Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Τσικουδιές.
Έχοντας αφήσει τη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού, κατέβηκα στο λιγότερα φιλόξενο ντίτζιταλ κόσμο του υπογείου και ταξιδεύω σε ραδιοκύματα, προσπαθώντας να κατεβάσω από την κούτρα μου δυο τρια λογάκια για να σε βάλω στο κλίμα.
Ευτυχώς, δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να πίνουν τσικουδιές μέσω διαδικτύου κι έτσι θα πρέπει να περάσεις κατ' ιδίαν να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Εχθροί εδώ μέσα δεν πρέπει να μπαίνουν, οπότε μιας και διαβάζεις, δεν περνάς να τα πιούμε κι από κοντά; Βέβαια, στον τόπο διανομής μου δε διαθέτω ένα βαλεράκι τσικουδιά αθοπηκευμένο ακριβώς πίθω μου, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε.
Η τσικουδιά, που λες, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παραδόξως, οι ανθρώποι φύγανε αλλά εκείνη εξακολουθεί να επιδρά θετικά! Αν εξαιρέσεις τα δρομολόγια πηγαινέλα στο βαρελάκι γι' ανεφοδιασμό, καθώς δε διαθέτει την απαραίτητη φορητότητα που προβλέπει η εποχή, όλα βαίνουν καλώς και καθώς διαθέτω μόλις ένα ποτηράκι και έχω σπουδάσει λοτζίστικς στο πανεπιστήμιο, πίνω μια στο επιτόπου και παίρνω άλλη μια για το δρόμο. Άτιμη επιστήμη! Βέβαια, η κουβέντα είχε να κάνει με το πως φέρνει η τσικουδιά κοντά τους ανθρώπους. Παλαιώθεν, θα σου απαντήσω, μιας και μ' είχε ξαναβάλει στο σβούρο ο φίλος Ιορδάνης εκ του μακρώθεν... Υπενθυμίζω.
Απόψε ήταν εδώ. Κι αυτός, όπως και ο φίλος και παλιός συγκάτοικος από Θεσσαλονίκη Σερ Άντριους, όπως κι άλλοι φίλοι και φίλες, μπροστά στο τζάκι, με μεζέδες του δασκάλου και άφθονη τσικουδιά που πηγαινοερχόταν στον καταψύκτη, μέχρι που αποφασίσαμε να την πίνουμε σε Κ.Σ. Η κουβέντα κινήθηκε γύρω απ' το χάλι μας, εκεί περί τα τριάντα που διαβιούμε όλοι. Βεβαίως, το τελικό συμπέρασμα επικεντρώνεται στη φράση του Σερ Άντριους, "θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Δεν ξέρω για σας, εγώ θα φορέσω τα καλά μου για να βγω ωραίος στη φωτογραφία. Α, και θα είμαι συνεπής στο ραντεβού. Μετά από πολλές φωνές και άπειρα γέλια, μιας και ο καθένας εδώ έχει τη δική του ισχυρή προσωπικότητα και τη δική του ανυπόστατη άποψη, την οποία υποστηρίζει μετά βδελυγμίας, καταλήξαμε να γελάμε μέχρι δακρύων με το Βουκολικόν Δράμα και την "πεξαίρεσις" του Σταυρίδη... Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν σ' αυτό τον τόπο.
Αφού πόβγαλα, λοιπόν, τσι μουσαφίρηδες, κάθησα στον υπολογιστή ν' ακούσω τη μεταμεσονύχτια διαδικτυακή εκπομπή του Μώυ. Με τα πηγαινέλα στο βαρελάκι έχασα δυο τρία λόγια, μα κατάφερα κρυφακούγοντας να πάρω μερικές ανάσες ζωής κι αφιερώσεις, ένθεν κακείθεν. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Μιχάλης από Πράγα, ουίσκια εκεί, τσικουδιές εδώ, μάλε-βράσε πάλι αύριο...
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Ηράκλειο ανυπόφορο και γιατί όχι, θα το κάνω. Με τους χωριαταρέους της κακής έννοιας να έχουνε πιάσει τα πόστα και κυκλοφορούν με τους κινητούς 4Χ4 ομαδικούς τάφους στους δρόμους, με τα νυχτερινά μαγαζιά να έχουν ενθουσιαστεί με το μεγαλείο του στίχου "στο πρώτο χτύπημα είμαι στην πόρτα" και να το παίζουν σε διασκευή μαγνητικού τομογράφου με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις τύπου μπιτ, με τις κατίνες με το κουτσομπολιό στο μάτι χαραγμένο και την ενιαία τιμή των τριών ευρώ σε βασικά είδη, βλ. σάντουιτς και πιτόγυρα πριν ή μετά το ξενύχτι, ακόμη και η μπύρα στο σουβλατζίδικο, τρία ευρώ, άσε τα κάστανα, κάνουνε πέντε. Μούτζα, ρε. Μούτζα.
Βέβαια, επανερχόμαστε στη ρήση του Σερ Άντριους: "Θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Είτε θα τους αφήσουμε να επικρατήσουν, είτε θα βγούμε μπροστά για να σώσουμε αυτό το ρημαδοτόπο από τους καταπατητές της γης και τους καταχραστές της ξεχειλωμένης, ομολογουμένως, ηθικής μας. Πίσω και μας φάγατε, λαμόγια. Ουστ! Δυστυχώς, ο έλληνας σήμερα δεν αλλοτριώθηκε, απαλλοτριώθηκε. Πούλησε το κομματάκι ηθικής που του είχε απομείνει από τη φτωχολογιά που προηγήθηκε για να περάσει το τρένο της αλλαγής κι αγόρασε μια ελ εσ ντι οθόνη, για να πρεζάρεται κάθε νύχτα να μην τρέμη.
Ξυπνάτε! Και πιείτε καμιά τσικουδιά με φίλους, είναι αναζωογονητική!
Ευτυχώς, δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να πίνουν τσικουδιές μέσω διαδικτύου κι έτσι θα πρέπει να περάσεις κατ' ιδίαν να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Εχθροί εδώ μέσα δεν πρέπει να μπαίνουν, οπότε μιας και διαβάζεις, δεν περνάς να τα πιούμε κι από κοντά; Βέβαια, στον τόπο διανομής μου δε διαθέτω ένα βαλεράκι τσικουδιά αθοπηκευμένο ακριβώς πίθω μου, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε.
Η τσικουδιά, που λες, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παραδόξως, οι ανθρώποι φύγανε αλλά εκείνη εξακολουθεί να επιδρά θετικά! Αν εξαιρέσεις τα δρομολόγια πηγαινέλα στο βαρελάκι γι' ανεφοδιασμό, καθώς δε διαθέτει την απαραίτητη φορητότητα που προβλέπει η εποχή, όλα βαίνουν καλώς και καθώς διαθέτω μόλις ένα ποτηράκι και έχω σπουδάσει λοτζίστικς στο πανεπιστήμιο, πίνω μια στο επιτόπου και παίρνω άλλη μια για το δρόμο. Άτιμη επιστήμη! Βέβαια, η κουβέντα είχε να κάνει με το πως φέρνει η τσικουδιά κοντά τους ανθρώπους. Παλαιώθεν, θα σου απαντήσω, μιας και μ' είχε ξαναβάλει στο σβούρο ο φίλος Ιορδάνης εκ του μακρώθεν... Υπενθυμίζω.
Απόψε ήταν εδώ. Κι αυτός, όπως και ο φίλος και παλιός συγκάτοικος από Θεσσαλονίκη Σερ Άντριους, όπως κι άλλοι φίλοι και φίλες, μπροστά στο τζάκι, με μεζέδες του δασκάλου και άφθονη τσικουδιά που πηγαινοερχόταν στον καταψύκτη, μέχρι που αποφασίσαμε να την πίνουμε σε Κ.Σ. Η κουβέντα κινήθηκε γύρω απ' το χάλι μας, εκεί περί τα τριάντα που διαβιούμε όλοι. Βεβαίως, το τελικό συμπέρασμα επικεντρώνεται στη φράση του Σερ Άντριους, "θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Δεν ξέρω για σας, εγώ θα φορέσω τα καλά μου για να βγω ωραίος στη φωτογραφία. Α, και θα είμαι συνεπής στο ραντεβού. Μετά από πολλές φωνές και άπειρα γέλια, μιας και ο καθένας εδώ έχει τη δική του ισχυρή προσωπικότητα και τη δική του ανυπόστατη άποψη, την οποία υποστηρίζει μετά βδελυγμίας, καταλήξαμε να γελάμε μέχρι δακρύων με το Βουκολικόν Δράμα και την "πεξαίρεσις" του Σταυρίδη... Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν σ' αυτό τον τόπο.
