Ξύπνησα σήμερα το πρωί με σκέψεις από την προηγούμενη υπέροχη νύχτα κι ένα χαμόγελο στράβωσε στ' αγουροξυπνημένα μούτρα μου. Δεν κράτησε πολύ, καθώς ούτε ο καιρός έξω, μα ούτε και η μουσική μέσα βοήθησαν πάρα πολύ κι έτσι σύντομα η διάθεση έγινε μελαγχολική. Την απολαμβάνω, όμως, όπως την πιο έντονη χαρά μου, οπότε μη χαλιέσαι.
Κοιτάζω απ' το παράθυρο το δρόμο που οδηγεί μακριά απ' αυτή την πόλη, μα δεν αισθάνομαι τάσεις φυγής. "Ο θάνατος, η ξενιτιά, η πίκρα κι η ορφάνια... Τα τέσσερα ζυγιάστηκαν, βαρύτερα είν' τα ξένα..." Κλαρίνα μου κάνουν παρέα απ' το πρωί, Πετρολούκας κι άλλοι Χαλκιάδες, σόι πάει το βασίλειό τους στη μουσική και υποκλίνομαι στην τέχνη τους. Ώρα καλή, αδερφέ μου, και καλή αντάμωση στην πατρίδα σε λίγες μέρες. Κι αν ποτέ σε ξαναβγάλει ο δρόμος, η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή κι η καρδιά μου επίσης, να λέμε κουβέντες αντρίκιες, να κλαίμε, να γελάμε, να πίνουμε και να γλεντάμε, να ξενυχτάμε, να μαλώνουμε και να φιλιώνουμε όχι σαν αδέρφια, μα σα φίλοι μπιστικοί.
Πίσω στα χθεσινοβραδινά. Γιατί είναι κάτι υπέροχες νύχτες που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σε κάνουν να ξυπνάς μ' εκείνο το χαμόγελο που στραβώνει τ' αγουροξυπνημένο σου πρόσωπο. Αγαπάω "The Real Rocknrolla", Millenia Nova feat Iggy Pop - Rockicide, Bob, τη μικρή γιατί είναι σημείο φωτός και τώρα στην εξωστρέφειά μου και δέκα νούμερα στη σειρά, που αν τα πιάσω θα γίνω εκατομμυριούχος σαν το χοντρό στο λοστ και θα ναυαγήσω χωρίς διέξοδο σ' ένα απέραντο γαλάζιο.
Κι αν δε βγάζεις άκρη, ίσως να πρέπει ν' ακολουθήσω τη συμβουλή του χαμού, "να πίνω λιγότερο το βράδυ ή περισσότερο το πρωί".
Ζωή, όμορφη ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου