Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Μαζί τα φάγαμε
Άκου να δεις τώρα παιχνίδια του μυαλού. Μέσα σ' όλα αυτά που συμβαίνουν, λοιπόν, προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τη φύση του Έλληνα. Βαθιά επηρεασμένος από τον Παππού, διατηρώ την εικόνα του Ζορμπά σαν την πιο χαρακτηριστική. Γλετζές, αυθόρμητος, γεμάτος αδυναμίες μα και δυνάμεις υπεράνθρωπες, αισιόδοξος κι απαισιόδοξος, καλός και κακός - πάντα κατά το συμφέρον του, πονηρός, ψεύτης, σπάταλος, ριψοκίνδυνος, μα πάνω απ' όλα άνθρωπος, ζωντανός άνθρωπος. Άμα του έδινες λεφτά ή γυναίκα ή άλλους πειρασμούς, θα τους ρουφούσε μέχρι την τελευταία τους σταγόνα και μετά θα έλεγε ένα τόσο χαμογελαστό ευχαριστώ, που θα του συγχωρούσες και το πιο βαρύ αμάρτημα...
Περιούσιος λαός; Ασφαλώς. Κι ακούστε να δείτε γιατί: το είχανε τόσο καλοστημένο το κόλπο με τα δανεικά, που για τουλάχιστον μια πεντηκονταετία θα πήγαινε αυτόματο πιλότο, με τα ρομποτάκια τους δυτικούς. Σε πενήντα χρόνια θα είχε γίνει τόσο φυσικά βιωματική η κατάσταση, που δε θα αντιδρούσε κανείς... Έλα μου, όμως, που στα πειραματόζωα βάλανε κι εμάς... Τα φάγαμε, λοιπόν, τα ξεκοκαλίσαμε, τα ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι. Αποκτήσαμε όλες τις ανέσεις που δεν μας επέτρεπε η -μέχρι πρότινος- τρύπια τσέπη μας και τερματίσαμε το παιχνίδι μέσα σε μια δεκαετία. Βρε μπελάς αυτός ο Έλληνας. Τρέχα γύρευε βιώσιμο οικονομικό σύστημα, που να μην καταπιέζει τον κοσμάκη γιατί ξύπνησε και αντιδρά. Τώρα;
Δεν υπάρχει ζάφτι για τη ράτσα μας, πάρτε το χαμπάρι. Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι ήμασταν πάντα και οι ενδοξότερες στιγμές του έθνους ήταν υπό τη μπότα του κατακτητή, όπως χαρακτηριστικότατα είχε αναφέρει ο Sir Andrews σε μια συνεύρεση μας, μεταξύ αχλάδου και τύρου, το άγιον πάσχα. Κατά πως φαίνεται, τους βρήκαμε τους τύρρανους, παρά το εξαιρετικά επιμελημένο καμουφλάζ τους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε στοιχεία και νούμερα, όλοι πάνω κάτω ενημερωμένοι είμαστε για το τζόγο που παίζεται πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Καιρός να παίξουμε το δικό μας στοίχημα. Υπάρχει ζωή και χωρίς άκρατο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς καπιταλισμό, χωρίς κομμουνισμό, χωρίς σοσιαλισμό, χωρίς λέξεις που τελειώνουν σε -ισμούς, μιας και "οι ιδεολογίες είναι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα", όπως είχε πει και ο Νίτσε.
Τον τελευταίο καιρό, μετράμε το μπόι μας στις πλατείες. Μαζευόμαστε ξανά σαν άνθρωποι, κουβαλώντας ο καθένας το χαρακτήρα του και την άποψή του και προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τόπους, προσπαθούμε να συνυπάρξουμε. Οι επανεμφανιζόμενες εκκλησίες του δήμου στον τόπο αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία μας. Αυθόρμητα, χωρίς γραμμές, χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς οργάνωση και προσυνεννόηση, την πρώτη μέρα βρεθήκαμε, τη δεύτερη μια ντουντούκα έσπασε τη σιωπή μας, την τρίτη η μικροφωνική εγκατάσταση έκανε τη φωνή μας πιο δυνατή, την τέταρτη τραπεζάκια, τέντες, υλικά, μέσα μα κυρίως άνθρωποι, εμείς, ανακατέλαβαν το δημόσιο χώρο. Είναι η εντέκατη κι είμαστε ακόμα εκεί...
