Πρωθύστερα...

Τελειώνοντας με την Πτώση του Α. Καμύ δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν ήταν η δική μου η αντίληψη των πραγμάτων που με οδήγησε να καταγράψω τις σκέψεις μου τελευταία ή αν, επηρεασμένος από το βιβλίο που διάβαζα, απλώς αναπαρήγαγα τις σκέψεις του συγγραφέα. Κλεμμένα ή δικά μου, συμπίπτω ως ράβδος, αφού περί λόγου, ουδέν...

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω κάτι καινούριο, πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει κάτι που δεν έχει γραφεί ή δεν έχει ειπωθεί από κάποιον, κάπου, κάποτε. Αφορισμοί, αποφθέγματα, ρήσεις, προσπαθώ να ξεφύγω από τα ειρημένα και να πω τα δικά μου.

Αισθάνομαι μοναδικός στην πολυσυνθετότητα των επιρροών που έχω δεχτεί. Κάθε φορά ταυτίζομαι και με ένα χαρακτήρα απ' αυτούς που συναντώ σε βιβλία, ταινίες, ακόμη και στην ίδια τη ζωή. Και μπορώ, πλέον, να γίνω όποιος θέλεις, αλλά προτιμώ να είμαι εγώ. Κι αυτό μου επιτρέπει να βλέπω εσένα όπως είσαι, γιατί εγώ είμαι εγώ, χωρίς να ζητώ την άδειά σου. Άρα, γιατί να κρίνω εσένα γι' αυτό που είσαι; Μπορείς να είσαι αυτός που θέλεις; Καπέλο σου.

Μα είσαι; Ή σε νοιάζει η άποψή μου; Δεκάρα μη δίνεις, στο λέω να το ξέρεις, δωροδοκίες-ελεημοσύνες εδώ δεν περνάνε. Αν είσαι εσύ, εγώ θα σε γουστάρω. Άλλωστε, εμένα μου λείπουν 99 δραχμές για το κατοστάρικο. Δε σώνομαι.

Ούτε και συ. Πάρ'το χαμπάρι, γιατί όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο περισσότερος χρόνος θα σου μείνει να ζήσεις. Κι επειδή και μένα δε μου μένει πολύς χρόνος, πάω να κάνω το μποτέ μου, που λεν και τα κορίτσια, και έξω για μπελάδες!

Γεια χαρά!