Αφού πόβγαλα, λοιπόν, τσι μουσαφίρηδες, κάθησα στον υπολογιστή ν' ακούσω τη μεταμεσονύχτια διαδικτυακή εκπομπή του Μώυ. Με τα πηγαινέλα στο βαρελάκι έχασα δυο τρία λόγια, μα κατάφερα κρυφακούγοντας να πάρω μερικές ανάσες ζωής κι αφιερώσεις, ένθεν κακείθεν. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Μιχάλης από Πράγα, ουίσκια εκεί, τσικουδιές εδώ, μάλε-βράσε πάλι αύριο...
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Ηράκλειο ανυπόφορο και γιατί όχι, θα το κάνω. Με τους χωριαταρέους της κακής έννοιας να έχουνε πιάσει τα πόστα και κυκλοφορούν με τους κινητούς 4Χ4 ομαδικούς τάφους στους δρόμους, με τα νυχτερινά μαγαζιά να έχουν ενθουσιαστεί με το μεγαλείο του στίχου "στο πρώτο χτύπημα είμαι στην πόρτα" και να το παίζουν σε διασκευή μαγνητικού τομογράφου με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις τύπου μπιτ, με τις κατίνες με το κουτσομπολιό στο μάτι χαραγμένο και την ενιαία τιμή των τριών ευρώ σε βασικά είδη, βλ. σάντουιτς και πιτόγυρα πριν ή μετά το ξενύχτι, ακόμη και η μπύρα στο σουβλατζίδικο, τρία ευρώ, άσε τα κάστανα, κάνουνε πέντε. Μούτζα, ρε. Μούτζα.
Βέβαια, επανερχόμαστε στη ρήση του Σερ Άντριους: "Θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Είτε θα τους αφήσουμε να επικρατήσουν, είτε θα βγούμε μπροστά για να σώσουμε αυτό το ρημαδοτόπο από τους καταπατητές της γης και τους καταχραστές της ξεχειλωμένης, ομολογουμένως, ηθικής μας. Πίσω και μας φάγατε, λαμόγια. Ουστ! Δυστυχώς, ο έλληνας σήμερα δεν αλλοτριώθηκε, απαλλοτριώθηκε. Πούλησε το κομματάκι ηθικής που του είχε απομείνει από τη φτωχολογιά που προηγήθηκε για να περάσει το τρένο της αλλαγής κι αγόρασε μια ελ εσ ντι οθόνη, για να πρεζάρεται κάθε νύχτα να μην τρέμη.
Ξυπνάτε! Και πιείτε καμιά τσικουδιά με φίλους, είναι αναζωογονητική!
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Πάει!
Ντάι, δυο χιλιάδες δέκα, ντάι! Κι αν δεν κατάλαβες, σε παραπέμπω στο Δούρειο Ήχο της 23/12/2010.
Η αλήθεια είναι ότι είναι άσκοπο να κάνω αναδρομή στο έτος, μπορείς κάλλιστα να διαβάσεις το μπλογκ από την αρχή... Θα περιοριστώ στα του τελευταίου μηνός, ο οποίος για άλλη μια φορά έκλεψε την παράσταση. Χάστα λα βικτόρια Ντισέμπερ.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη, τα μηνύματα από παντού ανησυχητικά. Κι όμως, η νηφαλιότητα του JJ&S, μέγα χορηγού της μηνιαίας νιρβάνας που κλείνει το χρόνο κάθε χρόνο, επικράτησε τελικώς, κρατώντας στην απέξω όλους αυτούς που επιβουλεύονται το καλώς έχειν μας, ή απλώς το έχειν μας, στην κατοχική δημοκρατία που διαβιούμε, μην ξέροντας που παν τα χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα και δώθε.
Ακούω πολλούς να αναθεματίζουν το 2010 και να το στέλνουν, λες και δε θα πήγαινε από μόνο του, στον αγύριστο. Κι όμως, κρυφογελάω κάτω απ' τα μουστάκια μου, λαθρεπιβάτης στη μιζέρια, με μια κρυφή χαρά στα στήθια που όλα πάνε κατά διαόλου και μια έντονη επιθυμία να γελάσω τόσο δυνατά, που μετά βίας κρατιέμαι, γνωρίζοντας ότι θα έχω την ίδια τύχη με το 2010 στις ευχές. Δε μας φταίει κανείς, είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για το χάλι που επικρατεί γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.