Ο εχθρός απέναντι είναι πολύ μεγάλος, αλλά έχει πήλινα πόδια. Η αξία του χρήματος προκύπτει από την αποδοχή του κόσμου που το χρησιμοποιεί ως συναλλακτικό μέσο. Αυτό συνέβαινε στην πραγματική οικονομία. Σήμερα, για κάθε μια μονάδα χρήματος στην πραγματική οικονομία, υπάρχουν δέκα που παίζονται τζόγο στις αγορές παραγώγων, οι οποίες απαιτούν κάποια απόδοση, ας πούμε δέκα τοις εκατό, δηλαδή την πραγματική οικονομία στο σύνολό της. Δε βγαίνουν τα νούμερα, νούμερα που μας κυβερνάτε. Άμεση κατάργηση όλων των αγορών παραγώγων τώρα και διαγραφή του λογιστικού χρήματος που έχει δημιουργηθεί κατ' αυτό τον τρόπο από την τρισκατάρατη Θάτσερ κι έπειτα. Επιστροφή στην πραγματική οικονομία, πα να πει διαφύλαξη πόρων, νοικοκυριό, υπάρχουν και παιδιά σ' αυτόν τον πλανήτη... Αρκεί η απειλή άρσης της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα για να καταρρεύσει όλο τους το οικοδόμημα.
Δεν είμαστε ακόμη η κρίσιμη μάζα που θα φέρει την αλλαγή. Τώρα, βέβαια, που το σκέφτομαι, λες αλλαγή, θυμάσαι τον Θαπατέρα. Την ανατροπή. Αυτό πάλι θυμίζει το σύνθημα που λέει πως δεν είναι εκπομπή, ενώ κάνει ρίμα με τη γιορτή. Μήπως εκτός απ' τις πλατείες, πρέπει να ανακαταλάβουμε και τις λέξεις; Τις έννοιες;
Ραντεβού στις πλατείες!
Περιούσιος λαός; Ασφαλώς. Κι ακούστε να δείτε γιατί: το είχανε τόσο καλοστημένο το κόλπο με τα δανεικά, που για τουλάχιστον μια πεντηκονταετία θα πήγαινε αυτόματο πιλότο, με τα ρομποτάκια τους δυτικούς. Σε πενήντα χρόνια θα είχε γίνει τόσο φυσικά βιωματική η κατάσταση, που δε θα αντιδρούσε κανείς... Έλα μου, όμως, που στα πειραματόζωα βάλανε κι εμάς... Τα φάγαμε, λοιπόν, τα ξεκοκαλίσαμε, τα ρουφήξαμε μέχρι το μεδούλι. Αποκτήσαμε όλες τις ανέσεις που δεν μας επέτρεπε η -μέχρι πρότινος- τρύπια τσέπη μας και τερματίσαμε το παιχνίδι μέσα σε μια δεκαετία. Βρε μπελάς αυτός ο Έλληνας. Τρέχα γύρευε βιώσιμο οικονομικό σύστημα, που να μην καταπιέζει τον κοσμάκη γιατί ξύπνησε και αντιδρά. Τώρα;
Δεν υπάρχει ζάφτι για τη ράτσα μας, πάρτε το χαμπάρι. Τέτοιοι είμαστε, τέτοιοι ήμασταν πάντα και οι ενδοξότερες στιγμές του έθνους ήταν υπό τη μπότα του κατακτητή, όπως χαρακτηριστικότατα είχε αναφέρει ο Sir Andrews σε μια συνεύρεση μας, μεταξύ αχλάδου και τύρου, το άγιον πάσχα. Κατά πως φαίνεται, τους βρήκαμε τους τύρρανους, παρά το εξαιρετικά επιμελημένο καμουφλάζ τους. Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε στοιχεία και νούμερα, όλοι πάνω κάτω ενημερωμένοι είμαστε για το τζόγο που παίζεται πάνω στο μέλλον της ανθρωπότητας. Καιρός να παίξουμε το δικό μας στοίχημα. Υπάρχει ζωή και χωρίς άκρατο νεοφιλελευθερισμό, χωρίς καπιταλισμό, χωρίς κομμουνισμό, χωρίς σοσιαλισμό, χωρίς λέξεις που τελειώνουν σε -ισμούς, μιας και "οι ιδεολογίες είναι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας από τα ψέματα", όπως είχε πει και ο Νίτσε.
