Πίσω στη δεκαετία του '90, πίσω σ' εκείνες τις μέρες που όλα ήταν απλούστερα και πιο μπερδεμένα*. Τότε που ανακάλυψα τους Doors και το Trainspotting, τότε που υπήρχαν ακόμη πράγματα να με σοκάρουν, που δε χάνονταν τα πάντα σε ένα συνοθύλευμα σκέτων πληροφοριών, που υπήρχε ακόμη αντίληψη και συναίσθηση των πραγμάτων.
Πρόοδος. Ανάπτυξη. Λέξεις που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μου και χαρακτηρίζουν όλη την (απ)ανθρωπότητα τις τελευταίες δυο δεκαετίες, τουλάχιστον αυτές που εμπίπτουν στη δική μου αντίληψη, ως έφηβος και -πλέον- ως ώριμος άνθρωπος. 200.000 τεμάχια πέθαναν στην Αϊτή από ένα σεισμό, άλλα τόσα αυτοκτόνησαν στην Ινδία από τις πολιτικές της μοσάντο, πόλεμοι παντού με παρόμοια αποτελέσματα, το νερό γίνεται εμπόρευμα, ο αέρας και η μόλυνση διαπραγματεύσιμα "αγαθά" σε Στοκχόλμη και Κιότο και ό,τι κάποτε ήταν αγαθό μοιάζει να γίνεται κακό, εξόφθαλμα πια στην αδιαφορία μας για την "πληροφορία", για τα "νούμερα" και τους "δείκτες". Σα να μη μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, σα να μη μιλάμε για το παρόν και το μέλλον μας, σα να μη μιλάμε για τη ζωή μας την ίδια αλλά για κάτι που συμβαίνει κάπου, κάπως, κάποτε αλλού...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, που με τα λόγια του, τη φιλοσοφία του μα και τη ζωή του την ίδια απάλλαξε όλους τους υπολοίπους από τα δεινά της ψυχολογίας του ατόμου. Αυτός ο εξεγερμένος άνθρωπος ήταν ο Επίκουρος, μα τον κατηγόρησαν για υλιστή και ηδονιστή. Λες και ο υλισμός ή η ευδαιμονία, η σαρκική ηδονή είναι πράγματα κακά. Μας δίδαξε κανείς να μη φοβόμαστε το θάνατο και να αποφεύγουμε τον πόνο; Μα τότε θα ήμαστε όλοι εξεγερμένοι άνθρωποι, εξεγερμένοι απέναντι σε ένα θεό που ήρθε στη γη για να νομιμοποιήσει τον πόνο και το θάνατο, όντας αθώος και υποφέροντας για ολόκληρη την (απ)ανθρωπότητα που βιώνουμε σήμερα. Ο θεός είχε πεθάνει από τότε, ο Νίτσε απλά κατέγραψε ξανά το γεγονός για να τον αγνοήσουν και πάλι, όπως και όλους τους εντωμεταξύ εξεγερμένους.
Μας δίδαξε κανείς τον τρόπο σκέψης του Καρτέσιου, μας μετέδωσε κανείς τη σοφία των προσωπικοτήτων που υπήρξαν ανά τους αιώνες; Όχι, γιατί μας θέλουν βόδια, μια μάζα που θα κατευθύνουν αυτοί όπου θέλουν, μια στο μαντρί για άρμεγμα, μια στο σφαγείο για κρέας και γδάρσιμο και στο λιβάδι που και που, μην ψοφήσουμε και δεν είμαστε αποδοτικοί και παραγωγικοί για το σύστημα.
"Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?"
Εντάξει, μπορεί να μην το έριξα στην πρέζα όπως ο συμπαθέστατος Ρέντον στην ταινία, μα επιλέγω κάτι άλλο. Δεν είμαι άλλο ένα αλάδωτο γρανάζι του συστήματος που τρίζει, δε θέλω λάδωμα, θέλω να σπάσει η μηχανή πολτοποίησης και γι' αυτό δε με νοιάζει να θυσιάσω όσα αναφέρονται στο παραπάνω παραλήρημα. Στο βρόντο να πάνε όλα, γιατί καλύτερο άνθρωπο δε με κάνουν. Κι ας γυρίσω στο χωριό μου, να καλλιεργώ τα χωράφια του παππού μου, να ζω χωρίς χρήμα, ν' αναπνέω καθαρό αέρα και να πίνω γάργαρο νερό.
Να ζω.
*: Stoned Immaculate - The Doors
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου