Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
ΔΕΘ 2011
...και δες που από "Διεθνής Έκθεση", έγινε ζωοπανήγυρις...
Πηγαίνοντας προς τη δουλειά μου την Παρασκευή, παντού στην πόλη ήταν παραταγμένα τα καραβάνια... Γουρούνια παντού, άλλα πράσινα, άλλα μπλε, άλλα σε λεωφορεία, άλλα με μηχανές, άλλα με παπιά, δυο δυο, τρία τρία, αλλού κοπάδια ολόκληρα. Ήρθανε να προστατέψουν κάτι άλλα ζώα, τα οποία δε μπορείς να κατατάξεις σύμφωνα με τον υπάρχοντα κατάλογο. Ενδεχομένως να προσιδιάζουν κι εκείνα με γουρούνια, αλλά συγκεκριμένα αυτά του Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων", που είχαν πει το αμίμητο "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από μερικά άλλα".
Τελικά κέρδισαν τα γουρούνια, όντας πιο πολλά από τα υπόλοιπα ζώα που συγκεντρώθηκαν σε αντίδραση όλων αυτών που τους αφαιρούν την αξιοπρέπεια. Σαφώς, είχαν και τη βοήθεια των στολών, των όπλων, καθώς και των χημικών. Για μια φορά ακόμη αισθάνθηκα την απόλυτη αναξιοπρέπεια, εγώ, ο νομοταγής πολίτης, αυτός που πληρώνει τους φόρους του μέχρι δεκάρας, που τηρεί τους νόμους, που αγαπά την πατρίδα του, που σέβεται τον εαυτό του και τον συμπολίτη του, τη χώρα που ζει και το ανθρώπινο είδος εν γένει. Παρά το γεγονός ότι το είδος εκλείπει, ή μάλλον, ακριβώς γι' αυτό...
Ίσως πρέπει να απουσιάζει κανείς από όλα αυτά. Υπάρχουν τόσα πολλά και όμορφα σ' αυτή τη γη και σ' αυτή τη ζωή, που εν τέλει οφείλει να λείπει. Να λείπει απ' τον όχλο, από τις διεκδικήσεις τέτοιου τύπου, να αποσυνδέσει τη ζωή του και την αξιοπρέπειά του από το σύστημα, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν αξίες, οπότε το να ψάχνει εκεί να τις βρει είναι ματαιοπονία, αν όχι καθαρή βλακεία. Το βράδυ του Σαββάτου είδα πάλι αρρωστημένες καταστάσεις, ανθρώπους να βήχουν, να φταρνίζονται, να φτύνουν, να κλαίνε, να ρουφάν τη μύτη τους, να έχουν άσπρα πρόσωπα απ' τα μααλόξ, μάτια πρησμένα απ' τα χημικά που μας ψεκάζαν κάτι "συνάνθρωποι" κατά τα λοιπά, σπασμένα παρτέρια και ξεριζωμένα δέντρα, μια πόλη με "διεθνή έκθεση" η οποία ήταν άδεια, τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο...
Στα δικά μας, η ζωή συνεχίζεται. Υποθέτω, αν και θα ήμουν σίγουρος βγάζοντας εκτός συνάρτησης το γραφειοκρατικό τέρας του ιδρύματος, ότι ήταν η τελευταία ΔΕΘ που ζω από κοντά. Τέρμα πια οι σειρήνες, τέρμα οι κόρνες, τα καυσαέρια, το μποτιλιάρισμα, η βρώμα του Θερμαϊκού, η μόλυνση της ατμόσφαιρας με τα περισσότερα μικροσωματίδια απ' όλες τις πόλεις της Ευρώπης (τουλάχιστον), τέρμα τα τρίγωνα, τα τσουρέκια με κρέμα κάστανο, ο Λευκός Πύργος, η νυφίτσα του Θερμαϊκού, η "ερωτική" πόλη, ο αιώνιος φραπές στην παραλία, το κλάην μάην και το ντεμέκ, το χαλλλαρά και άλλα τέτοια σαλλλλλλονικιώτικα.
Από τις λίγες γωνιές που μπορεί ακόμη κανείς να επιβιώσει σ' αυτή την πόλη είναι το "Τοίχο-τοίχο", στην πλατεία Πολυδώρου στα Κάστρα. Καφενείο με χαλαρό κόσμο, ωραίο περιβάλλον δίπλα στα τείχη και το μικρό πάρκο που βρίσκεται εκεί, μουσικές από την Ελλάδα και τον κόσμο που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία, καθαρά ποτά, ελληνικές μπύρες και ωραίοι μεζέδες συνθέτουν ένα αλλιώτικο σκηνικό. Εκεί τη βγάζω τις ελάχιστες φορές που αποφασίζω να βγω έξω πια, μιας και δε μας έχει μείνει μαντήλι να κλάψουμε με τους θεομπαίχτες φορομπήχτες που διαφεντεύουν τον τόπο...
Εν αναμονή των εξελίξεων, η κατάσταση στο μαγαζί είναι αφόρητη, με ένα μαύρο βράχο να κρέμεται ωσάν άλλη δαμόκλειος σπάθη πάνω από τας κεφαλάς ημών. Με πληροφόρηση την οποία δε θα μπορούσε να έχει επουδενεί ούτε ο πιο καλά χωμένος στα κιτάπια μας, οι ξένοι τοποτηρητές ήρθαν για να ξετινάξουν φακέλους και υποθέσεις, επιλέγοντας "δειγματοληπτικά" τις πιο προβληματικές και ελλιπείς περιπτώσεις από το σύνολο αυτών. Οι συνάδελφοι κοιταζόμαστε με απορία, αναρωτώμενοι ποιος να είναι ο σύγχρονος Εφιάλτης...
Κείμενο διάβασες, φωτογραφία είδες, άκου και λίγη μουσική για να ολοκληρωθεί το παζλ. Δώσε ιδιαίτερη βάση στην τελευταία στροφή του κομματιού, το οποίο προέρχεται από τον τελευταίο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Ο Ελάχιστος Εαυτός" και λέγεται "San Michele":
...το πτυελοδοχείο του Bakunin το χυτό
συντρόφια μήπως βρέθηκε κι εκείνο
να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...
Δε μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...
Πηγαίνοντας προς τη δουλειά μου την Παρασκευή, παντού στην πόλη ήταν παραταγμένα τα καραβάνια... Γουρούνια παντού, άλλα πράσινα, άλλα μπλε, άλλα σε λεωφορεία, άλλα με μηχανές, άλλα με παπιά, δυο δυο, τρία τρία, αλλού κοπάδια ολόκληρα. Ήρθανε να προστατέψουν κάτι άλλα ζώα, τα οποία δε μπορείς να κατατάξεις σύμφωνα με τον υπάρχοντα κατάλογο. Ενδεχομένως να προσιδιάζουν κι εκείνα με γουρούνια, αλλά συγκεκριμένα αυτά του Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων", που είχαν πει το αμίμητο "όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από μερικά άλλα".
Τελικά κέρδισαν τα γουρούνια, όντας πιο πολλά από τα υπόλοιπα ζώα που συγκεντρώθηκαν σε αντίδραση όλων αυτών που τους αφαιρούν την αξιοπρέπεια. Σαφώς, είχαν και τη βοήθεια των στολών, των όπλων, καθώς και των χημικών. Για μια φορά ακόμη αισθάνθηκα την απόλυτη αναξιοπρέπεια, εγώ, ο νομοταγής πολίτης, αυτός που πληρώνει τους φόρους του μέχρι δεκάρας, που τηρεί τους νόμους, που αγαπά την πατρίδα του, που σέβεται τον εαυτό του και τον συμπολίτη του, τη χώρα που ζει και το ανθρώπινο είδος εν γένει. Παρά το γεγονός ότι το είδος εκλείπει, ή μάλλον, ακριβώς γι' αυτό...
Ίσως πρέπει να απουσιάζει κανείς από όλα αυτά. Υπάρχουν τόσα πολλά και όμορφα σ' αυτή τη γη και σ' αυτή τη ζωή, που εν τέλει οφείλει να λείπει. Να λείπει απ' τον όχλο, από τις διεκδικήσεις τέτοιου τύπου, να αποσυνδέσει τη ζωή του και την αξιοπρέπειά του από το σύστημα, γιατί εκεί μέσα δεν υπάρχουν αξίες, οπότε το να ψάχνει εκεί να τις βρει είναι ματαιοπονία, αν όχι καθαρή βλακεία. Το βράδυ του Σαββάτου είδα πάλι αρρωστημένες καταστάσεις, ανθρώπους να βήχουν, να φταρνίζονται, να φτύνουν, να κλαίνε, να ρουφάν τη μύτη τους, να έχουν άσπρα πρόσωπα απ' τα μααλόξ, μάτια πρησμένα απ' τα χημικά που μας ψεκάζαν κάτι "συνάνθρωποι" κατά τα λοιπά, σπασμένα παρτέρια και ξεριζωμένα δέντρα, μια πόλη με "διεθνή έκθεση" η οποία ήταν άδεια, τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο...
Στα δικά μας, η ζωή συνεχίζεται. Υποθέτω, αν και θα ήμουν σίγουρος βγάζοντας εκτός συνάρτησης το γραφειοκρατικό τέρας του ιδρύματος, ότι ήταν η τελευταία ΔΕΘ που ζω από κοντά. Τέρμα πια οι σειρήνες, τέρμα οι κόρνες, τα καυσαέρια, το μποτιλιάρισμα, η βρώμα του Θερμαϊκού, η μόλυνση της ατμόσφαιρας με τα περισσότερα μικροσωματίδια απ' όλες τις πόλεις της Ευρώπης (τουλάχιστον), τέρμα τα τρίγωνα, τα τσουρέκια με κρέμα κάστανο, ο Λευκός Πύργος, η νυφίτσα του Θερμαϊκού, η "ερωτική" πόλη, ο αιώνιος φραπές στην παραλία, το κλάην μάην και το ντεμέκ, το χαλλλαρά και άλλα τέτοια σαλλλλλλονικιώτικα.