Τον τελευταίο καιρό, μετράμε το μπόι μας στις πλατείες. Μαζευόμαστε ξανά σαν άνθρωποι, κουβαλώντας ο καθένας το χαρακτήρα του και την άποψή του και προσπαθούμε να βρούμε κοινούς τόπους, προσπαθούμε να συνυπάρξουμε. Οι επανεμφανιζόμενες εκκλησίες του δήμου στον τόπο αυτό είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχει να επιδείξει η σύγχρονη ιστορία μας. Αυθόρμητα, χωρίς γραμμές, χωρίς κόμματα, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς οργάνωση και προσυνεννόηση, την πρώτη μέρα βρεθήκαμε, τη δεύτερη μια ντουντούκα έσπασε τη σιωπή μας, την τρίτη η μικροφωνική εγκατάσταση έκανε τη φωνή μας πιο δυνατή, την τέταρτη τραπεζάκια, τέντες, υλικά, μέσα μα κυρίως άνθρωποι, εμείς, ανακατέλαβαν το δημόσιο χώρο. Είναι η εντέκατη κι είμαστε ακόμα εκεί...
Ο εχθρός απέναντι είναι πολύ μεγάλος, αλλά έχει πήλινα πόδια. Η αξία του χρήματος προκύπτει από την αποδοχή του κόσμου που το χρησιμοποιεί ως συναλλακτικό μέσο. Αυτό συνέβαινε στην πραγματική οικονομία. Σήμερα, για κάθε μια μονάδα χρήματος στην πραγματική οικονομία, υπάρχουν δέκα που παίζονται τζόγο στις αγορές παραγώγων, οι οποίες απαιτούν κάποια απόδοση, ας πούμε δέκα τοις εκατό, δηλαδή την πραγματική οικονομία στο σύνολό της. Δε βγαίνουν τα νούμερα, νούμερα που μας κυβερνάτε. Άμεση κατάργηση όλων των αγορών παραγώγων τώρα και διαγραφή του λογιστικού χρήματος που έχει δημιουργηθεί κατ' αυτό τον τρόπο από την τρισκατάρατη Θάτσερ κι έπειτα. Επιστροφή στην πραγματική οικονομία, πα να πει διαφύλαξη πόρων, νοικοκυριό, υπάρχουν και παιδιά σ' αυτόν τον πλανήτη... Αρκεί η απειλή άρσης της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα για να καταρρεύσει όλο τους το οικοδόμημα.
Δεν είμαστε ακόμη η κρίσιμη μάζα που θα φέρει την αλλαγή. Τώρα, βέβαια, που το σκέφτομαι, λες αλλαγή, θυμάσαι τον Θαπατέρα. Την ανατροπή. Αυτό πάλι θυμίζει το σύνθημα που λέει πως δεν είναι εκπομπή, ενώ κάνει ρίμα με τη γιορτή. Μήπως εκτός απ' τις πλατείες, πρέπει να ανακαταλάβουμε και τις λέξεις; Τις έννοιες;
Ραντεβού στις πλατείες!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)