21*

Πονάει το κεφάλι μου και θα γράψω πάλι καμιά κουταμάρα, το βλέπω.

Μετά από ένα φανταστικό βράδυ στο σπίτι μιας φίλης, όπου η φιλοξενία περίσσευε, τα ποτά έρεαν άφθονα και η κουβέντα ήταν ζωηρή και εύθυμη, δε με φτάσαν καμιά εξ εφτά ουισκάρες, στο δρόμο για το σπίτι πέρασε το Παρτιζάν έξω απ' το αυτοκίνητό μου και είπα να μην είμαι αγενής, οπότε το κάλεσα μέσα. Ε, και αφού ήπιαμε κάτι γιεγκερμάηστερ για το στομάχι, συνεχίσαμε με κάτι μπύρες, ε, μετά βγήκαμε από το Παρτιζάν και μπήκαμε στο Δε ρήαλ αλκοόλα δίπλα για δεύτερη γύρα...

Ξύπνησα σήμερα με σκέψεις για τις προηγούμενες μέρες.

Από τότε που βγήκα έξω ν' αναζητήσω μπελάδες, μόνο μπελάδες δε συνάντησα. Είμαστε φίλοι, ακούω να λένε διαρκώς. Φίλοι; Φίλοι.

Γι' αυτό κι εγώ είπα να μιλάω σωστά. Να είμαι αληθινός. Να μη χαϊδεύω τ' αυτιά κανενός. Όπως δε γουστάρω να μου χαϊδεύουν τα δικά μου. Αλλά να μιλάμε. Να μιλάμε σα φίλοι, να μιλάμε σαν άνθρωποι, να μην είμαστε αδιάφοροι γι' αυτά που συμβαίνουν στους άλλους και να μην κρυβόμαστε απ' όλους γι' αυτά που συμβαίνουν σε μας.

Τσαλακωθείτε, είναι εύκολο. Φωνάξτε, κλάψτε, γελάστε, βγάλτε το από μέσα σας. Σίγουρα υπάρχει δίπλα σας μια αγκαλιά ανοιχτή, δείτε φως και μπείτε. Μιλήστε! Διεκδικήστε το χάδι που σας στερήθηκε.

Αλλά όχι στ' αυτιά.

Σμουτς!

*: Από ένα σημείο και μετά, δε βλέπεις, δεν ακούς, δε μιλάς. Απλά ξέρεις. Δε δίστασα σε κανένα ποντάρισμα, γιατί απλά ήξερα. Τόσα χρόνια αγάπης χαμένα, έχω λαμβάνειν.