Από τις λίγες γωνιές που μπορεί ακόμη κανείς να επιβιώσει σ' αυτή την πόλη είναι το "Τοίχο-τοίχο", στην πλατεία Πολυδώρου στα Κάστρα. Καφενείο με χαλαρό κόσμο, ωραίο περιβάλλον δίπλα στα τείχη και το μικρό πάρκο που βρίσκεται εκεί, μουσικές από την Ελλάδα και τον κόσμο που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία, καθαρά ποτά, ελληνικές μπύρες και ωραίοι μεζέδες συνθέτουν ένα αλλιώτικο σκηνικό. Εκεί τη βγάζω τις ελάχιστες φορές που αποφασίζω να βγω έξω πια, μιας και δε μας έχει μείνει μαντήλι να κλάψουμε με τους θεομπαίχτες φορομπήχτες που διαφεντεύουν τον τόπο...
Εν αναμονή των εξελίξεων, η κατάσταση στο μαγαζί είναι αφόρητη, με ένα μαύρο βράχο να κρέμεται ωσάν άλλη δαμόκλειος σπάθη πάνω από τας κεφαλάς ημών. Με πληροφόρηση την οποία δε θα μπορούσε να έχει επουδενεί ούτε ο πιο καλά χωμένος στα κιτάπια μας, οι ξένοι τοποτηρητές ήρθαν για να ξετινάξουν φακέλους και υποθέσεις, επιλέγοντας "δειγματοληπτικά" τις πιο προβληματικές και ελλιπείς περιπτώσεις από το σύνολο αυτών. Οι συνάδελφοι κοιταζόμαστε με απορία, αναρωτώμενοι ποιος να είναι ο σύγχρονος Εφιάλτης...
Κείμενο διάβασες, φωτογραφία είδες, άκου και λίγη μουσική για να ολοκληρωθεί το παζλ. Δώσε ιδιαίτερη βάση στην τελευταία στροφή του κομματιού, το οποίο προέρχεται από τον τελευταίο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Ο Ελάχιστος Εαυτός" και λέγεται "San Michele":
...το πτυελοδοχείο του Bakunin το χυτό
συντρόφια μήπως βρέθηκε κι εκείνο
να φτύσω μέσα με οργή που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο...
Δε μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
Μάλλον...
Αν με ψάχνετε, είμαι ακόμα εδώ. Δεν είμαι εκεί, βέβαια, που ενδεχομένως να με ψάχνατε, αλλά εδώ νομίζω πως θα με βρίσκετε για καιρό ακόμα. Ή μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει;
Ξανά Σεπτέμβρης, φέρων τα ίδια ζητήματα κάθε φορά, στη δίνη του χρόνου που επαναλαμβάνεται με απόλυτη τάξη και συνέπεια. Ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αξιολόγηση πεπραγμένων και νέα σχέδια για τη χρονική περίοδο που ακολουθεί... Απόψε, στην πρώτη βραδιά του φθινοπώρου, οι σκέψεις μου αναθάρρησαν κι αυτές, βλέποντας έναν ουρανό που τους μοιάζει. Έτσι κι αυτές, γεμάτες βροχοφόρα, σκοτεινά σύννεφα, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε από και προς πάσα κατεύθυνση, με αστραπές, άλλες κοντά, άλλες μακριά και μια βροχή που δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα, αλλά λασπώνει τα πάντα...
Κι αν αύριο το πρωί ο ουρανός θα είναι καθαρός, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το συνονθύλευμα του μυαλού μου. Εκεί εκκρεμούν αποφάσεις και διλήμματα ουσιώδη, τα οποία σέρνονται καιρό τώρα, αφημένα στην τύχη τους και στον χρόνο τον πανδαμάτορα. Μα δε θα δώσει κανείς τη λύση, αν δεν πάρω τις αποφάσεις μου εγώ. Ίσως, βέβαια, να πρέπει να πάψω να σκέφτομαι τόσο πολύ και να αναλύω πράγματα και καταστάσεις, όπως πολλάκις μου έχουν επισημάνει φίλοι κι εχθροί, γιατί το μέλλον έγινε μάλλον στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε και γιατί ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι δηλαδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν.
Η καταιγίδα έξω κόπασε ήδη και το μόνο που έμεινε είναι η απαίσια μυρωδιά που φέρνει το δροσερό, κατά τα λοιπά, αεράκι, από την αναδευμένη θάλασσα του Θερμαϊκού. Καπνίζω μανιωδώς να την αποδιώξω απ' τα ρουθούνια μου, μα είναι τόσο επίμονη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που δε θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα φύγω. Γιατί θα φύγω. Έφτασε ο καιρός να πάω παρακάτω στη ζωή μου, η οποία δε διαφαίνεται να έχει και πολύ μάλλον εδώ. Θα αφήσω μια ζωή πίσω μου και θα ξεκινήσω μια καινούρια. Αυτό δίνει, όπως και να 'χει, μια προοπτική.
Αρκετά, όμως, με την εσωστρέφειά μου. Το φετινό καλοκαίρι πέρασε με το δικό του περίεργο τρόπο, έφερε καινούριες συνήθειες και κατήργησε παλιές. Γνώρισα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές πηγαίου γέλιου και ξεγνοιασιάς με καινούριους φίλους, κοιμήθηκα κάτω απ' τα αστέρια, ξαναείδα αγαπημένους παλιόφιλους, άκουσα και ακούστηκα, ξύπνησα αξημέρωτα για να τραβήξω φωτογραφίες, περπάτησα σε δάση και βουνά, βούτηξα σε παγωμένα, καθαρά νερά, έφαγα, ήπια, μέθυσα, χόρτασα απ' όλα κι απάνω που ένιωσα γεμάτος, ήρθε μια είδηση να με αδειάσει ολοκληρωτικά. Ο χαμός ενός φίλου με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, εκείνη την αμείλικτη πραγματικότητα που θέλει τους θεούς να γελούν...
Στον Νώντα.
Ξανά Σεπτέμβρης, φέρων τα ίδια ζητήματα κάθε φορά, στη δίνη του χρόνου που επαναλαμβάνεται με απόλυτη τάξη και συνέπεια. Ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αξιολόγηση πεπραγμένων και νέα σχέδια για τη χρονική περίοδο που ακολουθεί... Απόψε, στην πρώτη βραδιά του φθινοπώρου, οι σκέψεις μου αναθάρρησαν κι αυτές, βλέποντας έναν ουρανό που τους μοιάζει. Έτσι κι αυτές, γεμάτες βροχοφόρα, σκοτεινά σύννεφα, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε από και προς πάσα κατεύθυνση, με αστραπές, άλλες κοντά, άλλες μακριά και μια βροχή που δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα, αλλά λασπώνει τα πάντα...
Κι αν αύριο το πρωί ο ουρανός θα είναι καθαρός, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το συνονθύλευμα του μυαλού μου. Εκεί εκκρεμούν αποφάσεις και διλήμματα ουσιώδη, τα οποία σέρνονται καιρό τώρα, αφημένα στην τύχη τους και στον χρόνο τον πανδαμάτορα. Μα δε θα δώσει κανείς τη λύση, αν δεν πάρω τις αποφάσεις μου εγώ. Ίσως, βέβαια, να πρέπει να πάψω να σκέφτομαι τόσο πολύ και να αναλύω πράγματα και καταστάσεις, όπως πολλάκις μου έχουν επισημάνει φίλοι κι εχθροί, γιατί το μέλλον έγινε μάλλον στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε και γιατί ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι δηλαδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν.
Η καταιγίδα έξω κόπασε ήδη και το μόνο που έμεινε είναι η απαίσια μυρωδιά που φέρνει το δροσερό, κατά τα λοιπά, αεράκι, από την αναδευμένη θάλασσα του Θερμαϊκού. Καπνίζω μανιωδώς να την αποδιώξω απ' τα ρουθούνια μου, μα είναι τόσο επίμονη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που δε θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα φύγω. Γιατί θα φύγω. Έφτασε ο καιρός να πάω παρακάτω στη ζωή μου, η οποία δε διαφαίνεται να έχει και πολύ μάλλον εδώ. Θα αφήσω μια ζωή πίσω μου και θα ξεκινήσω μια καινούρια. Αυτό δίνει, όπως και να 'χει, μια προοπτική.
Αρκετά, όμως, με την εσωστρέφειά μου. Το φετινό καλοκαίρι πέρασε με το δικό του περίεργο τρόπο, έφερε καινούριες συνήθειες και κατήργησε παλιές. Γνώρισα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές πηγαίου γέλιου και ξεγνοιασιάς με καινούριους φίλους, κοιμήθηκα κάτω απ' τα αστέρια, ξαναείδα αγαπημένους παλιόφιλους, άκουσα και ακούστηκα, ξύπνησα αξημέρωτα για να τραβήξω φωτογραφίες, περπάτησα σε δάση και βουνά, βούτηξα σε παγωμένα, καθαρά νερά, έφαγα, ήπια, μέθυσα, χόρτασα απ' όλα κι απάνω που ένιωσα γεμάτος, ήρθε μια είδηση να με αδειάσει ολοκληρωτικά. Ο χαμός ενός φίλου με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, εκείνη την αμείλικτη πραγματικότητα που θέλει τους θεούς να γελούν...
Στον Νώντα.
Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011
Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011
Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες.
Βρίσκω ζωτικό χώρο μακριά απ' τα πλήθη, σε βουνοκορφές με καθαρό αέρα, σε παραλίες ερημικές, σε δάση και δροσερές πλαγιές, σε νύχτες ήσυχες, όπως η αποψινή. Γύρω μου τσιμέντα κι άδειοι δρόμοι, αυτό το αυγουστιάτικο βράδυ Κυριακής. Παράδοξο δεν είναι να γίνεται ανθρώπινη η πόλη, όταν οι άνθρωποι απουσιάζουν;
Έχει γεμίσει ο κόσμος σκουπίδια. Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες όλοι μας, ψάχνουμε μήπως βρούμε κάτι που να μην είναι σάπιο, να μην είναι τρύπιο, να μην είναι μουχλιασμένο, ψάχνουμε ανάμεσα σε ανθρώπινα ράκη, σε ψυχές κατακερματισμένες να βρούμε ένα θησαυρό, μα συνήθως καταλήγουμε με σκουπίδια πιο γεμάτοι. Κι ύστερα πάλι, όταν ξεδιαλέγουμε πότε πότε ένα θησαυρό και τον προσφέρουμε με ευλάβεια, αχρεωστήτως, καταλήγει κι αυτός σκουπίδι μαζί με τα υπόλοιπα...
