έχω κάνει ακόμη. Το σχεδιάζω, όμως, όλο το απόγευμα και θα πετύχει. Ναι, θα πετύχει!
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Mundial 2010
Πρέπει να είναι η ομορφότερη στιγμή του 2010.
Η Άγκελα Μέρκελ τραβάει προς το μέρος της τον πίσσα μαύρο πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής, τον φιλάει...
...και τον μεταμορφώνει σε βάτραχο.
Μόνο εγώ το είδα;
Η Άγκελα Μέρκελ τραβάει προς το μέρος της τον πίσσα μαύρο πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής, τον φιλάει...
...και τον μεταμορφώνει σε βάτραχο.
Μόνο εγώ το είδα;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)