Αν το "δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι" ισχύει, τότε είμαι πολύ περήφανος για πάρτη μου. Δηλώνω ευτυχής για την ποιότητα των φίλων μου, ενώ και για την ποσότητα δεν έχω κάποιο παράπονο. Επίσης, είμαι πολύ χαρούμενος και από τη γεωγραφική τους διασπορά, μιας και φιλοξενούμαι απανταχού στην Ελλάδα, αξία ανεκτίμητη... Μας ευχαριστώ!
Είμαστε πολλοί. Εμείς που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ως έχουν, που είμαστε αρκετά έξυπνοι για να περνάμε πραγματικά καλά, που μας αρέσει η αλήθεια και τη μοιραζόμαστε μεταξύ μας, που λέμε "ναι" σε όσα διλήμματα δεν προσβάλλουν το ήθος μας, το οποίο θα χαρακτήριζα ιδιαίτερα χαλαρό σε σχέση με το ηθικό μας, το οποίο είναι μάλλον στην τσίτα. Είμαστε καλά, παρά το γεγονός ότι τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Ενδεχομένως, ακριβώς επειδή τα πράγματα πάνε κατά διαόλου να είμαστε καλά, καθώς τον προτιμάμε απ' τον ανταγωνιστή του, τους αντιπροσώπους του και τους οπαδούς του επί γης.
Στην κολασμένη Αθήνα εν μέσω θέρους, λοιπόν, άφιξη, μπανάκι, μπαλίτσα κι ένα κούμπα λίμπρε με το στανιό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί έπρεπε να είναι μόνο ένα... Η επόμενη μέρα προμηνυόταν δραστήρια, αλλά όχι έτσι όπως εξελίχθηκε, καθώς ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Βέβαια, όταν κάνεις παρέα με τόσο αναπάντεχους ανθρώπους, τα πάντα είναι απίθανα! Στο ερώτημα που ετέθη από τον φίλο "όσα προβλήματα κι αν έχεις θα στα γιάνω", ξύδια από νωρίς ή ποδηλατάδα, απαντήσαμε οικολογικά κι έτσι ξεκινήσαμε από τη Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι. Δε μας έφτασε και κατεβήκαμε στο Άλσος της Κηφισιάς. Αχόρταγοι, είπαμε να κατέβουμε μέχρι Ο.Α.Κ.Α. να δούμε τι παίζει. Κι αφού δεν έπαιζε τίποτα στο Μαρούσι και περνούσαμε με φόρα, φόρα κατηφόρα, φτάσαμε Παλιό Ψυχικό. Μακράν η ομορφότερη γειτονιά της Αθήνας, είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Οι πλούσιοι των δικών μου παιδικών χρόνων ζούσαν εκεί, σε κάτι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες του '80, με βαριά χρωματιστά μάρμαρα, κισσούς να καλύπτουν τοίχους, μπαλκόνια, πυλωτές και εισόδους, απ' τις οποίες περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να βγει κανένας μπον βιβέρ της εποχής εκείνης.
Πολλή ανηφόρα, όμως μωρ'αδερφάκι'μ, το Ψυχικό και μας βγήκε η γλώσσα. Αναζητώντας λίγο κατήφορο, μας πήρε πάλι η Κηφισίας και μας ξέβρασε στη Βασιλίσσης Σοφίας. Από εκεί Σύνταγμα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μικρή στάση για προσκύνημα στο σπίτι του Άκη, Θησείο, Λόφο Φιλοπάππου, Πετράλωνα, Καλλιθέα και τελικά, θάλαττα! θάλαττα!, φτάσαμε στο Μοσχάτο... 28 χιλιόμετρα ποδηλατάδας στην Αθήνα, από μια βόλτα που ξεκίνησε από Ν. Ερυθραία για Κεφαλάρι, αλλά ναι στο ναι, δες που μπορεί να φτάσει κανείς... Βέβαια, όσο κι αν καγχάζω για το κατόρθωμα, έρχεται η ίδια η ζωή να με χλευάσει, καθώς στην πορεία συναντήσαμε ένα τύπο που κατέβαινε από Βουδαπέστη, ναι, με ποδήλατο...
Πίσω στο Μοσχάτο, λοιπόν, όπου ένας αρχαίος ήρως ονόματι Ορφέας μας κέρασε δροσερό νερό και καφεδάκι, καθώς και το αυτοκίνητό του για την επιστροφή, γιατί καλό το κατέβασμα, αλλά για πίσω ούτε συζήτηση. Ν. Ερυθραία, ξανά κάτω στα Πετράλωνα και στο τσιπουράδικο του Αποστόλη, για μπύρες και μπάλα με τον Ορφέα και τον Δημήτρη. Αφού καταβροχθήσαμε ότι ψαρικό έπαιζε στο μαγαζί, όχι μόνο λόγω λύσσας από την ποδηλατάδα αλλά εξίσου γιατί ήταν όλα τους υπέροχα, κι αφού ήπιαμε βασιλιάδες μαζί με τα βασίλειά τους, καθώς και κάτι λούμπεν καράφες κρασί, τα πράγματα έδειχναν κάπως έτσι...
Αναζητώνται χίλιες λέξεις για να περιγράψουν την αυθόρμητη θολούρα της παραπάνω φωτογραφίας. Στη συνέχεια, η παρέα εμπλουτίστηκε με δυο θεραπαινίδες της ψυχής, που με την αυτόφωρη διαδικασία μας οδήγησαν σ' ένα παρακείμενο κλουβί, όπου, σε εργαστηριακό περιβάλλον γεμάτο αντικείμενα φετίχ, παρατηρούσαν τις συμπεριφορές μας, καθώς διαδηλώναμε υπέρ της απελευθέρωσης της Κούβας μέχρι τελικής πτώσεως. Μετά ήρθε κι ο Γιάννης με τη Σμαράγδα, τρόφιμη στο ίδρυμα κι εκείνη, κι ύστερα ήταν η Ναυσικά, που κερνούσε μουσικές, το τηλέφωνο που χτυπούσε διαρκώς υπερατλαντικές κλήσεις από Μεξικό και τον λευκό Χοσέ Κουέρβο αυτοπροσώπως, καθώς και ο ιδιοκτήτης του ιδιότυπου αυτού κλουβιού, ένα βουνό από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Είσοδος ελεύθερη.
Η παράσταση έλαβε τέλος περί τις 4 και μισή, αφού πρώτα σκηνοθετήθηκε αυθορμήτως το πόστερ του C.S.I. Petralona. Kαμιά δεκαριά ώρες μετά ξυπνούσα μες στο άγχος για το σέρβις της μηχανής, που ήταν προγραμματισμένο για τις 8μιση το πρωί. Πετάχτηκα σαν ελατήριο, για να διαπιστώσω ότι ήταν μόλις 7μιση, ένα τέταρτο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Δεν το ριψοκυνδίνευσα και παρέμεινα όρθιος παρά τη ζάλη. Έφαγα μια κουταλιά καφέ διαλυμένη σε νερό με λίγη ζάχαρη, γιατί καφέ δεν το λες κι έφυγα για το Γέρακα. Εγγλέζος στο ραντεβού και το αίσθημα ήταν έτοιμο περί τις μια το μεσημέρι. Πίσω στη Ν. Ερυθραία, πάστα για να στρώσει το στομάχι και βόλτα μέχρι το Ελ.Βεν. για να ξεπροβοδίσω τον φίλο μου, που θα πετούσε για τα Λονδίνα με μια κούτα γλυκά από Θεσσαλονίκη και παραγγελιές που δε λέγονται, παρά μόνο μεταξύ φίλων.
Ανακαλύπτοντας την Αθήνα τα τελευταία χρόνια, διακατέχομαι ολοένα και περισσότερο από την αίσθηση ότι γουστάρω μια γυναίκα παράνομα. Ανήκει σε άλλον, όμως μου δίνεται με περίσσιο πάθος, όποτε συναντιόμαστε. Δε θα την παντρευόμουν ποτέ, μα με βάζει σε σκέψεις να παρατήσω τη δικιά μου...
Στο επανειδείν!