Διδαχή νο 1.673: "Όποιον αγαπάς πρέπει να τον κρίνεις αυστηρά κι όποιον μισείς, με επιείκεια." Ίσως να αγαπώ τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο πολύ μισώ αυτές που ερωτεύομαι. Μα δε λένε πως η μισή λύση στο πρόβλημα είναι να το εντοπίσεις;
Μην ανακυκλώνετε τα σκουπίδια σας.
"Μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή
τι μένει κάτσε μέτρα..."
Έχει γεμίσει ο κόσμος σκουπίδια. Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες όλοι μας, ψάχνουμε μήπως βρούμε κάτι που να μην είναι σάπιο, να μην είναι τρύπιο, να μην είναι μουχλιασμένο, ψάχνουμε ανάμεσα σε ανθρώπινα ράκη, σε ψυχές κατακερματισμένες να βρούμε ένα θησαυρό, μα συνήθως καταλήγουμε με σκουπίδια πιο γεμάτοι. Κι ύστερα πάλι, όταν ξεδιαλέγουμε πότε πότε ένα θησαυρό και τον προσφέρουμε με ευλάβεια, αχρεωστήτως, καταλήγει κι αυτός σκουπίδι μαζί με τα υπόλοιπα...
Διδαχή νο 1.673: "Όποιον αγαπάς πρέπει να τον κρίνεις αυστηρά κι όποιον μισείς, με επιείκεια." Ίσως να αγαπώ τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο πολύ μισώ αυτές που ερωτεύομαι. Μα δε λένε πως η μισή λύση στο πρόβλημα είναι να το εντοπίσεις;
Μην ανακυκλώνετε τα σκουπίδια σας.
"Μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή
τι μένει κάτσε μέτρα..."
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011
Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011
On your side
You are none of my business now
I do forget it sometimes
I don't know how
I get too weary and I get too loud
I always knew there would be times like these
Love's for idiots, so leave me alone on my liberties
Leave me alone, my liberties
My liberties...
Τρίτη 26 Ιουλίου 2011
Σάββατο 23 Ιουλίου 2011
Project: Όλυμπος
Απαραίτητος εξοπλισμός:
Ορειβατικά παπούτσια και σωστές κάλτσες
Καπέλο (να καλύπτει αφτιά και σβέρκο)
Διαπνέον μπλουζάκι
Φωτογραφική μηχανή
Σακίδιο πλάτης
Ορειβατικά παπούτσια και σωστές κάλτσες
Καπέλο (να καλύπτει αφτιά και σβέρκο)
Διαπνέον μπλουζάκι
Φωτογραφική μηχανή
Σακίδιο πλάτης
Σακίδιο πλάτης:
Sleeping bag
Μπλούζα φλις
Βαμβακερό t-shirt
Αντιανεμικό/ αδιάβροχο
Φόρμα
Κράνος
Τρίποδο φωτογραφικής μηχανής
Φαρμακείο/ αντηλιακό
Φαρμακείο/ αντηλιακό
Νερό
Ισοτονικά
Ξηροί καρποί/ ενεργειακά snack
Τσικουδιά (;;;)
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:
Σάββατο: Ανεβαίνουμε με το αυτοκίνητο ως την Καλύβα του Χριστάκη, η οποία βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ολύμπου και σε υψόμετρο 2.600μ. Από εκεί θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι για το Οροπέδιο των Μουσών, όπου και θα διανυκτερεύσουμε.
Κυριακή: Πολύ πρωινή ανάβαση στο Μύτικα, επίσκεψη στις διπλανές κορυφές που είναι προσβάσιμες χωρίς αναρρίχηση και επιστροφή το απόγευμα από το ίδιο μονοπάτι στην Καλύβα του Χριστάκη.
...κι όπως λέει και ο φίλος μου ο Άλεξ, μπορεί και να ζήσουμε.
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Μαζί τα φάγαμε
Άκου να δεις τώρα παιχνίδια του μυαλού. Μέσα σ' όλα αυτά που συμβαίνουν, λοιπόν, προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τη φύση του Έλληνα. Βαθιά επηρεασμένος από τον Παππού, διατηρώ την εικόνα του Ζορμπά σαν την πιο χαρακτηριστική. Γλετζές, αυθόρμητος, γεμάτος αδυναμίες μα και δυνάμεις υπεράνθρωπες, αισιόδοξος κι απαισιόδοξος, καλός και κακός - πάντα κατά το συμφέρον του, πονηρός, ψεύτης, σπάταλος, ριψοκίνδυνος, μα πάνω απ' όλα άνθρωπος, ζωντανός άνθρωπος. Άμα του έδινες λεφτά ή γυναίκα ή άλλους πειρασμούς, θα τους ρουφούσε μέχρι την τελευταία τους σταγόνα και μετά θα έλεγε ένα τόσο χαμογελαστό ευχαριστώ, που θα του συγχωρούσες και το πιο βαρύ αμάρτημα...
Περιούσιος λαός; Ασφαλώς. Κι ακούστε να δείτε γιατί: το είχανε τόσο καλοστημένο το κόλπο με τα δανεικά, που για τουλάχιστον μια πεντηκονταετία θα πήγαινε αυτόματο πιλότο, με τα ρομποτάκια τους δυτικούς. Σε πενήντα χρόνια θα είχε γίνει τόσο φυσικά βιωματική η κατάσταση, που δε θα αντιδρούσε κανείς... Έλα μου, όμως, που στα πειραματόζωα βάλανε κι εμάς... Τα φάγαμε, λοιπόν, τα ξεκοκαλίσαμε, τα ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι. Αποκτήσαμε όλες τις ανέσεις που δεν μας επέτρεπε η -μέχρι πρότινος- τρύπια τσέπη μας και τερματίσαμε το παιχνίδι μέσα σε μια δεκαετία. Βρε μπελάς αυτός ο Έλληνας. Τρέχα γύρευε βιώσιμο οικονομικό σύστημα, που να μην καταπιέζει τον κοσμάκη γιατί ξύπνησε και αντιδρά. Τώρα;
Δεν υπάρχει ζάφτι για τη ράτσα μας, πάρτε το χαμπάρι. Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι ήμασταν πάντα και οι ενδοξότερες στιγμές του έθνους ήταν υπό τη μπότα του κατακτητή, όπως χαρακτηριστικότατα είχε αναφέρει ο Sir Andrews σε μια συνεύρεση μας, μεταξύ αχλάδου και τύρου, το άγιον πάσχα. Κατά πως φαίνεται, τους βρήκαμε τους τύρρανους, παρά το εξαιρετικά επιμελημένο καμουφλάζ τους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε στοιχεία και νούμερα, όλοι πάνω κάτω ενημερωμένοι είμαστε για το τζόγο που παίζεται πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Καιρός να παίξουμε το δικό μας στοίχημα. Υπάρχει ζωή και χωρίς άκρατο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς καπιταλισμό, χωρίς κομμουνισμό, χωρίς σοσιαλισμό, χωρίς λέξεις που τελειώνουν σε -ισμούς, μιας και "οι ιδεολογίες είναι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα", όπως είχε πει και ο Νίτσε.
Τον τελευταίο καιρό, μετράμε το μπόι μας στις πλατείες. Μαζευόμαστε ξανά σαν άνθρωποι, κουβαλώντας ο καθένας το χαρακτήρα του και την άποψή του και προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τόπους, προσπαθούμε να συνυπάρξουμε. Οι επανεμφανιζόμενες εκκλησίες του δήμου στον τόπο αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία μας. Αυθόρμητα, χωρίς γραμμές, χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς οργάνωση και προσυνεννόηση, την πρώτη μέρα βρεθήκαμε, τη δεύτερη μια ντουντούκα έσπασε τη σιωπή μας, την τρίτη η μικροφωνική εγκατάσταση έκανε τη φωνή μας πιο δυνατή, την τέταρτη τραπεζάκια, τέντες, υλικά, μέσα μα κυρίως άνθρωποι, εμείς, ανακατέλαβαν το δημόσιο χώρο. Είναι η εντέκατη κι είμαστε ακόμα εκεί...
Ο εχθρός απέναντι είναι πολύ μεγάλος, αλλά έχει πήλινα πόδια. Η αξία του χρήματος προκύπτει από την αποδοχή του κόσμου που το χρησιμοποιεί ως συναλλακτικό μέσο. Αυτό συνέβαινε στην πραγματική οικονομία. Σήμερα, για κάθε μια μονάδα χρήματος στην πραγματική οικονομία, υπάρχουν δέκα που παίζονται τζόγο στις αγορές παραγώγων, οι οποίες απαιτούν κάποια απόδοση, ας πούμε δέκα τοις εκατό, δηλαδή την πραγματική οικονομία στο σύνολό της. Δε βγαίνουν τα νούμερα, νούμερα που μας κυβερνάτε. Άμεση κατάργηση όλων των αγορών παραγώγων τώρα και διαγραφή του λογιστικού χρήματος που έχει δημιουργηθεί κατ' αυτό τον τρόπο από την τρισκατάρατη Θάτσερ κι έπειτα. Επιστροφή στην πραγματική οικονομία, πα να πει διαφύλαξη πόρων, νοικοκυριό, υπάρχουν και παιδιά σ' αυτόν τον πλανήτη... Αρκεί η απειλή άρσης της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα για να καταρρεύσει όλο τους το οικοδόμημα.
Δεν είμαστε ακόμη η κρίσιμη μάζα που θα φέρει την αλλαγή. Τώρα, βέβαια, που το σκέφτομαι, λες αλλαγή, θυμάσαι τον Θαπατέρα. Την ανατροπή. Αυτό πάλι θυμίζει το σύνθημα που λέει πως δεν είναι εκπομπή, ενώ κάνει ρίμα με τη γιορτή. Μήπως εκτός απ' τις πλατείες, πρέπει να ανακαταλάβουμε και τις λέξεις; Τις έννοιες;
Ραντεβού στις πλατείες!
