Παντέρμη Κρήτη!

Στου Ψηλορείτη την κορφή
το χιόνι δεν τελειώνει
σάμε να λιώσει το παλιό
καινούριο το πλακώνει...

Στέκει εδώ, χρόνια χιλιάδες, αγέρωχος, περήφανος, με κάτασπρα τα μαλλιά του την εποχή ετούτη, ίσαμε να έρθει το καλοκαίρι και να ξανανιώσει νιός, δυνατός, όπως τότε που μια υποχθόνια δύναμη τον σήκωσε στα ύψη που βρίσκεται αιώνες τώρα. Παππούς αγαπημένος για μένα, που λείπω χρόνια από τον τόπο που με γέννησε και με μεγάλωσε, σημείο αναφοράς για όποιον νιώθει τι πάει να πει ύψος και καθαρός αέρας, κάτι φίλους φαντάσματα που μπορώ μόνο να τους διαβάζω και λίγους, ελάχιστους ζωντανούς που μπορούν να μοιραστούν τη δική τους αλήθεια με τη δική μου.

Αφού υπάρχει στη ζωή
μαζί χαρά και λύπη
γη κυβερνούνε δυο θεοί
γη θιός δεν είναι ντίπι...

Ο θεός ο δικός μου είναι Κρητικός. Γλεντίζει τη ζωή του όσο και το θάνατο, αγγέλοι και δαιμόνοι γι' αυτόν είναι ίδιοι, καλό και κακό δεν ξεχωρίζουν, μα η ενότητα αυτή δεν τον φοβερίζει, του δίνει θάρρος να πατήσει στα πόδια του και να πει το μεγάλο ΕΓΩ, αυτό που οδηγεί στο αιώνιο ΝΑΙ, στην ωμή πραγματικότητα, μακριά από χίμαιρες, χωρίς παρηγοριές. Εδώ η κόλαση, εδώ κι η παράδεισος.

Ήταν αναπόφευκτο να αναβλύσει η εσωστρέφεια και να ταράξει την επιφάνεια της εξωστρέφειάς μου, μα ούτε εδώ υπάρχει δυαδικότητα. Όλα είναι ένα, σε μια ισορροπία σταθερή, γιατί επικρατεί ειρήνη κι αυτή είναι η μαμή της δικής μου ιστορίας. Η πάλη μέσα μου έχει λήξει και κερδισμένος είμαι εγώ, γιατί μπορώ και στέκομαι ψηλός κι αγέρωχος σαν τον παππού μου τον Ψηλορείτη, γιατί γελώ εξίσου, είτε με ζεσταίνει ο ήλιος του καλοκαιριού, είτε με παγώνει το χιόνι του χειμώνα.

Γελώ γιατί κατέχω πως πέρα απ' το καλό και το κακό, πέρα από το σωστό και το λάθος, υπάρχω εγώ, κατά τον δαίμονα εαυτού. Κι αν βιαστείς να με κρίνεις και να με κατακρίνεις ως εγωιστή, γιατί έτσι μας έμαθαν, αναρωτήσου: που βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι κάθε πρωί, να ζεις, ν' αγαπάς, να μισείς, να είσαι;