Ποια κατσίκα;

Κι ύστερα πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.

Τέτοιες μέρες πέρυσι ήμουν στας Αθήνας να συνεντευξιάζομαι για την υφιστάμενη θέση εργασίας μου. Εν μέσω αγροτικών κινητοποιήσεων, πήρα το αίσθημα και κατεβήκαμε οδικώς, μέσα απ' τα μπλόκα των αγροτών, που ήταν πάλι εκεί. Ως πότε θα επαναλαμβάνεται η ιστορία σα φάρσα σ' αυτόν τον τόπο; Η ιστορία στον τόπο.

Θυμάμαι σα χτες τις στάσεις στα μπλόκα. Τους αγρότες στο κρύο, να με καλωσορίζουν, να με κερνούν δικό τους τσίπουρο και να συζητάμε, για κείνα που τους προβληματίζαν, για κείνα που προβληματίζαν εμένα και στο τέλος μάλλον να συμφωνούμε. Να συμφωνούμε σε διαπιστώσεις, όμως. Όχι σε λύσεις. Στα αυτονόητα. Στην κατάντια. Στην παραίτηση. Όχι στη δράση. Πολλώ δε μάλλον, στην αντίδραση.

Δημοκρατία, σε λέει. Ντεμέκ. Και κλάην μάην.

Οι ψηφισμένοι φοβούνται, λέει, το πολιτικό κόστος. Ποιος πούστης θα μας πει επιτέλους πόσο είναι αυτό να το πληρώσουμε κι αυτό εμείς, βρε αδερφέ, να πάει στο διάολο. Ντυθήκαν οι μαυρομιχάληδες παπανδρέηδες και καραμανλήδες και δολοφονούν καθημερινά ό,τι καποδιστριακό υπάρχει σ' αυτή τη χώρα από συστάσεως του νεοελληνικού μπορντέλου. Σ' αυτή τη χώρα εξακολουθούμε να έχουμε προύχοντες, δημογέροντες και κοτζαμπάσηδες που απομυζούν τον κόπο κολίγων και δουλοπάροικων. Μα δε λυπάμαι κανένα, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του, αν πιστεύει στη δημοκρατία του όχλου, ο οποίος αθροιστικά δε συγκεντρώνει το αηκιού ενός ελεύθερου πολίτη.

Ανεκδοτολογώντας ο μαγαριστός, πίσσα στα κόκκαλά του, είχε πει "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Αποχαυνωμένοι από τα βυζιά της μεσημεριανής ζώνης και βομβαρδισμένοι από τον τρόμο των ειδήσεων της τηλενόρασης, θα καταλήξουμε να ζητάμε να ψοφήσει ο γείτονας, ποια κατσίκα... Ρετιρέ οι λιμενεργάτες, που αντιδρούν στο ξεπούλημα του λιμανιού, ρετιρέ οι τραπεζοϋπάλληλοι, που παίρνουν λίγα ευρώ παραπάνω, κοτζαμπάσηδες οι κολίγοι που κατεβαίνουν στους δρόμους κι όλα αυτά μας τα λεν εν χορώ οι σοσιαληστές, οι καπιταληστές και τα τσιράκια τους οι αλήτες ρουφιάνοι.

Κι απ' την άλλη ο συνδικαλισμός. Συνδικαληστές, που προσπαθούν να διορθώσουν τις αδικίες υπέρ ημών και κατά υμών, που μετράν τα κουκιά κι ενδιαφέρονται για την καρέκλα, που περνούν από όχθη σε όχθη ανάλογα με το προσωπικό τους συμφέρον, που μοιράζουν κλειστά ψηφοδέλτια με τη "γραμμή", τι αηδία, τι σιχασιά... Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων που έχουν πάψει να εργάζονται χρόνια τώρα και που αν τους έπαυες από συνδικαληστές δε θα είχαν καμιά θέση στους χώρους εργασίας, καμιά παραγωγικότητα, καμιά δημιουργικότητα, καμιά όρεξη για δουλειά.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα κι εύλογα αναρωτιέται ο αδαής: πως φτάσαμε ως εκεί, σκαρφαλώνοντας ή κολυμπώντας;

Στις επόμενες δημοκρατικές σας διαδικασίες εγώ θα ρίξω σαλαμάκι. Κι όποιος μου πει ότι δεν είναι αντίδραση ενεργού πολίτη αυτή, ας μου προτείνει μια καλύτερη και το συζητάμε.