Περιούσιος λαός; Ασφαλώς. Κι ακούστε να δείτε γιατί: το είχανε τόσο καλοστημένο το κόλπο με τα δανεικά, που για τουλάχιστον μια πεντηκονταετία θα πήγαινε αυτόματο πιλότο, με τα ρομποτάκια τους δυτικούς. Σε πενήντα χρόνια θα είχε γίνει τόσο φυσικά βιωματική η κατάσταση, που δε θα αντιδρούσε κανείς... Έλα μου, όμως, που στα πειραματόζωα βάλανε κι εμάς... Τα φάγαμε, λοιπόν, τα ξεκοκαλίσαμε, τα ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι. Αποκτήσαμε όλες τις ανέσεις που δεν μας επέτρεπε η -μέχρι πρότινος- τρύπια τσέπη μας και τερματίσαμε το παιχνίδι μέσα σε μια δεκαετία. Βρε μπελάς αυτός ο Έλληνας. Τρέχα γύρευε βιώσιμο οικονομικό σύστημα, που να μην καταπιέζει τον κοσμάκη γιατί ξύπνησε και αντιδρά. Τώρα;
Δεν υπάρχει ζάφτι για τη ράτσα μας, πάρτε το χαμπάρι. Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι ήμασταν πάντα και οι ενδοξότερες στιγμές του έθνους ήταν υπό τη μπότα του κατακτητή, όπως χαρακτηριστικότατα είχε αναφέρει ο Sir Andrews σε μια συνεύρεση μας, μεταξύ αχλάδου και τύρου, το άγιον πάσχα. Κατά πως φαίνεται, τους βρήκαμε τους τύρρανους, παρά το εξαιρετικά επιμελημένο καμουφλάζ τους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε στοιχεία και νούμερα, όλοι πάνω κάτω ενημερωμένοι είμαστε για το τζόγο που παίζεται πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Καιρός να παίξουμε το δικό μας στοίχημα. Υπάρχει ζωή και χωρίς άκρατο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς καπιταλισμό, χωρίς κομμουνισμό, χωρίς σοσιαλισμό, χωρίς λέξεις που τελειώνουν σε -ισμούς, μιας και "οι ιδεολογίες είναι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα", όπως είχε πει και ο Νίτσε.
Τον τελευταίο καιρό, μετράμε το μπόι μας στις πλατείες. Μαζευόμαστε ξανά σαν άνθρωποι, κουβαλώντας ο καθένας το χαρακτήρα του και την άποψή του και προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τόπους, προσπαθούμε να συνυπάρξουμε. Οι επανεμφανιζόμενες εκκλησίες του δήμου στον τόπο αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία μας. Αυθόρμητα, χωρίς γραμμές, χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς οργάνωση και προσυνεννόηση, την πρώτη μέρα βρεθήκαμε, τη δεύτερη μια ντουντούκα έσπασε τη σιωπή μας, την τρίτη η μικροφωνική εγκατάσταση έκανε τη φωνή μας πιο δυνατή, την τέταρτη τραπεζάκια, τέντες, υλικά, μέσα μα κυρίως άνθρωποι, εμείς, ανακατέλαβαν το δημόσιο χώρο. Είναι η εντέκατη κι είμαστε ακόμα εκεί...
Ο εχθρός απέναντι είναι πολύ μεγάλος, αλλά έχει πήλινα πόδια. Η αξία του χρήματος προκύπτει από την αποδοχή του κόσμου που το χρησιμοποιεί ως συναλλακτικό μέσο. Αυτό συνέβαινε στην πραγματική οικονομία. Σήμερα, για κάθε μια μονάδα χρήματος στην πραγματική οικονομία, υπάρχουν δέκα που παίζονται τζόγο στις αγορές παραγώγων, οι οποίες απαιτούν κάποια απόδοση, ας πούμε δέκα τοις εκατό, δηλαδή την πραγματική οικονομία στο σύνολό της. Δε βγαίνουν τα νούμερα, νούμερα που μας κυβερνάτε. Άμεση κατάργηση όλων των αγορών παραγώγων τώρα και διαγραφή του λογιστικού χρήματος που έχει δημιουργηθεί κατ' αυτό τον τρόπο από την τρισκατάρατη Θάτσερ κι έπειτα. Επιστροφή στην πραγματική οικονομία, πα να πει διαφύλαξη πόρων, νοικοκυριό, υπάρχουν και παιδιά σ' αυτόν τον πλανήτη... Αρκεί η απειλή άρσης της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα για να καταρρεύσει όλο τους το οικοδόμημα.
Δεν είμαστε ακόμη η κρίσιμη μάζα που θα φέρει την αλλαγή. Τώρα, βέβαια, που το σκέφτομαι, λες αλλαγή, θυμάσαι τον Θαπατέρα. Την ανατροπή. Αυτό πάλι θυμίζει το σύνθημα που λέει πως δεν είναι εκπομπή, ενώ κάνει ρίμα με τη γιορτή. Μήπως εκτός απ' τις πλατείες, πρέπει να ανακαταλάβουμε και τις λέξεις; Τις έννοιες;
Ραντεβού στις πλατείες!
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
Έξω ρε!
Αισίως 31.
Βαδίζοντας πλέον στην πιο γόνιμη δεκαετία της ζωής μου, αυτή με κοιτάζει κατάματα και ρωτάει επίμονα: "Τι θα κάνεις; Θέλει άντερα, θα μας γράψει η ιστορία..." Δεν ξέρω ποια μούσα το ψιθύρισε στο αυτί του Sir Andrews, εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς που το ξεστόμισε, όμως από τότε αυτή η ερώτηση με στοιχειώνει διαρκώς και αδιαλείπτως. Όπου κι αν κοιτάξω, ό,τι κι αν ακούσω, με όποιον κι αν συζητήσω, παντού και πάντα ξεπροβάλει η ίδια ερώτηση. Η απάντηση, βέβαια, είναι απλή.
Είμαστε το αλάτι της γης. Εμείς, οι Έλληνες. Στην παγκόσμια ιστορία, μας μνημονεύουν ως τους εφευρέτες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της τραγωδίας. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, στον κολοφώνα της διανόησής μας, δώσαμε τα φώτα μας στον πολιτισμό. Σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, στον απόπατο της παρακμής μας, είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε το καλώδιο της μηχανικής υποστήριξης στο παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πτώμα, στο οποίο το μόνο που χρειάζεται πια είναι ένα κούρεμα. Το κομμωτριάκι κρατάει τις τύχες του πλανήτη στα χέρια του...
Κάπως έτσι κι εμείς, με βλέμμα απλανές, ατενίζουμε το μέλλον αλλά δε βλέπουμε ούτε τη μύτη μας, τόσο πηχτό που έχει γίνει το σκοτάδι. Τόσο δηλαδή, όσο φωτεινές έχουνε γίνει οι οθόνες μας. Διαρκώς αυτοαναιρούμενος, παρατώ την εδώ μου εξωστρέφεια και πάω να βρω την πραγματική μου, στις πλατείες.
Έξω ρε!
Βαδίζοντας πλέον στην πιο γόνιμη δεκαετία της ζωής μου, αυτή με κοιτάζει κατάματα και ρωτάει επίμονα: "Τι θα κάνεις; Θέλει άντερα, θα μας γράψει η ιστορία..." Δεν ξέρω ποια μούσα το ψιθύρισε στο αυτί του Sir Andrews, εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς που το ξεστόμισε, όμως από τότε αυτή η ερώτηση με στοιχειώνει διαρκώς και αδιαλείπτως. Όπου κι αν κοιτάξω, ό,τι κι αν ακούσω, με όποιον κι αν συζητήσω, παντού και πάντα ξεπροβάλει η ίδια ερώτηση. Η απάντηση, βέβαια, είναι απλή.
Είμαστε το αλάτι της γης. Εμείς, οι Έλληνες. Στην παγκόσμια ιστορία, μας μνημονεύουν ως τους εφευρέτες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της τραγωδίας. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, στον κολοφώνα της διανόησής μας, δώσαμε τα φώτα μας στον πολιτισμό. Σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, στον απόπατο της παρακμής μας, είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε το καλώδιο της μηχανικής υποστήριξης στο παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πτώμα, στο οποίο το μόνο που χρειάζεται πια είναι ένα κούρεμα. Το κομμωτριάκι κρατάει τις τύχες του πλανήτη στα χέρια του...
Κάπως έτσι κι εμείς, με βλέμμα απλανές, ατενίζουμε το μέλλον αλλά δε βλέπουμε ούτε τη μύτη μας, τόσο πηχτό που έχει γίνει το σκοτάδι. Τόσο δηλαδή, όσο φωτεινές έχουνε γίνει οι οθόνες μας. Διαρκώς αυτοαναιρούμενος, παρατώ την εδώ μου εξωστρέφεια και πάω να βρω την πραγματική μου, στις πλατείες.
Έξω ρε!
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Μάρτης, γδάρτης...
Πάει κι αυτός, φτωχός ο απολογισμός της φετινής χρονιάς, με μόλις μια καταχώρηση, διάφορα φωτορομάντσα και μερικά βίντεο... Πάντως, ο χρόνος συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον, τα γεγονότα τρέχουν κι έτσι όπως πάνε τη βγάζουμε δεν τη βγάζουμε, αλλά αφού έχουμε ακόμα ίντερνετ, ποιος νοιάζεται;
Τρόικες, ντόπιοι χαφιέδες και πριτέντερεντέρηδες μας έχουν βάλει στη μηχανή του χρόνου και να που βρεθήκαμε ξαφνικά στο '60, χωρίς την αθρωπιά μας και με ένα κάρο συμπλέγματα παλαιώθεν αποκτηθέντα και δυστυχώς εσαεί αναπαραγόμενα. Θα στη χαλάσω τη διάθεση έτσι γι' αρχή, αλλά είμαι βέβαιος πως θα ρεφάρω στο τέλος, σαν παλιά, καλή ελληνική ταινία.