Αν αφιερώναμε το 1/10 του χρόνου που γκρινιάζουμε για να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, θα είχαμε και τα υπόλοιπα 9/10 για να απολαμβάνουμε τη βελτίωση. Για την ώρα, 100% γκρίνια. Όχι εδώ, όμως! Εδώ όλα είναι όπως ακριβώς πρέπει, καλά και άσχημα. Ακόμη και η δουλειά μου, που τείνει να μετατραπεί σε κυνηγός φαντασμάτων, όσο άσχημη κι αν είναι, είναι διαχειρίσιμη σε ψυχολογικό επίπεδο και με αφήνει παγερά αδιάφορο, με την πικρία του χαμένου οχταώρου και το κενό της δημιουργικότητας, που έρχονται να καλύψουν φωτογραφίες και κείμενα, στη στιβαρή ισορροπία που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα μου.
Δεκέμβρης, λοιπόν, με επετείους και γιορτές, με φίλους παλιούς και καινούριους, μ' ένα Πάνθεον συζητήσεων, συναισθημάτων, αποκαλύψεων και γνωριμιών και με το ήθος μας να κρίνεται Διατηρητέον, προστατευόμενη πολιτισμική κληρονομιά στη χυδαιότητα των ημερών. Οι Εποχές είναι δύσκολες, ειδικά μετά από (αλτσχαϊ)μερικά τζακ ντραμπούι που σε στέλουν για σούπα και ύπνο, στις παραδόσεις που τηρούνται ευλαβικά τα τελευταία χρόνια και πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού που παίρνει το λουτρό του, στο πανέμορφο μαγαζί του Μιχάλη, που αγαπάει τους μαύρους, του Δάνη και του Νίκου στα Γιαννιτσά, με τον M.C. Escher να κυριαρχεί στο φόντο, τις μουσικές να σε ταξιδεύουν και το φίλο μας το Λευτεράκη να μας ξελασπώνει στις απανωτές στραβές που κάνουμε...
Στις λοιπές βιοτικές ανάγκες, τα τραπέζια στα οποία παρεβρέθην ήταν επιεικώς αυτοκρατορικά, με τις μαγείρισσες να έχουν φάει πολύ ξύλο για να μάθουν να μαγειρεύουν έτσι το κότσι, κατά τη ρήση του βουνού-αυτοκράτορα, τις σούπες να χρησιμοποιούνται κατευναστικά στο μάλε-βράσε της επόμενης μέρας και τη ζωτικότητα να βρίσκεται σε επίπεδα διατήρησης της αναπνοής και εκτέλεσης βασικών κινήσεων για τη μεταφορά της ασθενούς σαρκός από κρεβάτι σε καναπέ, με κολοφώνα της δόξας της την προσέγγιση του μεσημεριανού τραπεζιού.
Στα ενδιαφέροντα του μήνα, ένα καινούριο ραδιόφωνο με παγκόσμια εμβέλεια ξεκίνησε από τους ίδιους πιτσιρικάδες που ξαναθυμήθηκαν και μας ξαναθύμισαν την παλιά κασέτα. Λίγο τις βωμολοχίες, μάγκες, η επιστημονική ορολογία είναι "στύσεις", αλλά καταλαβαίνω τη γκαύλα σας. Ακολουθήστε το σχετικό λινκ δεξιά και καλή ακρόαση!
Μια πτήση με τον κο Χαρέρα κυβερνήτη, ο οποίος πρέπει να είναι η ισπανική έκδοση του Χάρου ελληνιστί, με έφερε στην Κρήτη σώο και αβλαβή, όπου με περίμενε το γκουρμέ τραπέζι του αδερφού και η οικογενειακή θαλπωρή, ζέσταμα στο σπίτι και του χρόνου, Μαίρη Μαράντη στο Φεγγάρι...
Καλή Χρονιά!
Η αλήθεια είναι ότι είναι άσκοπο να κάνω αναδρομή στο έτος, μπορείς κάλλιστα να διαβάσεις το μπλογκ από την αρχή... Θα περιοριστώ στα του τελευταίου μηνός, ο οποίος για άλλη μια φορά έκλεψε την παράσταση. Χάστα λα βικτόρια Ντισέμπερ.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη, τα μηνύματα από παντού ανησυχητικά. Κι όμως, η νηφαλιότητα του JJ&S, μέγα χορηγού της μηνιαίας νιρβάνας που κλείνει το χρόνο κάθε χρόνο, επικράτησε τελικώς, κρατώντας στην απέξω όλους αυτούς που επιβουλεύονται το καλώς έχειν μας, ή απλώς το έχειν μας, στην κατοχική δημοκρατία που διαβιούμε, μην ξέροντας που παν τα χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα και δώθε.
Ακούω πολλούς να αναθεματίζουν το 2010 και να το στέλνουν, λες και δε θα πήγαινε από μόνο του, στον αγύριστο. Κι όμως, κρυφογελάω κάτω απ' τα μουστάκια μου, λαθρεπιβάτης στη μιζέρια, με μια κρυφή χαρά στα στήθια που όλα πάνε κατά διαόλου και μια έντονη επιθυμία να γελάσω τόσο δυνατά, που μετά βίας κρατιέμαι, γνωρίζοντας ότι θα έχω την ίδια τύχη με το 2010 στις ευχές. Δε μας φταίει κανείς, είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για το χάλι που επικρατεί γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.
Αν αφιερώναμε το 1/10 του χρόνου που γκρινιάζουμε για να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, θα είχαμε και τα υπόλοιπα 9/10 για να απολαμβάνουμε τη βελτίωση. Για την ώρα, 100% γκρίνια. Όχι εδώ, όμως! Εδώ όλα είναι όπως ακριβώς πρέπει, καλά και άσχημα. Ακόμη και η δουλειά μου, που τείνει να μετατραπεί σε κυνηγός φαντασμάτων, όσο άσχημη κι αν είναι, είναι διαχειρίσιμη σε ψυχολογικό επίπεδο και με αφήνει παγερά αδιάφορο, με την πικρία του χαμένου οχταώρου και το κενό της δημιουργικότητας, που έρχονται να καλύψουν φωτογραφίες και κείμενα, στη στιβαρή ισορροπία που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα μου.
Δεκέμβρης, λοιπόν, με επετείους και γιορτές, με φίλους παλιούς και καινούριους, μ' ένα Πάνθεον συζητήσεων, συναισθημάτων, αποκαλύψεων και γνωριμιών και με το ήθος μας να κρίνεται Διατηρητέον, προστατευόμενη πολιτισμική κληρονομιά στη χυδαιότητα των ημερών. Οι Εποχές είναι δύσκολες, ειδικά μετά από (αλτσχαϊ)μερικά τζακ ντραμπούι που σε στέλουν για σούπα και ύπνο, στις παραδόσεις που τηρούνται ευλαβικά τα τελευταία χρόνια και πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού που παίρνει το λουτρό του, στο πανέμορφο μαγαζί του Μιχάλη, που αγαπάει τους μαύρους, του Δάνη και του Νίκου στα Γιαννιτσά, με τον M.C. Escher να κυριαρχεί στο φόντο, τις μουσικές να σε ταξιδεύουν και το φίλο μας το Λευτεράκη να μας ξελασπώνει στις απανωτές στραβές που κάνουμε...
Στις λοιπές βιοτικές ανάγκες, τα τραπέζια στα οποία παρεβρέθην ήταν επιεικώς αυτοκρατορικά, με τις μαγείρισσες να έχουν φάει πολύ ξύλο για να μάθουν να μαγειρεύουν έτσι το κότσι, κατά τη ρήση του βουνού-αυτοκράτορα, τις σούπες να χρησιμοποιούνται κατευναστικά στο μάλε-βράσε της επόμενης μέρας και τη ζωτικότητα να βρίσκεται σε επίπεδα διατήρησης της αναπνοής και εκτέλεσης βασικών κινήσεων για τη μεταφορά της ασθενούς σαρκός από κρεβάτι σε καναπέ, με κολοφώνα της δόξας της την προσέγγιση του μεσημεριανού τραπεζιού.
Στα ενδιαφέροντα του μήνα, ένα καινούριο ραδιόφωνο με παγκόσμια εμβέλεια ξεκίνησε από τους ίδιους πιτσιρικάδες που ξαναθυμήθηκαν και μας ξαναθύμισαν την παλιά κασέτα. Λίγο τις βωμολοχίες, μάγκες, η επιστημονική ορολογία είναι "στύσεις", αλλά καταλαβαίνω τη γκαύλα σας. Ακολουθήστε το σχετικό λινκ δεξιά και καλή ακρόαση!
Μια πτήση με τον κο Χαρέρα κυβερνήτη, ο οποίος πρέπει να είναι η ισπανική έκδοση του Χάρου ελληνιστί, με έφερε στην Κρήτη σώο και αβλαβή, όπου με περίμενε το γκουρμέ τραπέζι του αδερφού και η οικογενειακή θαλπωρή, ζέσταμα στο σπίτι και του χρόνου, Μαίρη Μαράντη στο Φεγγάρι...
Καλή Χρονιά!
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Δεκέμβρης 2010
Πάει κι αυτό. Σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, σε μια στιγμιαία αποτύπωση φωτογραφίας, παίξαν οι 11 και τώρα βάλαμε την αλλαγή, μπας και γυρίσει το ματς και πάρουμε λίγο τα πάνω μας. Παίζουμε τις καθυστερήσεις, όμως ο Δεκέμβρης είναι πολύ δυνατός παίχτης στο καλεντάρι. Σαν και πέρυσι, που ήρθε σαν κάθαρση στην τραγωδία της χρονιάς...
Θα μου πεις, ήταν τραγωδία το 2009; Δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει τραγωδία. Έχω ένα τεράστιο κενό σ' αυτό το αποκορύφωμα του γραπτού λόγου και δεν ξέρω καν από που να ξεκινήσω. Η πλησιέστερη επαφή μου με το θέμα ήταν τηλεοπτική, παρακολουθώντας μετά κόπων και βασάνων το Dogville του Λαρς Φον Τριερ. Δεν ξέρω γιατί, υπέθεσα όμως ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι οι τραγωδίες. Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, ντιπ. Στα προσεχώς.
Θα επανέλθω στα δικά μου, πριν όμως θα σου μεταφέρω, ακροατή του, μερικά λόγια για την περιρρέουσα κατάσταση:
"Οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες με τα δολάρια και τις βόμβες ναπάλμ, εξολόθρευσαν τους πατριώτες, όσους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες της γερμανικής κατοχής, και έκτοτε κυβερνάνε με μπούσουλα τον εκλογικό τρομονόμο. Τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας μας έχουν καταντήσει ανέκδοτο, στη χώρα που την ανακάλυψε: Ισονομία (χαχαχα) με τα τρακόσια γουρουνάκια υπεράνω του νόμου, αξιοκρατία με τη Νταλάρα στο Υπουργείο Εργασίας, και διάκριση των εξουσιών, με τους δικαστές να διορίζονται από το κυβερνών κόμμα. Η βουλή να νομοθετεί πάνω στα λερωμένα σώβρακα του Παπακωνσταντίνου, που δε χρειάζεται πλέον ούτε την τυπική υπογραφή των εθνοπατέρων. Ούτε την τυπική υπογραφή. Ούτε την τυπική υπογραφή!"
Τζίμης Πανούσης - Δούρειος Ήχος 20.12.2010
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, κάνω την παλαβή και σφυράω κλέφτικα, εκπλήσσομαι από το θάρρος λίγων και το θράσος πολλών αρνητικά και θετικά αντιστρόφως αντίστοιχα κι αν επιστρέψεις να το ξαναδιαβάσεις απ' την αρχή, τότε σ' έχω βάλει στο κλίμα. Τουρλουμπούκι, δικέ μου.
Βασικά καλησπέρα σας.
Συνεχίζεται...
Θα μου πεις, ήταν τραγωδία το 2009; Δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει τραγωδία. Έχω ένα τεράστιο κενό σ' αυτό το αποκορύφωμα του γραπτού λόγου και δεν ξέρω καν από που να ξεκινήσω. Η πλησιέστερη επαφή μου με το θέμα ήταν τηλεοπτική, παρακολουθώντας μετά κόπων και βασάνων το Dogville του Λαρς Φον Τριερ. Δεν ξέρω γιατί, υπέθεσα όμως ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι οι τραγωδίες. Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, ντιπ. Στα προσεχώς.
Θα επανέλθω στα δικά μου, πριν όμως θα σου μεταφέρω, ακροατή του, μερικά λόγια για την περιρρέουσα κατάσταση:
"Οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες με τα δολάρια και τις βόμβες ναπάλμ, εξολόθρευσαν τους πατριώτες, όσους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες της γερμανικής κατοχής, και έκτοτε κυβερνάνε με μπούσουλα τον εκλογικό τρομονόμο. Τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας μας έχουν καταντήσει ανέκδοτο, στη χώρα που την ανακάλυψε: Ισονομία (χαχαχα) με τα τρακόσια γουρουνάκια υπεράνω του νόμου, αξιοκρατία με τη Νταλάρα στο Υπουργείο Εργασίας, και διάκριση των εξουσιών, με τους δικαστές να διορίζονται από το κυβερνών κόμμα. Η βουλή να νομοθετεί πάνω στα λερωμένα σώβρακα του Παπακωνσταντίνου, που δε χρειάζεται πλέον ούτε την τυπική υπογραφή των εθνοπατέρων. Ούτε την τυπική υπογραφή. Ούτε την τυπική υπογραφή!"
Τζίμης Πανούσης - Δούρειος Ήχος 20.12.2010
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, κάνω την παλαβή και σφυράω κλέφτικα, εκπλήσσομαι από το θάρρος λίγων και το θράσος πολλών αρνητικά και θετικά αντιστρόφως αντίστοιχα κι αν επιστρέψεις να το ξαναδιαβάσεις απ' την αρχή, τότε σ' έχω βάλει στο κλίμα. Τουρλουμπούκι, δικέ μου.
Βασικά καλησπέρα σας.
Συνεχίζεται...
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Ακροτελεύτια διάταξη
ΤΜΗΜΑ Δ'
Ακροτελεύτια διάταξη
Άρθρο 120
4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσον εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Αιδώ Πολυτεχνείο! Αιδώ Πολυτεχνείο!
Ήσουν νέος, ένιωθες την καταπίεση στο πετσί σου.
Λογοκρισία, απαγορευμένες συνάξεις, προπαγάνδα, ξύλο, ασφάλεια, φώτα σβηστά, παράθυρα κλειστά, χαφιεδισμός, ΚΥΠ, CIA, επιστρατεύεσεις, προβοκάτσιες... Αναρωτιόσουν γιατί να σου τύχει η εποχή αυτή. Ύστερα όμως έκανες το βήμα, εκείνο το πιο μακρυνό, εκείνο που σε βγάζει απ' το σπίτι σου στο πεζοδρόμιο... Αυτό μάλιστα, είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, όμως ένα τεράστιο για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που γίνεται.
Πήγες κι εσύ εκεί που ήταν οι λίγοι, δεν άκουσες τις προτροπές των γονιών, που σου λέγαν να σκύψεις το κεφάλι και να κάνεις υπομονή, να μην αντιδράσεις, μην τυχόν και πάθεις κάτι... Θυμάσαι; Άλλαξες τα πράγματα, εσύ, οι φίλοι σου που έχασες εκείνο το βράδυ, οι γνωστοί και οι άγνωστοι που ξέφυγαν μέσα από τανκς, μπάτσους, φαντάρους κι ελεύθερους σκοπευτές... Θυμάσαι;
Ύστερα έγινες εσύ γονιός. Η εμπειρία της εποχής σε έκανε συνετό κι εργατικό, προσπαθούσες να εξασφαλίσεις ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για σένα και την οικογένειά σου. Μεγάλωσες τα παιδιά σου σ' έναν κόσμο που άλλαζε, εσύ έδινες τον καλύτερό σου εαυτό και όλα ήταν καλά, θυμάσαι;
Δεν έχω πολλά παράπονα από σένα. Ίσως να είναι μόνο τούτο: Ξέχασες να πεις στα παιδιά σου ότι η σημαντικότερη πολιτική σου στιγμή, ήταν όταν έκανες εκείνο το βήμα. Ότι η μόνη αλλαγή που κατόρθωσες να φέρεις, ξεκίνησε από την ανυπακοή. Ξέχασες... Και μεγάλωσες τα παιδιά σου ενταγμένος στις αποχρώσεις της μετ-απολίτευσης, με την παραίσθηση της συμμετοχής και, εσχάτως, με τις τύψεις της συνενοχής...
