Παράλληλα σύμπαντα...

Είσαι εδώ. Και δεν είσαι. Θες να πας για ποτό. Θες να γυρίσεις και σπίτι. Θες να είσαι μόνος. Θες να είσαι και με παρέα. Ως πότε θα ζεις σχιζοειδώς;

Παρακολουθούμαι. Κι όλο κοιτάζω καχύποπτα πάνω απ' τον ώμο μου μην τυχόν και παρακολουθούμαι, αφού πρώτα έχω προκαλέσει όλους τους μυστικούς πρακτόρους να δώσουν τη δέουσα προσοχή στην ασημαντότητα των λεγομένων μου. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να διακόψω αυτή την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας μου, έτσι απλά για να μου τη σπάσω, αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και λέω: η ματαιοδοξία είναι κακή, γιατί έτσι μας είπαν. Ποιοι;

Οι κοινωνικές επιταγές είναι όλες ακάλυπτες.

Νάρκησος; Με χίλια. Κι αν βιαστείς να με κρίνεις για την ορθογραφία, απαρέμφατο ρε τσιριγούλη. Δεν τα ξέρεις όλα. Συγγραφική αδεία. Το γλυκύτατο προσωπάκι σου καλύπτεται από θλίψη όταν μιλάς για τον άνθρωπό σου. Μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτείς; Ναι, εσένα το λέω. Μην βγάζεις την ουρίτσα σου απ' έξω, γιατί θα την κάνουμε σαγανάκι με καρότα και πατάτες και θα τη φάμε. Α, και τα χέρια πάνω στο τραπέζι, γιατί ζηλεύει.

Και μια παρένθεση περί ζήλιας, μιας και το έφερε η κουβέντα. "Θα πρέπει να το έχετε προσέξει, οι άντρες που υποφέρουν πραγματικά από ζήλια βιάζονται να πλαγιάσουν με τη γυναίκα που πιστέυουν ότι τους έχει απατήσει. [...] Η σαρκική ζήλια είναι έργο της φαντασίας και συνάμα αυτοκριτική. Αποδίδουμε στον αντίζηλο τις πρόστυχες σκέψεις που κάναμε εμείς σε παρόμοιες καταστάσεις." Α. Καμύ - Η πτώση

Μ' αρέσεις, γιατί παρά τις απαγορεύσεις, εξακολουθείς να ταξιδεύεις λάθρα μαζί μου. Μα δε φοβάμαι να σε πάρω στο ταξίδι μου κι ούτε ελπίζω να συνδράμεις στο κουπί. Εγώ θα πάω εκεί που θα πάω, ούτως ή άλλως. Αν θα μ' ακολουθήσεις μέχρι τέλους ή αν θα λιποτακτήσεις, ποιος να το ξέρει εκτός από σένα; Εγώ σε προ(σ)καλώ.

Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;