Έτσι που λες. Σε ολοένα και περισσότερες συζητήσεις καταλήγουμε στην πρόταση της θείας της Ε. για συναυλία Χατζηγιάννη στο ποδοσφαιρικό Ο.Α.Κ.Α., όπου και θα γίνεται το κόψιμο. Διότι δε γίνεται αγαπητέ μου να χρειάζεσαι δίπλωμα για να οδηγήσεις αυτοκίνητο αλλά παιδιά να κάνεις έτσι, επειδή μπορείς... Και μετά που τα κάνεις, τι; Άκουσα πρόσφατα ένα μπαμπά να τονίζει τον ανδρισμό του τρίχρονου γιού του, λέγοντάς του "συνέχισε να κλαις για να σε κοροϊδεύει όλος ο κόσμος" και φρίττω ακόμη, αναρωτώμενος αν άξιζε πραγματικά να μοιραστώ τη φρίκη για να δικαιολογήσω το προαναφερθέν κόψιμο...
Ξεκινάς να πας στη δουλειά το πρωί και δεν προλαβαίνεις να βγεις απ' το τετράγωνο, γειτονιά κατά πως λέγαμε το '60, και η καλημέρα πάει σύννεφο, εξελιγμένη κι αυτή -σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής- σε καντήλι, τρισάγιο, χριστοπαναγία και διάφορα άλλα ιερά και όσια που ανεβοκατεβαίνουν ωσάν στη δευτέρα παρουσία. Από το γραμματοκιβώτιο, που γράμματα δε δέχεται πλέον και μάλλον θα πρέπει να μετονομαστεί σε λογαριασμοκιβώτιο, βγαίνεις έξω, σκοντάφτεις στα στραβά τοποθετημένα πλακάκια του πεζοδρομίου απ' τον εργολάβο της οικοδομής, παίρνεις το αυτοκίνητο και μόλις πατήσεις δρόμο πέφτεις στην πρώτη λακκούβα του υπεργολάβου της δημόσιας υπηρεσίας, που έσκαψε πάνω στις λακκούβες του εργολάβου που έφτιαξε το δρόμο, μετά τη σχετική μίζα που έδωσε από τη φοροδιαφυγή στη στελεχάρα του δημοσίου που του το ανέθεσε προσωπικώς, αφού το φακελάκι που είχε τσιμπήσει ο εφοριακός για να εξαλείψει το πρόστιμο έλαβε πανηγυρικά την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου και η Ε.Δ.Ε. χωρίς αιδώ οδεύει προς αρχειοθέτησιν... Και σκέψου πως δεν έχεις φύγει ακόμη απ' το τετράγωνο.
Φτάνεις με τα πολλά στη δουλειά και τι δουλειά... Θα μου πεις εδώ που φτάσαμε, φτάνει να έχεις. Να 'ναι έτσι ή να το πάρω στραβά; Ρε πως καταντήσαμε έτσι τη ζωή μας; Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό, φέρτε να ξοφλήσουμε και το λογαριασμό, εμείς πληρώνουμε το χρέος αλλονών... Θύματα της εικοσιτετράωρης εξημέρωσης από τα μέσα που αγιάζουν το σκοπό, κλαίμε νυχθημερόν τη χαμένη μας ζωή στο βωμό των διεθνών τοκογλύφων και των κερδών τους. Λες και μας φταίνε αυτοί που δεν υπάρχουν ούτε σαν ιδέες η αλληλεγγύη, η συνεισφορά, ο κοινωνικός ιστός, η συνύπαρξη βρε αδερφέ, ο σεβασμός στην έννοια του κοινού... Βιώνουμε το πιο βίαιο εσωστρεφές ξέσπασμα της χριστιανοκαπιταλιστικής ηθικής του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος δύει στα πιο απαίσια βάθη της πιο σάπιας δυτικής ψυχής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ακλόνητη πίστη της στις "Αγορές", κάτι ξετσίπωτες κυρίες που έχουνε μαζέψει όλα τα φράγκα του κόσμου και με νταβατζή τα μίντια και τσατσάδες τους πολιτικούς, μας γαμάνε καθημερινά τη ζωή με κάθε τρόπο.
Βλέποντας τον Εξάντα του Αυγερόπουλου για την Αργεντινή, διαπίστωσα ότι στη δική μας περίπτωση η μόνη διαφορά είναι στον τρόπο αποχαύνωσης, μιας κι εδώ η ντρόγκα περνάει μέσα απ' τον καθοδικό σωλήνα της τηλεόρασης, που λέει κι ο Τζιμάκος. Μην τον ξεχνάς, οι παραλογισμοί του είναι ισχυρό αντίδοτο στο σουρρεαλισμό που βιώνουμε, ενέσεις πραγματικότητας. Που λες, για τη δουλειά σου έλεγα, αλλά έχει καταντήσει τόσο απαίσια, που προκειμένου να αποφύγεις την κουβέντα μπορείς εύκολα να τυρβάζεις περί παντός άλλου πλην αυτής. Ε, συνάδελφε τραπεζοϋπάλληλε; Οι περισσότεροι νεκροί των πρώτων ημερών στην Αργεντινή ήταν τραπεζοϋπάλληλοι, καθώς ακούγεται. Κι ύστερα, πως να εργάζεσαι για ένα σύστημα το οποίο απορρίπτεις συλλήβδην, ενώ ακόμη και οι πρακτικές του, πέρα απ' το φιλοσοφικό κομμάτι, είναι καταστροφικές με στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών;
Αλλά μη λες πολλά, μην τυχόν σε κατηγορήσουνε σαν τον τορναδόρο απ' την Κρήτη που μίλησε για χρεοκωπία και κινηθήκανε πάραυτα όλα τα σιεσάη απ' τα κανάλια να τον μπαγλαρώσουνε, ενώ τα ίδια έλεγαν πριν από μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομίας και οικονομικών και η πραγματική απορία που μου γεννάται είναι προς τι ο δυισμός οικονομίας και οικονομικών, γιατί άλλα ερωτήματα επί του θέματος είναι επί της ουσίας αδύνατον να τεθούν. Ευτυχώς διατηρούμε ακόμη το δικαίωμα να συνεβρισκόμαστε με τους συναδέλφους και ν' ανταλλάσουμε καμιά ανθρώπινη κουβέντα, γιατί καθώς ενημερώνομαι, άλλοι συνάδελφοι, νοικιασμένοι από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, δεν έχουν ούτε αυτό το δικαίωμα, σύμφωνα με τον κανονισμό εργασίας, τον οποίον αν δεν υπογράψουν φασιστικά, γίνεται κανονισμός ανεργίας. Γι' αυτό σου λέω... και δόξα τω θεώ να λες...
Γυρίζεις μετά στο σπίτι, μην έχοντας αισθανθεί ουδόλως παραγωγικός και δημιουργικός και χάνεσαι στο ίντερνετ, όλα τσάμπα, όλα χύμα, ανοίγεις και τον καθοδικό σωλήνα για παρέα, παραγγέλνεις απ' έξω φαγητό γιατί είναι πιο εύκολο, βάλε τα ψεκάσματα από τ' αεροπλάνα και τις διαφημίσεις που σε κατακλύζουν με γερμανό καρκίνο στο κεφάλι, αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές για να διακοσμείς το κλουβί που χτίζεις γύρω σου, η αποχαύνωση συνεχίζεται μέχρι το άη κιού να πάψει να κάνει απντέητ, καθώς δε λαμβάνει αρνητικές τιμές. Ή μήπως λαμβάνει;
Και μετά, όταν βραδιάσει, στέλνεις όσα ραδιοκύματα περισσότερα γίνεται, προκειμένου να βρεθείς αυτό το γαμημένο το ραντεβού, που στο '60 το έδινες τρεις μέρες πριν και κατάφερνες, άκουσον άκουσον, να βρεθείς με τον άλλο... Τι μαγεία! Βγαίνοντας, κατεβάζεις τα σκουπίδια που μάζευες ευλαβικά, αλλού τ' ανακυκλώσιμα, αλλού τα οργανικά και φτάνεις στους κάδους, οι οποίοι δε φαίνονται απ' το περιεχόμενο που τους κατακλύζει, καθώς τα δημοτικά τέλη δε φτάνουν ούτε για σπόρια, όχι για υπαλλήλους στην καθαριότητα... Εκείνη την ώρα, ω του θαύματος και μετά από εβδομάδες, γίνεται η αποκομιδή και ρωτάς το συφοριασμένο σκουπιδιάρη (κι ο χαρακτηρισμός αυτοεξηγείται παρακάτω):
-Τι μαζεύετε; Ανακυκλώσιμα ή οργανικά;
-Αυτή η σακούλα τι έχει;
-Ανακυκλώσιμα.
-Πέτα τα μέσα.
Φεύγοντας προς τους σωρούς των οργανικών, ρωτάει:
-Η άλλη σακούλα τι έχει;
-Οργανικά.
-Πέτα τα κι αυτά μέσα.
Αδιαφορείς, πετώντας τη σακούλα μαζί με την όποια ψευδαίσθηση για ανακύκλωση στα σκουπίδια, όταν τον ακούς να φωνάζει επιδεικτικά: "μα αφού είναι τρόμπας, τι να του πεις;". Αναρωτιέσαι αν η υπομονή έχει τα όριά της όταν το ξανακούς, κι ύστερα άλλη μια φορά, μα σκέφτεσαι το κόψιμο και ηρεμεί η ψυχούλα σου. Δωρεάν συναυλία Χατζηγιάννη στο Ο.Α.Κ.Α., κι όσοι μείνουν απ' έξω, την επόμενη Κυριακή Σάκης Ρουβάς, θα πει και τον εθνικό μας ύμνο. Μην πεις ότι δε στο είπα: μακριά από δωρεάν συναυλίες.