Το σημερινό Πολυτεχνείο εκπέμπει ακόμη το σήμα, όμως θα πρέπει να μιλά κανείς αρχαία ελληνικά, για να καταλάβει τη διαφορά του Άλφα-Γιώτα και του Ω-μέγα. "Αιδώ Πολυτεχνείο! Αιδώ Πολυτεχνείο!", φωνάζουν τα πάρτυ και οι εκδρομές των α και ου και των άλλων κάφρων, οι οποίοι εκπροσωπούν μια ολόκληρη φοιτητική κενότητα, κατά το κενωνία.
Διαβάζω πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε όταν οι φοιτητές αποφάσισαν την αποχή από τα μαθήματα. Σήμερα, με την αποχή να αποτελεί θέσφατο, μάλλον κάτι άλλο πρέπει να βρούμε για να ξεκινήσουμε.
Τη συμμετοχή, ίσως;
Λογοκρισία, απαγορευμένες συνάξεις, προπαγάνδα, ξύλο, ασφάλεια, φώτα σβηστά, παράθυρα κλειστά, χαφιεδισμός, ΚΥΠ, CIA, επιστρατεύεσεις, προβοκάτσιες... Αναρωτιόσουν γιατί να σου τύχει η εποχή αυτή. Ύστερα όμως έκανες το βήμα, εκείνο το πιο μακρυνό, εκείνο που σε βγάζει απ' το σπίτι σου στο πεζοδρόμιο... Αυτό μάλιστα, είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, όμως ένα τεράστιο για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που γίνεται.
Πήγες κι εσύ εκεί που ήταν οι λίγοι, δεν άκουσες τις προτροπές των γονιών, που σου λέγαν να σκύψεις το κεφάλι και να κάνεις υπομονή, να μην αντιδράσεις, μην τυχόν και πάθεις κάτι... Θυμάσαι; Άλλαξες τα πράγματα, εσύ, οι φίλοι σου που έχασες εκείνο το βράδυ, οι γνωστοί και οι άγνωστοι που ξέφυγαν μέσα από τανκς, μπάτσους, φαντάρους κι ελεύθερους σκοπευτές... Θυμάσαι;
Ύστερα έγινες εσύ γονιός. Η εμπειρία της εποχής σε έκανε συνετό κι εργατικό, προσπαθούσες να εξασφαλίσεις ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για σένα και την οικογένειά σου. Μεγάλωσες τα παιδιά σου σ' έναν κόσμο που άλλαζε, εσύ έδινες τον καλύτερό σου εαυτό και όλα ήταν καλά, θυμάσαι;
Δεν έχω πολλά παράπονα από σένα. Ίσως να είναι μόνο τούτο: Ξέχασες να πεις στα παιδιά σου ότι η σημαντικότερη πολιτική σου στιγμή, ήταν όταν έκανες εκείνο το βήμα. Ότι η μόνη αλλαγή που κατόρθωσες να φέρεις, ξεκίνησε από την ανυπακοή. Ξέχασες... Και μεγάλωσες τα παιδιά σου ενταγμένος στις αποχρώσεις της μετ-απολίτευσης, με την παραίσθηση της συμμετοχής και, εσχάτως, με τις τύψεις της συνενοχής...
Το σημερινό Πολυτεχνείο εκπέμπει ακόμη το σήμα, όμως θα πρέπει να μιλά κανείς αρχαία ελληνικά, για να καταλάβει τη διαφορά του Άλφα-Γιώτα και του Ω-μέγα. "Αιδώ Πολυτεχνείο! Αιδώ Πολυτεχνείο!", φωνάζουν τα πάρτυ και οι εκδρομές των α και ου και των άλλων κάφρων, οι οποίοι εκπροσωπούν μια ολόκληρη φοιτητική κενότητα, κατά το κενωνία.
Διαβάζω πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε όταν οι φοιτητές αποφάσισαν την αποχή από τα μαθήματα. Σήμερα, με την αποχή να αποτελεί θέσφατο, μάλλον κάτι άλλο πρέπει να βρούμε για να ξεκινήσουμε.
Τη συμμετοχή, ίσως;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)