Cantelope Island

Αιδώ Πολυτεχνείο! Αιδώ Πολυτεχνείο!

Ήσουν νέος, ένιωθες την καταπίεση στο πετσί σου.

Λογοκρισία, απαγορευμένες συνάξεις, προπαγάνδα, ξύλο, ασφάλεια, φώτα σβηστά, παράθυρα κλειστά, χαφιεδισμός, ΚΥΠ, CIA, επιστρατεύεσεις, προβοκάτσιες... Αναρωτιόσουν γιατί να σου τύχει η εποχή αυτή. Ύστερα όμως έκανες το βήμα, εκείνο το πιο μακρυνό, εκείνο που σε βγάζει απ' το σπίτι σου στο πεζοδρόμιο... Αυτό μάλιστα, είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, όμως ένα τεράστιο για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που γίνεται.

Πήγες κι εσύ εκεί που ήταν οι λίγοι, δεν άκουσες τις προτροπές των γονιών, που σου λέγαν να σκύψεις το κεφάλι και να κάνεις υπομονή, να μην αντιδράσεις, μην τυχόν και πάθεις κάτι... Θυμάσαι; Άλλαξες τα πράγματα, εσύ, οι φίλοι σου που έχασες εκείνο το βράδυ, οι γνωστοί και οι άγνωστοι που ξέφυγαν μέσα από τανκς, μπάτσους, φαντάρους κι ελεύθερους σκοπευτές... Θυμάσαι;

Ύστερα έγινες εσύ γονιός. Η εμπειρία της εποχής σε έκανε συνετό κι εργατικό, προσπαθούσες να εξασφαλίσεις ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για σένα και την οικογένειά σου. Μεγάλωσες τα παιδιά σου σ' έναν κόσμο που άλλαζε, εσύ έδινες τον καλύτερό σου εαυτό και όλα ήταν καλά, θυμάσαι;

Δεν έχω πολλά παράπονα από σένα. Ίσως να είναι μόνο τούτο: Ξέχασες να πεις στα παιδιά σου ότι η σημαντικότερη πολιτική σου στιγμή, ήταν όταν έκανες εκείνο το βήμα. Ότι η μόνη αλλαγή που κατόρθωσες να φέρεις, ξεκίνησε από την ανυπακοή. Ξέχασες... Και μεγάλωσες τα παιδιά σου ενταγμένος στις αποχρώσεις της μετ-απολίτευσης, με την παραίσθηση της συμμετοχής και, εσχάτως, με τις τύψεις της συνενοχής...

Το σημερινό Πολυτεχνείο εκπέμπει ακόμη το σήμα, όμως θα πρέπει να μιλά κανείς αρχαία ελληνικά, για να καταλάβει τη διαφορά του Άλφα-Γιώτα και του Ω-μέγα. "Αιδώ Πολυτεχνείο! Αιδώ Πολυτεχνείο!", φωνάζουν τα πάρτυ και οι εκδρομές των α και ου και των άλλων κάφρων, οι οποίοι εκπροσωπούν μια ολόκληρη φοιτητική κενότητα, κατά το κενωνία.

Διαβάζω πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε όταν οι φοιτητές αποφάσισαν την αποχή από τα μαθήματα. Σήμερα, με την αποχή να αποτελεί θέσφατο, μάλλον κάτι άλλο πρέπει να βρούμε για να ξεκινήσουμε.

Τη συμμετοχή, ίσως;

And the living is easy...*

Από ένα νέο, που αν διορθώσει κάτι ορθογραφικά που βγάζουν μάτι μωρ' αδερφάκι μου και κάτι συντακτικά, που ναι μεν αποτελούν τον τύπο, όμως έχουν και ουσία, θα πάει μπροστά...



Συνεχίστε να ακούτε εδώ...

http://sanpaliakaseta.blogspot.com/

*:  Τελικά τα ορθογραφικά ήταν αλλουνού, οπότε αθώος κύριε πρόεδρε ο κατηγορούμενος. Ο νέος γράφει ως Moik και έχει γούστο, αν εξαιρέσεις κάτι σταυρούς και κάτι φίδια που προσκυνάει... Όχι που θα γλίτωνες...

Πάλι πίσω έμεινα...

Αφοσιωμένος στη φωτογραφία τον τελευταίο καιρό, γράφω χιλιάδες λέξεις χωρίς ν' ακουμπήσω πληκτρολόγιο. Γι' αυτά που δεν φωτογραφίζονται, όμως, ας πούμε καμιά κουβέντα, μιας και χαθήκαμε, εξωστρέφειά μου...

Η συνύπαρξη με τους γονείς τον τελευταίο καιρό επίσης αποτελεί δικαιολογία για την απουσία μου, καθώς ξεσυνοριζόμουν το λάβιτοπ με το δάσκαλο και τη δασκάλα, οπότε και κατερρίφθη και ο μύθος του "γιου καντ τιτς εν ολντ ντογκ νιου τρικς". Ειρηνική κατά τα λοιπά και ευχάριστη, πλην όμως μακρά σε διάρκεια, κάτι που διορθώθηκε κατά τι προς το τέλος. Ευχαριστώ! Για όλα!

Στα της Κωνσταντινούπολης, οφείλω να επισημάνω πως είναι η πιο ενδιαφέρουσα πόλη που έχω επισκεφθεί, παρά το γεγονός ότι είδα μόνο τη βιτρίνα της. Κάποια στιγμή θα επανέλθω και για τα υπόλοιπα, καθώς έχω την εντύπωση πως εκείνα θα είναι και τα σπουδαία. Χωρίς ίχνος εθνικιστικής διάθεσης, είδα την Πόλη σαν κατακτημένη, η αίσθησή μου ήταν πως μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχαν μπει οι Τούρκοι και την κατέλαβαν... Κι αυτό λόγω του σημαιοστολισμού όλης της πόλης, απ' άκρη σ' άκρη. Δεν υπήρχε δρόμος, κτήριο, πάρκο, καραβάκι, ξενοδοχείο, αυτοκίνητο ή οτιδήποτε άλλο που να μην κράδαινε μια σημαία. Όσο για τη γενικότερη εικόνα, εικόνες να δεις, εγώ τι να πω;

Εντωμεταξύ, που είχαμε μείνει; Από τις αρχές Οκτωβρίου έχω να πω κουβέντα, οπότε μισό λεπτό να ανατρέξω στη... φωτογραφική μου μνήμη, καθώς η φυσική πλήττεται καθημερινά από διάφορες έξεις. Έξεις και ξερή.

Βασικά, δεν ήμουν και τόσο απών, μιας και από τις αξιόλογες στιγμές έχεις υλικό... Λείπουν εικόνες από μια υπέροχη βόλτα με φίλους μηχανόβιους στον αυχένα του Μετσόβου, όμως θα διορθωθεί εν ευθέτω χρόνω, καθώς ήταν κι αυτή μια Κυριακή. Το 'πιασες το υπονοούμενο, έτσι; Προσεχώς.

Νοέμβρη πιάσαμε και μάλιστα 7, με τις αυτοάνοσες εκλογές ολοκληρωμένες, τουλάχιστον η πρώτη δόση, γιατί έχει και επαναληπτικές εκτός έδρας, όπου έδρα είναι η πραγματικότητα. Παρελάσανε τον τελευταίο καιρό όλοι από παντού, τηλεοράσεις, ίντερνετ, εφημερίδες, κινητά, περιοδικά, κολώνες της ΔΕΗ, φανάρια και -θα σε σκίσω εσένα άμα σε πιάσω να μου βάζεις- φυλλάδια στους υαλοκαθαριστήρες... Ουστ, τσάτσοι. Ουστ! Απείχα παρασάγγας από το τσίρκο, αν εξαιρέσεις τα μπινελίκια που έριχνα σε τακτά χρονικά διαστήματα κι εξακολουθώ...

Ο Τζιμάκος συνεχίζει να αποτελεί όαση στην έρημο της είδησης, ενώ ο Αποστόλης στην Ελληνοφρένεια είναι το απόλυτο πρότυπο απάντησης στο τηλεφώνημα της εισπρακτικής ή άλλης καλοθελήτριας που σε κυνηγάει να σου πουλήσει αναίσχυντα ακοινώνητη επικοινωνία μέσω κινητών τηλε-φόνων, οι οποίοι εξιχνιάζονται κάθε βράδυ από τους μπάτσους που έχουν γεμίσει τις τηλεοράσεις... Μπερδεύτηκα, αλλά το είπα.

Κατά τα λοιπά, ζω ενδιαφέρουσες στιγμές στη Θεσσαλονίκη που αγάπησα. Επιστρέφοντας απ' την Πόλη, προσπάθησα να διατηρήσω το πάθος της ματιάς μου, σα να εξακολουθούσα να βρίσκομαι σε ξένη πόλη. Ανακαλύπτω διαρκώς όμορφες εικόνες, όμως η γενικότερη μιζέρια επικρατεί. Όχι, δε θα μιζεριάσω, καταφέρνω να διατηρώ ακόμη το πάθος, καθώς όλα είναι παιχνίδια του μυαλού και σ' αυτά, παίζεις κι είναι αδύνατο να χάσεις. Υπέροχα βράδια στη Βαλαωρίτου, στην Ικτίνου και στης Εθνικής Αμύνης τα παιδιά, που έχουν Βεντέτα με τα κωλόμπαρα που σήμερα λεν μπουζούκια, ξέρεις, εκεί που συχνάζουν γύναια ντυμένα χειρότερα από πουτάνες και οι προσφιλείς τους πελάτες. Βι φορ Βεντέτα. Εύγε!

Ζητείται νέα, έξυπνη, όμορφη, με μακριά δάχτυλα και περιποιημένα νύχια... Ακόμα...

Εις την Πόλην 2010