Παίρνεις το αυτοκίνητο κι ύστερα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που ήρθε η κρίση κι ανέβασε τόσο πολύ τα εισιτήρια των μέσως μαζικής μεταφοράς, αναγκάζοντας τον κάθε κάφρο σαν κι εσένα να πάρει το αυτοκίνητό του και να κατέβει στο κέντρο, τελικά παρκάρεις πιο κοντά στο σπίτι σου παρά στο ραντεβού και ορκίζεσαι πως την επόμενη φορά όχι μόνο δε θα πάρεις αμάξι, δε θα ξαναβγείς. Όχι τίποτα άλλο, απλά κι εκεί η χριστιανοκαπιταλιστική ηθική σου έρχεται να σε πλακώσει, το ποτό μου, η παρέα μου, τα λεφτά μου, η θέση μου στο μπαρ, το τραπέζι μου, η φαλλική μου προέκταση παρκαρισμένη απ' όξω και το Σ.Δ.Ο.Ε. να γράφει κλήσεις, τις οποίες πετούν μαζί με τα γαρύφαλλα, τα πιάτα κι ό,τι άλλο σπάζεται στις πίστες οι Τσετσένογλου... Γεια μας...
Βιετνάμ μας την έκανε τη χώρα ο κύριος Μάκης, εκείνη η τελευταία επιταγή που υπόγραψε ήτανε το μνημόνιο. Κονομήσανε και τ' αφεντικά μα εσύ κι εγώ, που δουλεύουμε στο μαγαζί, συντρίμμια την άλλη μέρα... "Δε θα πεθάνουμε ποτέ εμείς, Μάκη μου..."., έτσι λένε αναμετάξυ των πολιτικοί, εργολάβοι, εκδότες και τραπεζίτες κι έχουνε βάλει τα μαντρόσκυλα να μας σκιάζουνε κάθε βράδυ στις 8, γι' αυτό κι εγώ τους έκοψα, ή εν πάσει περιπτώσει θα ήθελα να τους κόψω στην προαναφερθείσα δωρεάν συναυλία αλλά κι εκείνο το κόκκινο κουμπάκι στο τηλεκουμάντο μια χαρά την κάνει τη δουλειά. Το κουμπί λέγεται POWER, παρόλο που μόνο απενεργοποιεί. Είτε εσένα, είτε την προπαγάνδα τους.
Σου υποσχέθηκα καλό τέλος, όπως στις ελληνικές ταινίες του '60, όμως να σου πω την αλήθεια οι περισσότερες εικόνες που έχω είναι ζοφερές και δε μου βγαίνει. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Αν την είχα μπροστά μου θα τη δολοφονούσα εν ψυχρώ και θ' άνοιγα τα μάτια στην πραγματικότητα. Είμαστε κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία της ζωής, την οποία αφήνουμε να ορίζουν κάτι νούμερα. Εκτός κι αν αισθανθούμε ξανά αθώοι, όχι γιατί δεν κάναμε τίποτα αλλά γιατί τα κάναμε όλα.
* Σημαντικά καταφύγια τον τελευταίο καιρό αποτέλεσαν τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς..." και "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;", δυο ύμνοι στη ζωή από κάποιον που του τη στέρησαν, καθώς και το "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, ένας ύμνος στην ανθρωπιά, στην τρυφερότητα και στην αγάπη. Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα κι ευχαριστώ τον Ν. και την Α. που μου τους γνώρισαν...
Τρόικες, ντόπιοι χαφιέδες και πριτέντερεντέρηδες μας έχουν βάλει στη μηχανή του χρόνου και να που βρεθήκαμε ξαφνικά στο '60, χωρίς την αθρωπιά μας και με ένα κάρο συμπλέγματα παλαιώθεν αποκτηθέντα και δυστυχώς εσαεί αναπαραγόμενα. Θα στη χαλάσω τη διάθεση έτσι γι' αρχή, αλλά είμαι βέβαιος πως θα ρεφάρω στο τέλος, σαν παλιά, καλή ελληνική ταινία.
Έτσι που λες. Σε ολοένα και περισσότερες συζητήσεις καταλήγουμε στην πρόταση της θείας της Ε. για συναυλία Χατζηγιάννη στο ποδοσφαιρικό Ο.Α.Κ.Α., όπου και θα γίνεται το κόψιμο. Διότι δε γίνεται αγαπητέ μου να χρειάζεσαι δίπλωμα για να οδηγήσεις αυτοκίνητο αλλά παιδιά να κάνεις έτσι, επειδή μπορείς... Και μετά που τα κάνεις, τι; Άκουσα πρόσφατα ένα μπαμπά να τονίζει τον ανδρισμό του τρίχρονου γιού του, λέγοντάς του "συνέχισε να κλαις για να σε κοροϊδεύει όλος ο κόσμος" και φρίττω ακόμη, αναρωτώμενος αν άξιζε πραγματικά να μοιραστώ τη φρίκη για να δικαιολογήσω το προαναφερθέν κόψιμο...
Ξεκινάς να πας στη δουλειά το πρωί και δεν προλαβαίνεις να βγεις απ' το τετράγωνο, γειτονιά κατά πως λέγαμε το '60, και η καλημέρα πάει σύννεφο, εξελιγμένη κι αυτή -σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής- σε καντήλι, τρισάγιο, χριστοπαναγία και διάφορα άλλα ιερά και όσια που ανεβοκατεβαίνουν ωσάν στη δευτέρα παρουσία. Από το γραμματοκιβώτιο, που γράμματα δε δέχεται πλέον και μάλλον θα πρέπει να μετονομαστεί σε λογαριασμοκιβώτιο, βγαίνεις έξω, σκοντάφτεις στα στραβά τοποθετημένα πλακάκια του πεζοδρομίου απ' τον εργολάβο της οικοδομής, παίρνεις το αυτοκίνητο και μόλις πατήσεις δρόμο πέφτεις στην πρώτη λακκούβα του υπεργολάβου της δημόσιας υπηρεσίας, που έσκαψε πάνω στις λακκούβες του εργολάβου που έφτιαξε το δρόμο, μετά τη σχετική μίζα που έδωσε από τη φοροδιαφυγή στη στελεχάρα του δημοσίου που του το ανέθεσε προσωπικώς, αφού το φακελάκι που είχε τσιμπήσει ο εφοριακός για να εξαλείψει το πρόστιμο έλαβε πανηγυρικά την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου και η Ε.Δ.Ε. χωρίς αιδώ οδεύει προς αρχειοθέτησιν... Και σκέψου πως δεν έχεις φύγει ακόμη απ' το τετράγωνο.
Φτάνεις με τα πολλά στη δουλειά και τι δουλειά... Θα μου πεις εδώ που φτάσαμε, φτάνει να έχεις. Να 'ναι έτσι ή να το πάρω στραβά; Ρε πως καταντήσαμε έτσι τη ζωή μας; Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο το σκοπό, φέρτε να ξοφλήσουμε και το λογαριασμό, εμείς πληρώνουμε το χρέος αλλονών... Θύματα της εικοσιτετράωρης εξημέρωσης από τα μέσα που αγιάζουν το σκοπό, κλαίμε νυχθημερόν τη χαμένη μας ζωή στο βωμό των διεθνών τοκογλύφων και των κερδών τους. Λες και μας φταίνε αυτοί που δεν υπάρχουν ούτε σαν ιδέες η αλληλεγγύη, η συνεισφορά, ο κοινωνικός ιστός, η συνύπαρξη βρε αδερφέ, ο σεβασμός στην έννοια του κοινού... Βιώνουμε το πιο βίαιο εσωστρεφές ξέσπασμα της χριστιανοκαπιταλιστικής ηθικής του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος δύει στα πιο απαίσια βάθη της πιο σάπιας δυτικής ψυχής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ακλόνητη πίστη της στις "Αγορές", κάτι ξετσίπωτες κυρίες που έχουνε μαζέψει όλα τα φράγκα του κόσμου και με νταβατζή τα μίντια και τσατσάδες τους πολιτικούς, μας γαμάνε καθημερινά τη ζωή με κάθε τρόπο.
Βλέποντας τον Εξάντα του Αυγερόπουλου για την Αργεντινή, διαπίστωσα ότι στη δική μας περίπτωση η μόνη διαφορά είναι στον τρόπο αποχαύνωσης, μιας κι εδώ η ντρόγκα περνάει μέσα απ' τον καθοδικό σωλήνα της τηλεόρασης, που λέει κι ο Τζιμάκος. Μην τον ξεχνάς, οι παραλογισμοί του είναι ισχυρό αντίδοτο στο σουρρεαλισμό που βιώνουμε, ενέσεις πραγματικότητας. Που λες, για τη δουλειά σου έλεγα, αλλά έχει καταντήσει τόσο απαίσια, που προκειμένου να αποφύγεις την κουβέντα μπορείς εύκολα να τυρβάζεις περί παντός άλλου πλην αυτής. Ε, συνάδελφε τραπεζοϋπάλληλε; Οι περισσότεροι νεκροί των πρώτων ημερών στην Αργεντινή ήταν τραπεζοϋπάλληλοι, καθώς ακούγεται. Κι ύστερα, πως να εργάζεσαι για ένα σύστημα το οποίο απορρίπτεις συλλήβδην, ενώ ακόμη και οι πρακτικές του, πέρα απ' το φιλοσοφικό κομμάτι, είναι καταστροφικές με στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών;
Αλλά μη λες πολλά, μην τυχόν σε κατηγορήσουνε σαν τον τορναδόρο απ' την Κρήτη που μίλησε για χρεοκωπία και κινηθήκανε πάραυτα όλα τα σιεσάη απ' τα κανάλια να τον μπαγλαρώσουνε, ενώ τα ίδια έλεγαν πριν από μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομίας και οικονομικών και η πραγματική απορία που μου γεννάται είναι προς τι ο δυισμός οικονομίας και οικονομικών, γιατί άλλα ερωτήματα επί του θέματος είναι επί της ουσίας αδύνατον να τεθούν. Ευτυχώς διατηρούμε ακόμη το δικαίωμα να συνεβρισκόμαστε με τους συναδέλφους και ν' ανταλλάσουμε καμιά ανθρώπινη κουβέντα, γιατί καθώς ενημερώνομαι, άλλοι συνάδελφοι, νοικιασμένοι από σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, δεν έχουν ούτε αυτό το δικαίωμα, σύμφωνα με τον κανονισμό εργασίας, τον οποίον αν δεν υπογράψουν φασιστικά, γίνεται κανονισμός ανεργίας. Γι' αυτό σου λέω... και δόξα τω θεώ να λες...
Γυρίζεις μετά στο σπίτι, μην έχοντας αισθανθεί ουδόλως παραγωγικός και δημιουργικός και χάνεσαι στο ίντερνετ, όλα τσάμπα, όλα χύμα, ανοίγεις και τον καθοδικό σωλήνα για παρέα, παραγγέλνεις απ' έξω φαγητό γιατί είναι πιο εύκολο, βάλε τα ψεκάσματα από τ' αεροπλάνα και τις διαφημίσεις που σε κατακλύζουν με γερμανό καρκίνο στο κεφάλι, αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές για να διακοσμείς το κλουβί που χτίζεις γύρω σου, η αποχαύνωση συνεχίζεται μέχρι το άη κιού να πάψει να κάνει απντέητ, καθώς δε λαμβάνει αρνητικές τιμές. Ή μήπως λαμβάνει;
Και μετά, όταν βραδιάσει, στέλνεις όσα ραδιοκύματα περισσότερα γίνεται, προκειμένου να βρεθείς αυτό το γαμημένο το ραντεβού, που στο '60 το έδινες τρεις μέρες πριν και κατάφερνες, άκουσον άκουσον, να βρεθείς με τον άλλο... Τι μαγεία! Βγαίνοντας, κατεβάζεις τα σκουπίδια που μάζευες ευλαβικά, αλλού τ' ανακυκλώσιμα, αλλού τα οργανικά και φτάνεις στους κάδους, οι οποίοι δε φαίνονται απ' το περιεχόμενο που τους κατακλύζει, καθώς τα δημοτικά τέλη δε φτάνουν ούτε για σπόρια, όχι για υπαλλήλους στην καθαριότητα... Εκείνη την ώρα, ω του θαύματος και μετά από εβδομάδες, γίνεται η αποκομιδή και ρωτάς το συφοριασμένο σκουπιδιάρη (κι ο χαρακτηρισμός αυτοεξηγείται παρακάτω):
-Τι μαζεύετε; Ανακυκλώσιμα ή οργανικά;
-Αυτή η σακούλα τι έχει;
-Ανακυκλώσιμα.
-Πέτα τα μέσα.
Φεύγοντας προς τους σωρούς των οργανικών, ρωτάει:
-Η άλλη σακούλα τι έχει;
-Οργανικά.
-Πέτα τα κι αυτά μέσα.
Αδιαφορείς, πετώντας τη σακούλα μαζί με την όποια ψευδαίσθηση για ανακύκλωση στα σκουπίδια, όταν τον ακούς να φωνάζει επιδεικτικά: "μα αφού είναι τρόμπας, τι να του πεις;". Αναρωτιέσαι αν η υπομονή έχει τα όριά της όταν το ξανακούς, κι ύστερα άλλη μια φορά, μα σκέφτεσαι το κόψιμο και ηρεμεί η ψυχούλα σου. Δωρεάν συναυλία Χατζηγιάννη στο Ο.Α.Κ.Α., κι όσοι μείνουν απ' έξω, την επόμενη Κυριακή Σάκης Ρουβάς, θα πει και τον εθνικό μας ύμνο. Μην πεις ότι δε στο είπα: μακριά από δωρεάν συναυλίες.
Παίρνεις το αυτοκίνητο κι ύστερα βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που ήρθε η κρίση κι ανέβασε τόσο πολύ τα εισιτήρια των μέσως μαζικής μεταφοράς, αναγκάζοντας τον κάθε κάφρο σαν κι εσένα να πάρει το αυτοκίνητό του και να κατέβει στο κέντρο, τελικά παρκάρεις πιο κοντά στο σπίτι σου παρά στο ραντεβού και ορκίζεσαι πως την επόμενη φορά όχι μόνο δε θα πάρεις αμάξι, δε θα ξαναβγείς. Όχι τίποτα άλλο, απλά κι εκεί η χριστιανοκαπιταλιστική ηθική σου έρχεται να σε πλακώσει, το ποτό μου, η παρέα μου, τα λεφτά μου, η θέση μου στο μπαρ, το τραπέζι μου, η φαλλική μου προέκταση παρκαρισμένη απ' όξω και το Σ.Δ.Ο.Ε. να γράφει κλήσεις, τις οποίες πετούν μαζί με τα γαρύφαλλα, τα πιάτα κι ό,τι άλλο σπάζεται στις πίστες οι Τσετσένογλου... Γεια μας...
Βιετνάμ μας την έκανε τη χώρα ο κύριος Μάκης, εκείνη η τελευταία επιταγή που υπόγραψε ήτανε το μνημόνιο. Κονομήσανε και τ' αφεντικά μα εσύ κι εγώ, που δουλεύουμε στο μαγαζί, συντρίμμια την άλλη μέρα... "Δε θα πεθάνουμε ποτέ εμείς, Μάκη μου..."., έτσι λένε αναμετάξυ των πολιτικοί, εργολάβοι, εκδότες και τραπεζίτες κι έχουνε βάλει τα μαντρόσκυλα να μας σκιάζουνε κάθε βράδυ στις 8, γι' αυτό κι εγώ τους έκοψα, ή εν πάσει περιπτώσει θα ήθελα να τους κόψω στην προαναφερθείσα δωρεάν συναυλία αλλά κι εκείνο το κόκκινο κουμπάκι στο τηλεκουμάντο μια χαρά την κάνει τη δουλειά. Το κουμπί λέγεται POWER, παρόλο που μόνο απενεργοποιεί. Είτε εσένα, είτε την προπαγάνδα τους.
Σου υποσχέθηκα καλό τέλος, όπως στις ελληνικές ταινίες του '60, όμως να σου πω την αλήθεια οι περισσότερες εικόνες που έχω είναι ζοφερές και δε μου βγαίνει. Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Αν την είχα μπροστά μου θα τη δολοφονούσα εν ψυχρώ και θ' άνοιγα τα μάτια στην πραγματικότητα. Είμαστε κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία της ζωής, την οποία αφήνουμε να ορίζουν κάτι νούμερα. Εκτός κι αν αισθανθούμε ξανά αθώοι, όχι γιατί δεν κάναμε τίποτα αλλά γιατί τα κάναμε όλα.
* Σημαντικά καταφύγια τον τελευταίο καιρό αποτέλεσαν τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς..." και "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;", δυο ύμνοι στη ζωή από κάποιον που του τη στέρησαν, καθώς και το "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, ένας ύμνος στην ανθρωπιά, στην τρυφερότητα και στην αγάπη. Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα κι ευχαριστώ τον Ν. και την Α. που μου τους γνώρισαν...
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
To be a rock and not to roll...
Βρήκα κι άλλη διέξοδο για την εξωστρέφειά μου! Κάθε Δευτέρα, δέκα με δώδεκα το βράδυ, μαζί στο
http://sanpaliakaseta.blogspot.com/
Ακούστε ζωντανά!
http://sanpaliakaseta.blogspot.com/
Ακούστε ζωντανά!
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Αητός...
Παλιά, όταν περιμέναμε πως και πως εκείνες τις μέρες, με τα μασκαρέματα και το άγιο, για τη σχετική αργία, τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, για να φτιάξουμε αητό και να τον δούμε να πετάει στον ουρανό... Η αεροναυπηγική στα πρώιμά της, λογική και τριγωνομετρία σε πλήρη χρήση, ευρηματικότητα και δημιουργικότητα σε αναβρασμό και συμμετοχή απ' όλους και σε ολόκληρη τη διαδικασία, απ' το σχεδιασμό ως την υλοποίηση του πετούμενου και των συμπαρομαρτούντων.
Αληθινές, πρωτόγονες στιγμές σε απευθείας σύνδεση με τη φύση. Κρατώντας το ξύλο με την καλούμπα αισθάνεσαι αμέσως τη διαφορά αυτού του χειριστηρίου με εκείνο το άλλο που έχει πολλά κουμπιά και ηλεκτρονικά κυκλώματα και κάτι κουμπιά τετράγωνα, τρίγωνα, χι και κύκλους.
Λες τελικά να πετάξει;
Αληθινές, πρωτόγονες στιγμές σε απευθείας σύνδεση με τη φύση. Κρατώντας το ξύλο με την καλούμπα αισθάνεσαι αμέσως τη διαφορά αυτού του χειριστηρίου με εκείνο το άλλο που έχει πολλά κουμπιά και ηλεκτρονικά κυκλώματα και κάτι κουμπιά τετράγωνα, τρίγωνα, χι και κύκλους.
Λες τελικά να πετάξει;
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Τσικουδιές.
Έχοντας αφήσει τη θαλπωρή του αναμμένου τζακιού, κατέβηκα στο λιγότερα φιλόξενο ντίτζιταλ κόσμο του υπογείου και ταξιδεύω σε ραδιοκύματα, προσπαθώντας να κατεβάσω από την κούτρα μου δυο τρια λογάκια για να σε βάλω στο κλίμα.
Ευτυχώς, δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να πίνουν τσικουδιές μέσω διαδικτύου κι έτσι θα πρέπει να περάσεις κατ' ιδίαν να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Εχθροί εδώ μέσα δεν πρέπει να μπαίνουν, οπότε μιας και διαβάζεις, δεν περνάς να τα πιούμε κι από κοντά; Βέβαια, στον τόπο διανομής μου δε διαθέτω ένα βαλεράκι τσικουδιά αθοπηκευμένο ακριβώς πίθω μου, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε.
Η τσικουδιά, που λες, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παραδόξως, οι ανθρώποι φύγανε αλλά εκείνη εξακολουθεί να επιδρά θετικά! Αν εξαιρέσεις τα δρομολόγια πηγαινέλα στο βαρελάκι γι' ανεφοδιασμό, καθώς δε διαθέτει την απαραίτητη φορητότητα που προβλέπει η εποχή, όλα βαίνουν καλώς και καθώς διαθέτω μόλις ένα ποτηράκι και έχω σπουδάσει λοτζίστικς στο πανεπιστήμιο, πίνω μια στο επιτόπου και παίρνω άλλη μια για το δρόμο. Άτιμη επιστήμη! Βέβαια, η κουβέντα είχε να κάνει με το πως φέρνει η τσικουδιά κοντά τους ανθρώπους. Παλαιώθεν, θα σου απαντήσω, μιας και μ' είχε ξαναβάλει στο σβούρο ο φίλος Ιορδάνης εκ του μακρώθεν... Υπενθυμίζω.
Απόψε ήταν εδώ. Κι αυτός, όπως και ο φίλος και παλιός συγκάτοικος από Θεσσαλονίκη Σερ Άντριους, όπως κι άλλοι φίλοι και φίλες, μπροστά στο τζάκι, με μεζέδες του δασκάλου και άφθονη τσικουδιά που πηγαινοερχόταν στον καταψύκτη, μέχρι που αποφασίσαμε να την πίνουμε σε Κ.Σ. Η κουβέντα κινήθηκε γύρω απ' το χάλι μας, εκεί περί τα τριάντα που διαβιούμε όλοι. Βεβαίως, το τελικό συμπέρασμα επικεντρώνεται στη φράση του Σερ Άντριους, "θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Δεν ξέρω για σας, εγώ θα φορέσω τα καλά μου για να βγω ωραίος στη φωτογραφία. Α, και θα είμαι συνεπής στο ραντεβού. Μετά από πολλές φωνές και άπειρα γέλια, μιας και ο καθένας εδώ έχει τη δική του ισχυρή προσωπικότητα και τη δική του ανυπόστατη άποψη, την οποία υποστηρίζει μετά βδελυγμίας, καταλήξαμε να γελάμε μέχρι δακρύων με το Βουκολικόν Δράμα και την "πεξαίρεσις" του Σταυρίδη... Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν σ' αυτό τον τόπο.
Αφού πόβγαλα, λοιπόν, τσι μουσαφίρηδες, κάθησα στον υπολογιστή ν' ακούσω τη μεταμεσονύχτια διαδικτυακή εκπομπή του Μώυ. Με τα πηγαινέλα στο βαρελάκι έχασα δυο τρία λόγια, μα κατάφερα κρυφακούγοντας να πάρω μερικές ανάσες ζωής κι αφιερώσεις, ένθεν κακείθεν. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Μιχάλης από Πράγα, ουίσκια εκεί, τσικουδιές εδώ, μάλε-βράσε πάλι αύριο...
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Ηράκλειο ανυπόφορο και γιατί όχι, θα το κάνω. Με τους χωριαταρέους της κακής έννοιας να έχουνε πιάσει τα πόστα και κυκλοφορούν με τους κινητούς 4Χ4 ομαδικούς τάφους στους δρόμους, με τα νυχτερινά μαγαζιά να έχουν ενθουσιαστεί με το μεγαλείο του στίχου "στο πρώτο χτύπημα είμαι στην πόρτα" και να το παίζουν σε διασκευή μαγνητικού τομογράφου με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις τύπου μπιτ, με τις κατίνες με το κουτσομπολιό στο μάτι χαραγμένο και την ενιαία τιμή των τριών ευρώ σε βασικά είδη, βλ. σάντουιτς και πιτόγυρα πριν ή μετά το ξενύχτι, ακόμη και η μπύρα στο σουβλατζίδικο, τρία ευρώ, άσε τα κάστανα, κάνουνε πέντε. Μούτζα, ρε. Μούτζα.
Βέβαια, επανερχόμαστε στη ρήση του Σερ Άντριους: "Θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Είτε θα τους αφήσουμε να επικρατήσουν, είτε θα βγούμε μπροστά για να σώσουμε αυτό το ρημαδοτόπο από τους καταπατητές της γης και τους καταχραστές της ξεχειλωμένης, ομολογουμένως, ηθικής μας. Πίσω και μας φάγατε, λαμόγια. Ουστ! Δυστυχώς, ο έλληνας σήμερα δεν αλλοτριώθηκε, απαλλοτριώθηκε. Πούλησε το κομματάκι ηθικής που του είχε απομείνει από τη φτωχολογιά που προηγήθηκε για να περάσει το τρένο της αλλαγής κι αγόρασε μια ελ εσ ντι οθόνη, για να πρεζάρεται κάθε νύχτα να μην τρέμη.
Ξυπνάτε! Και πιείτε καμιά τσικουδιά με φίλους, είναι αναζωογονητική!
Ευτυχώς, δεν έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να πίνουν τσικουδιές μέσω διαδικτύου κι έτσι θα πρέπει να περάσεις κατ' ιδίαν να δοκιμάσεις τη φιλοξενία. Εχθροί εδώ μέσα δεν πρέπει να μπαίνουν, οπότε μιας και διαβάζεις, δεν περνάς να τα πιούμε κι από κοντά; Βέβαια, στον τόπο διανομής μου δε διαθέτω ένα βαλεράκι τσικουδιά αθοπηκευμένο ακριβώς πίθω μου, αλλά κάπως θα τη βολέψουμε.
Η τσικουδιά, που λες, φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Παραδόξως, οι ανθρώποι φύγανε αλλά εκείνη εξακολουθεί να επιδρά θετικά! Αν εξαιρέσεις τα δρομολόγια πηγαινέλα στο βαρελάκι γι' ανεφοδιασμό, καθώς δε διαθέτει την απαραίτητη φορητότητα που προβλέπει η εποχή, όλα βαίνουν καλώς και καθώς διαθέτω μόλις ένα ποτηράκι και έχω σπουδάσει λοτζίστικς στο πανεπιστήμιο, πίνω μια στο επιτόπου και παίρνω άλλη μια για το δρόμο. Άτιμη επιστήμη! Βέβαια, η κουβέντα είχε να κάνει με το πως φέρνει η τσικουδιά κοντά τους ανθρώπους. Παλαιώθεν, θα σου απαντήσω, μιας και μ' είχε ξαναβάλει στο σβούρο ο φίλος Ιορδάνης εκ του μακρώθεν... Υπενθυμίζω.
Απόψε ήταν εδώ. Κι αυτός, όπως και ο φίλος και παλιός συγκάτοικος από Θεσσαλονίκη Σερ Άντριους, όπως κι άλλοι φίλοι και φίλες, μπροστά στο τζάκι, με μεζέδες του δασκάλου και άφθονη τσικουδιά που πηγαινοερχόταν στον καταψύκτη, μέχρι που αποφασίσαμε να την πίνουμε σε Κ.Σ. Η κουβέντα κινήθηκε γύρω απ' το χάλι μας, εκεί περί τα τριάντα που διαβιούμε όλοι. Βεβαίως, το τελικό συμπέρασμα επικεντρώνεται στη φράση του Σερ Άντριους, "θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Δεν ξέρω για σας, εγώ θα φορέσω τα καλά μου για να βγω ωραίος στη φωτογραφία. Α, και θα είμαι συνεπής στο ραντεβού. Μετά από πολλές φωνές και άπειρα γέλια, μιας και ο καθένας εδώ έχει τη δική του ισχυρή προσωπικότητα και τη δική του ανυπόστατη άποψη, την οποία υποστηρίζει μετά βδελυγμίας, καταλήξαμε να γελάμε μέχρι δακρύων με το Βουκολικόν Δράμα και την "πεξαίρεσις" του Σταυρίδη... Ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν σ' αυτό τον τόπο.
Αφού πόβγαλα, λοιπόν, τσι μουσαφίρηδες, κάθησα στον υπολογιστή ν' ακούσω τη μεταμεσονύχτια διαδικτυακή εκπομπή του Μώυ. Με τα πηγαινέλα στο βαρελάκι έχασα δυο τρία λόγια, μα κατάφερα κρυφακούγοντας να πάρω μερικές ανάσες ζωής κι αφιερώσεις, ένθεν κακείθεν. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί και ο Μιχάλης από Πράγα, ουίσκια εκεί, τσικουδιές εδώ, μάλε-βράσε πάλι αύριο...
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Ηράκλειο ανυπόφορο και γιατί όχι, θα το κάνω. Με τους χωριαταρέους της κακής έννοιας να έχουνε πιάσει τα πόστα και κυκλοφορούν με τους κινητούς 4Χ4 ομαδικούς τάφους στους δρόμους, με τα νυχτερινά μαγαζιά να έχουν ενθουσιαστεί με το μεγαλείο του στίχου "στο πρώτο χτύπημα είμαι στην πόρτα" και να το παίζουν σε διασκευή μαγνητικού τομογράφου με βαρύτατες εγκεφαλικές κακώσεις τύπου μπιτ, με τις κατίνες με το κουτσομπολιό στο μάτι χαραγμένο και την ενιαία τιμή των τριών ευρώ σε βασικά είδη, βλ. σάντουιτς και πιτόγυρα πριν ή μετά το ξενύχτι, ακόμη και η μπύρα στο σουβλατζίδικο, τρία ευρώ, άσε τα κάστανα, κάνουνε πέντε. Μούτζα, ρε. Μούτζα.
Βέβαια, επανερχόμαστε στη ρήση του Σερ Άντριους: "Θέλει άντερα, τι κάνεις; Θα κριθούμε απ' την ιστορία..." Είτε θα τους αφήσουμε να επικρατήσουν, είτε θα βγούμε μπροστά για να σώσουμε αυτό το ρημαδοτόπο από τους καταπατητές της γης και τους καταχραστές της ξεχειλωμένης, ομολογουμένως, ηθικής μας. Πίσω και μας φάγατε, λαμόγια. Ουστ! Δυστυχώς, ο έλληνας σήμερα δεν αλλοτριώθηκε, απαλλοτριώθηκε. Πούλησε το κομματάκι ηθικής που του είχε απομείνει από τη φτωχολογιά που προηγήθηκε για να περάσει το τρένο της αλλαγής κι αγόρασε μια ελ εσ ντι οθόνη, για να πρεζάρεται κάθε νύχτα να μην τρέμη.
Ξυπνάτε! Και πιείτε καμιά τσικουδιά με φίλους, είναι αναζωογονητική!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)