Καταιγισμός έξωθεν ερεθισμάτων. Γράφε, λεβέντη, γιατί ο χρόνος περνάει και όλα τα γερνάει, τα ξεχνάει κι άντε μετά να ανασύρεις αποσπάσματα από μια καμμένη μνήμη. Εμ βέβαια, το ίδιο είναι να τρέχει η πληροφορία πάνω στο νευρικό ιστό και το ίδιο να κολυμπάει στα ξύδια; Μα αυτά είναι τσίπουρα Τσιλιλή, μα ιρλανδέζικα ουίσκια, ένα και το αυτό.
Από ροκενρόλα σε λουτρό κι από λουτρό σε πάρτυ, πνίγω την κούρασή μου και διασκεδάζω το υπόλοιπο, αψηφώ την εικόνα μου και βγαίνω ως άλλος τρελός του χωριού, μιλάω με όλους, φωνή βοοειδούς εν τη ερήμω του λόγου, έτσι όπως τον καταντήσαν.
Άντε να μιλήσουμε. Να πούμε τα τετριμμένα. Τα καθωσπρέπει. Να βάλουμε σακάκι και γραβάτα, να φτιάξουμε το μαλλί, να στεκόμαστε σα να 'χουμε καταπιεί λοστό - κρεμάστρα, μην εκτεθούμε, μην πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω, μη θίξουμε κανένα, μην πειράξουμε, μη μας πειράξουν, λες και έτσι περνάμε καλύτερα. Βρε θα τα πω κι ας το πιω και το ποτήριον τούτο, αν και ζαλίζομαι ήδη από τα χιλιοειπ(ι)ωμένα.
Λέγονται πολλά από πολλούς στην απουσία μου και μ' αυτή θα τους ανταμείψω. Κι όταν θα πάψουν να έχουν συζήτηση εμένα, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να ψάξουν για ζωή αλλού. Γκετ ε λάηφ, όχι όμως απ'τον ένα και τον άλλο. Ας δουν κι ας σχολιάσουν τη δική τους πρώτα, αν τη βρουν εκεί που την έχουν χάσει. Κι ύστερα, εδώ είμαστε για να μιλήσουμε, αφτιασίδωτοι, αληθινοί, παντελονάτοι.
Έγινα κατανοητός;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου