Ποια κατσίκα;

Κι ύστερα πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.

Τέτοιες μέρες πέρυσι ήμουν στας Αθήνας να συνεντευξιάζομαι για την υφιστάμενη θέση εργασίας μου. Εν μέσω αγροτικών κινητοποιήσεων, πήρα το αίσθημα και κατεβήκαμε οδικώς, μέσα απ' τα μπλόκα των αγροτών, που ήταν πάλι εκεί. Ως πότε θα επαναλαμβάνεται η ιστορία σα φάρσα σ' αυτόν τον τόπο; Η ιστορία στον τόπο.

Θυμάμαι σα χτες τις στάσεις στα μπλόκα. Τους αγρότες στο κρύο, να με καλωσορίζουν, να με κερνούν δικό τους τσίπουρο και να συζητάμε, για κείνα που τους προβληματίζαν, για κείνα που προβληματίζαν εμένα και στο τέλος μάλλον να συμφωνούμε. Να συμφωνούμε σε διαπιστώσεις, όμως. Όχι σε λύσεις. Στα αυτονόητα. Στην κατάντια. Στην παραίτηση. Όχι στη δράση. Πολλώ δε μάλλον, στην αντίδραση.

Δημοκρατία, σε λέει. Ντεμέκ. Και κλάην μάην.

Οι ψηφισμένοι φοβούνται, λέει, το πολιτικό κόστος. Ποιος πούστης θα μας πει επιτέλους πόσο είναι αυτό να το πληρώσουμε κι αυτό εμείς, βρε αδερφέ, να πάει στο διάολο. Ντυθήκαν οι μαυρομιχάληδες παπανδρέηδες και καραμανλήδες και δολοφονούν καθημερινά ό,τι καποδιστριακό υπάρχει σ' αυτή τη χώρα από συστάσεως του νεοελληνικού μπορντέλου. Σ' αυτή τη χώρα εξακολουθούμε να έχουμε προύχοντες, δημογέροντες και κοτζαμπάσηδες που απομυζούν τον κόπο κολίγων και δουλοπάροικων. Μα δε λυπάμαι κανένα, ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του, αν πιστεύει στη δημοκρατία του όχλου, ο οποίος αθροιστικά δε συγκεντρώνει το αηκιού ενός ελεύθερου πολίτη.

Ανεκδοτολογώντας ο μαγαριστός, πίσσα στα κόκκαλά του, είχε πει "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Αποχαυνωμένοι από τα βυζιά της μεσημεριανής ζώνης και βομβαρδισμένοι από τον τρόμο των ειδήσεων της τηλενόρασης, θα καταλήξουμε να ζητάμε να ψοφήσει ο γείτονας, ποια κατσίκα... Ρετιρέ οι λιμενεργάτες, που αντιδρούν στο ξεπούλημα του λιμανιού, ρετιρέ οι τραπεζοϋπάλληλοι, που παίρνουν λίγα ευρώ παραπάνω, κοτζαμπάσηδες οι κολίγοι που κατεβαίνουν στους δρόμους κι όλα αυτά μας τα λεν εν χορώ οι σοσιαληστές, οι καπιταληστές και τα τσιράκια τους οι αλήτες ρουφιάνοι.

Κι απ' την άλλη ο συνδικαλισμός. Συνδικαληστές, που προσπαθούν να διορθώσουν τις αδικίες υπέρ ημών και κατά υμών, που μετράν τα κουκιά κι ενδιαφέρονται για την καρέκλα, που περνούν από όχθη σε όχθη ανάλογα με το προσωπικό τους συμφέρον, που μοιράζουν κλειστά ψηφοδέλτια με τη "γραμμή", τι αηδία, τι σιχασιά... Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων που έχουν πάψει να εργάζονται χρόνια τώρα και που αν τους έπαυες από συνδικαληστές δε θα είχαν καμιά θέση στους χώρους εργασίας, καμιά παραγωγικότητα, καμιά δημιουργικότητα, καμιά όρεξη για δουλειά.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα κι εύλογα αναρωτιέται ο αδαής: πως φτάσαμε ως εκεί, σκαρφαλώνοντας ή κολυμπώντας;

Στις επόμενες δημοκρατικές σας διαδικασίες εγώ θα ρίξω σαλαμάκι. Κι όποιος μου πει ότι δεν είναι αντίδραση ενεργού πολίτη αυτή, ας μου προτείνει μια καλύτερη και το συζητάμε.

Από πάρτη σε πάρτη...

Καταιγισμός έξωθεν ερεθισμάτων. Γράφε, λεβέντη, γιατί ο χρόνος περνάει και όλα τα γερνάει, τα ξεχνάει κι άντε μετά να ανασύρεις αποσπάσματα από μια καμμένη μνήμη. Εμ βέβαια, το ίδιο είναι να τρέχει η πληροφορία πάνω στο νευρικό ιστό και το ίδιο να κολυμπάει στα ξύδια; Μα αυτά είναι τσίπουρα Τσιλιλή, μα ιρλανδέζικα ουίσκια, ένα και το αυτό.

Από ροκενρόλα σε λουτρό κι από λουτρό σε πάρτυ, πνίγω την κούρασή μου και διασκεδάζω το υπόλοιπο, αψηφώ την εικόνα μου και βγαίνω ως άλλος τρελός του χωριού, μιλάω με όλους, φωνή βοοειδούς εν τη ερήμω του λόγου, έτσι όπως τον καταντήσαν.

Άντε να μιλήσουμε. Να πούμε τα τετριμμένα. Τα καθωσπρέπει. Να βάλουμε σακάκι και γραβάτα, να φτιάξουμε το μαλλί, να στεκόμαστε σα να 'χουμε καταπιεί λοστό - κρεμάστρα, μην εκτεθούμε, μην πούμε καμιά κουβέντα παραπάνω, μη θίξουμε κανένα, μην πειράξουμε, μη μας πειράξουν, λες και έτσι περνάμε καλύτερα. Βρε θα τα πω κι ας το πιω και το ποτήριον τούτο, αν και ζαλίζομαι ήδη από τα χιλιοειπ(ι)ωμένα.

Λέγονται πολλά από πολλούς στην απουσία μου και μ' αυτή θα τους ανταμείψω. Κι όταν θα πάψουν να έχουν συζήτηση εμένα, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να ψάξουν για ζωή αλλού. Γκετ ε λάηφ, όχι όμως απ'τον ένα και τον άλλο. Ας δουν κι ας σχολιάσουν τη δική τους πρώτα, αν τη βρουν εκεί που την έχουν χάσει. Κι ύστερα, εδώ είμαστε για να μιλήσουμε, αφτιασίδωτοι, αληθινοί, παντελονάτοι.

Έγινα κατανοητός;

Βρε δεν πας στο διάολο κι εσύ κι ο γρύλος σου;..

...και οι αλήθειες σου και οι τοποθετήσεις σου και τα καλά σου; Ωωωωωωωωωωωω... Μας τα 'πρηξες!

Βρε μπας κι έχω άδικο; Πολλή μοναξιά τελευταία κι έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι. Επιλογή σου, θα μου πεις. Επιλογή μου, ναι. Αλλαγή καριέρας προβλέπει το ζώδιό μου. Λες να πάω να γίνω τελικά φαροφύλακας; Απέμεινε κανένας φάρος σ' αυτή τη χώρα;

Ονειρεύομαι ένα φάρο στην άκρη του πουθενά. Σ' ένα νησί με τα χαρακτηριστικά της Ικαρίας, που απ' ό,τι ακούω έχει σταματήσει ο χρόνος. Με ένα παντοπωλειο, ένα καφενείο, μια χασαποψαροταβέρνα, χωρίς αστυνομικό τμήμα, με ένα τόνο βιβλία, ίντερνετ και μια πρωτόπλαστη.

Εύα, μ' ακούς;

Ας τ' αλλάξω...

Πολιτική, οικονομία, μπάλα, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, αρρώστιες, επαναστάσεις, σκέψεις, λέξεις, σχόλια, τα πάντα έχουμε μπει στο φέησμπουκ, για να μην αφήσω την ουρά μου απ' έξω. Η συμμετοχή μας στα κοινωνικά δρώμενα περιορίζεται εκεί. Στο θεαθήναι.

Πως το λεν; Ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Πάψαμε να μιλάμε από κοντά, πάψαμε να βρισκόμαστε, μιλάμε στο φέησμπουκ, γινόμαστε φίλοι, κρυφοκοιτάμε ο ένας τη ζωή τ' αλλουνού, σχολιάζουμε, χλευάζουμε, κάνουμε λάηκ το στάτους του ενός και του άλλου...

Φτάνει. Για μένα που ξέρω και μπορώ να πω, δηλαδή.

Όξω πούστη απ' την παράγκα!

Πρωθύστερα...

Τελειώνοντας με την Πτώση του Α. Καμύ δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ αν ήταν η δική μου η αντίληψη των πραγμάτων που με οδήγησε να καταγράψω τις σκέψεις μου τελευταία ή αν, επηρεασμένος από το βιβλίο που διάβαζα, απλώς αναπαρήγαγα τις σκέψεις του συγγραφέα. Κλεμμένα ή δικά μου, συμπίπτω ως ράβδος, αφού περί λόγου, ουδέν...

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω κάτι καινούριο, πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει κάτι που δεν έχει γραφεί ή δεν έχει ειπωθεί από κάποιον, κάπου, κάποτε. Αφορισμοί, αποφθέγματα, ρήσεις, προσπαθώ να ξεφύγω από τα ειρημένα και να πω τα δικά μου.

Αισθάνομαι μοναδικός στην πολυσυνθετότητα των επιρροών που έχω δεχτεί. Κάθε φορά ταυτίζομαι και με ένα χαρακτήρα απ' αυτούς που συναντώ σε βιβλία, ταινίες, ακόμη και στην ίδια τη ζωή. Και μπορώ, πλέον, να γίνω όποιος θέλεις, αλλά προτιμώ να είμαι εγώ. Κι αυτό μου επιτρέπει να βλέπω εσένα όπως είσαι, γιατί εγώ είμαι εγώ, χωρίς να ζητώ την άδειά σου. Άρα, γιατί να κρίνω εσένα γι' αυτό που είσαι; Μπορείς να είσαι αυτός που θέλεις; Καπέλο σου.

Μα είσαι; Ή σε νοιάζει η άποψή μου; Δεκάρα μη δίνεις, στο λέω να το ξέρεις, δωροδοκίες-ελεημοσύνες εδώ δεν περνάνε. Αν είσαι εσύ, εγώ θα σε γουστάρω. Άλλωστε, εμένα μου λείπουν 99 δραχμές για το κατοστάρικο. Δε σώνομαι.

Ούτε και συ. Πάρ'το χαμπάρι, γιατί όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο περισσότερος χρόνος θα σου μείνει να ζήσεις. Κι επειδή και μένα δε μου μένει πολύς χρόνος, πάω να κάνω το μποτέ μου, που λεν και τα κορίτσια, και έξω για μπελάδες!

Γεια χαρά!

Παράλληλα σύμπαντα...

Είσαι εδώ. Και δεν είσαι. Θες να πας για ποτό. Θες να γυρίσεις και σπίτι. Θες να είσαι μόνος. Θες να είσαι και με παρέα. Ως πότε θα ζεις σχιζοειδώς;

Παρακολουθούμαι. Κι όλο κοιτάζω καχύποπτα πάνω απ' τον ώμο μου μην τυχόν και παρακολουθούμαι, αφού πρώτα έχω προκαλέσει όλους τους μυστικούς πρακτόρους να δώσουν τη δέουσα προσοχή στην ασημαντότητα των λεγομένων μου. Αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να διακόψω αυτή την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας μου, έτσι απλά για να μου τη σπάσω, αλλά μετά το ξανασκέφτομαι και λέω: η ματαιοδοξία είναι κακή, γιατί έτσι μας είπαν. Ποιοι;

Οι κοινωνικές επιταγές είναι όλες ακάλυπτες.

Νάρκησος; Με χίλια. Κι αν βιαστείς να με κρίνεις για την ορθογραφία, απαρέμφατο ρε τσιριγούλη. Δεν τα ξέρεις όλα. Συγγραφική αδεία. Το γλυκύτατο προσωπάκι σου καλύπτεται από θλίψη όταν μιλάς για τον άνθρωπό σου. Μήπως θα πρέπει να το ξανασκεφτείς; Ναι, εσένα το λέω. Μην βγάζεις την ουρίτσα σου απ' έξω, γιατί θα την κάνουμε σαγανάκι με καρότα και πατάτες και θα τη φάμε. Α, και τα χέρια πάνω στο τραπέζι, γιατί ζηλεύει.

Και μια παρένθεση περί ζήλιας, μιας και το έφερε η κουβέντα. "Θα πρέπει να το έχετε προσέξει, οι άντρες που υποφέρουν πραγματικά από ζήλια βιάζονται να πλαγιάσουν με τη γυναίκα που πιστέυουν ότι τους έχει απατήσει. [...] Η σαρκική ζήλια είναι έργο της φαντασίας και συνάμα αυτοκριτική. Αποδίδουμε στον αντίζηλο τις πρόστυχες σκέψεις που κάναμε εμείς σε παρόμοιες καταστάσεις." Α. Καμύ - Η πτώση

Μ' αρέσεις, γιατί παρά τις απαγορεύσεις, εξακολουθείς να ταξιδεύεις λάθρα μαζί μου. Μα δε φοβάμαι να σε πάρω στο ταξίδι μου κι ούτε ελπίζω να συνδράμεις στο κουπί. Εγώ θα πάω εκεί που θα πάω, ούτως ή άλλως. Αν θα μ' ακολουθήσεις μέχρι τέλους ή αν θα λιποτακτήσεις, ποιος να το ξέρει εκτός από σένα; Εγώ σε προ(σ)καλώ.

Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

21*

Πονάει το κεφάλι μου και θα γράψω πάλι καμιά κουταμάρα, το βλέπω.

Μετά από ένα φανταστικό βράδυ στο σπίτι μιας φίλης, όπου η φιλοξενία περίσσευε, τα ποτά έρεαν άφθονα και η κουβέντα ήταν ζωηρή και εύθυμη, δε με φτάσαν καμιά εξ εφτά ουισκάρες, στο δρόμο για το σπίτι πέρασε το Παρτιζάν έξω απ' το αυτοκίνητό μου και είπα να μην είμαι αγενής, οπότε το κάλεσα μέσα. Ε, και αφού ήπιαμε κάτι γιεγκερμάηστερ για το στομάχι, συνεχίσαμε με κάτι μπύρες, ε, μετά βγήκαμε από το Παρτιζάν και μπήκαμε στο Δε ρήαλ αλκοόλα δίπλα για δεύτερη γύρα...

Ξύπνησα σήμερα με σκέψεις για τις προηγούμενες μέρες.

Από τότε που βγήκα έξω ν' αναζητήσω μπελάδες, μόνο μπελάδες δε συνάντησα. Είμαστε φίλοι, ακούω να λένε διαρκώς. Φίλοι; Φίλοι.

Γι' αυτό κι εγώ είπα να μιλάω σωστά. Να είμαι αληθινός. Να μη χαϊδεύω τ' αυτιά κανενός. Όπως δε γουστάρω να μου χαϊδεύουν τα δικά μου. Αλλά να μιλάμε. Να μιλάμε σα φίλοι, να μιλάμε σαν άνθρωποι, να μην είμαστε αδιάφοροι γι' αυτά που συμβαίνουν στους άλλους και να μην κρυβόμαστε απ' όλους γι' αυτά που συμβαίνουν σε μας.

Τσαλακωθείτε, είναι εύκολο. Φωνάξτε, κλάψτε, γελάστε, βγάλτε το από μέσα σας. Σίγουρα υπάρχει δίπλα σας μια αγκαλιά ανοιχτή, δείτε φως και μπείτε. Μιλήστε! Διεκδικήστε το χάδι που σας στερήθηκε.

Αλλά όχι στ' αυτιά.

Σμουτς!

*: Από ένα σημείο και μετά, δε βλέπεις, δεν ακούς, δε μιλάς. Απλά ξέρεις. Δε δίστασα σε κανένα ποντάρισμα, γιατί απλά ήξερα. Τόσα χρόνια αγάπης χαμένα, έχω λαμβάνειν.

Haven Bar

Ήταν εκεί όλοι τους.

Οι πικραμένοι. Οι μαλωμένοι. Οι χωρισμένοι. Οι πληγωμένοι. Αυτοί που τους είπαν ψέμματα. Αυτοί που είναι καλά με το ταίρι τους. Μπα, υπάρχουν και τέτοιοι;

Έχει γεμίσει ο κόσμος πρώην κάποιου/ας, που κουβαλάνε ακόμα τα σκάρτα συναισθήματά τους. Και ποιος είσαι εσύ ρε φιλαράκι που τα κρίνεις σκάρτα, θα μου πεις. Και θα έχεις δίκιο. Μα επίτρεψέ μου να κάνω την εξής απλή ερώτηση: Αν δεν είναι σκάρτα, γιατί δεν τα κυνηγάς; Και γιατί περιφέρεσαι γύρω γύρω μολυσμένος με σκάρτο έρωτα και μολύνεις κι άλλους; Δε φτάνει η δική σου κατάντια;

Πανδημία απογοητευμένων κι εμβόλιο δεν υπάρχει.

Ουστ!

Χαμόοοοος, χαμόοοοος...

Όταν δε διεκδικείς αυτό που σου ανήκει, τότε περιορίζεσαι σ' αυτό που σου αξίζει.

Να βάλω κοπηράητ; Είναι δικό μου αυτό το απαύγασμα σοφίας;

Άντε και καλημέρα! Σαββατοκύριακο πάλι εν όψει, τι να μας επιφυλάσσει;

Κι ένα κλεμμένο.

"Γοητεία είναι ένας τρόπος να ακούς να σου λένε ναι, χωρίς να έχεις κάνει καμιά σαφή ερώτηση."

Α. Καμύ - Η πτώση

...Και μια.

Εξωστρέφειας συνέχεια.

Μας φάγαν πάλι σήμερα οι δρόμοι. Αλλά είχε καταπληκτική φωτογραφία, ένα βοριά που καθάριζε την ατμόσφαιρα και ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα, που κλεφτοκοίταζα οδηγώντας για Πολύγυρο. Φαγητό μέχρι σκασμού στον Ταξιάρχη στου Τζίμη και πίσω. Τηλέφωνα και μηνύματα κατά συρροήν από χθες κι έχει βουίξει το δεξί ημισφαίριο του όσου εγκεφάλου μου έχει απομείνει από τα ξύδια.

Έχουν χαθεί οι μέρες, οι τόποι, τα πρόσωπα. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, είναι όλα ανάκατα στο μυαλό μου, κοκτέηλ μολότωφ που θέλω να πετάξω στην εξωστρέφειά μου και να τη βάλω φωτιά! Κι ύστερα ξανασκέφτομαι, γιατί να τα πω; Μπορώ κάλλιστα να τα κρατήσω για πάρτη μου. Μα με τέτοιο χαμό, σε καμιά βδομάδα θα τα έχω ξεχάσει.

Κι από που να ξεκινήσω; Το 2009 ήταν γενναιόδωρο, γεμάτο απ' όλα κι απάνω που πήγε να βγει, στο κύκνειο άσμα του, είχε πολλαπλούς οργασμούς!!! Πρέπει να είναι από τις πιο όμορφες γιορτές που έχω περάσει, μέχρι τις επόμενες!

Παραμονή Χριστουγέννων σε φίλους με το καρντάσι μου, σε σπίτι αληθινό, με ατμόσφαιρα οικογενειακή (τέσσερις γιούς, μπαμπάς, μαμά, γιαγιά και άλλοι φίλοι συν γυναιξί και τέκνοις), φάγαμε, ήπιαμε, συζητήσαμε... Χριστούγεννα κι αυτοκρατορικό τραπέζι από τη Τζώρτζια, μετά Εποχές για νυχτοκάματο, το κυνήγι κατέληξε με θήραμα ένα πατσά στου Μωυσιάδη, καθώς δεν τα βάζεις με τη θεά... Μετά συρθήκαμε σπίτι, για να ξυπνήσουμε με μια απίστευτη ομίχλη, που έκρυβε την πόλη των Γιαννιτσών και μια ανοιξιάτικη λιακάδα στην καρδιά του χειμώνα! Λες κι ο νεογέννητος ήλιος έβαλε τα δυνατά του να μου θυμίσει τι γιορτάζουμε πραγματικά αυτές τις μέρες...

Επιστροφή Σαλονίκη με σκέψεις για την προηγούμενη βραδιά, σε λέξεις και αγγίγματα πρωτόγνωρα και διόλου αναμενόμενα, ένα μήνυμα και μετά σιωπή. Μουσικές ταξιδίου, εκκωφαντική λιακάδα και σκόρπιες κουβέντες με φέραν στην πόλη, ξεκούραση στο σπίτι και χαλαρό τελευταίο μπάτσελορ του τελευταίου των Μοϊκανών, γιατί την άλλη μέρα... τέλος!!!

Και τι επικό τέλος! Ήταν όλοι τους εκεί, κι ο Κυριάκος κι ο Μανώλης, Βασιλάκης μικρομέγαλος,το καρντάσι μου, ο Γιατρός, ο Χαμόοοοος, ο Νικόλας κι οι κουμπάροι, ο Νεχέν και ο Μιχάλης, ο Θανάσης, οι ροκάδες, οι ντίσκο, κάτι πουκάμισα, κάτι κάλτσες, μουσικές, ποτά, χαμόοοος, χαμόοοος, φωτογραφίες, βίντεα, κι ύστερα στ' αυτοκίνητα για την πορεία προς το μέτωπο. Χαλαρό γυαλισματάκι στην Κυρία, με κοιτάει ο Χαμός και ρωτάει: "Τι τη γυαλίζεις ρε; Το γαμπρό θα πας;" Δε ζητούσες ένα κασόνι λίρες;

Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, η Άλφα του γαμπρού άρχισε να καπνίζει από το δεξί πίσω δισκόφρενο. Αναδιανομή κόσμου και ο γαμπρός στη Μπέμπα μου! Εγώ, το καρντάσι μου, ο Νικόλας, ο Κυριάκος κι ο Λουκάς, μουσικές, τραγούδια, κόρνες, χαμόοοος, χαμόοοοος... Το απορημένο βλέμμα του πάτερ στη γενικότερη αλητεία κατά την είσοδο στη μητρόπολη, απ' τα φυμέ τζάμια και το σέξυ λαβ ξεπετιέται ο γαμπρός κι η παρεξήγηση λύνεται.

Τι γάμος! Τι στολισμός! Τι ωραίο εκείνο το ζεστό κρασάκι με τα φρούτα! Τι μυστήριο, τι πλοκή! Επιστροφή στο σπίτι για τα προεόρτια και μετά στο "λε ζου ζου" για το πάρτυ! Διασκέδαση - Καθωσπρεπισμός 3-0! Καθαρό σκορ με άριστη διαιτησία από το μαγαζί, που θα μετονομαστεί για χάρη της νυφούλας, που με το γαμπρό και τους φίλους τους τα σπάσανε μέχρι τραχανά και μπουγάτσα κρέμα.

Δευτέρα - Τρίτη - Τετάρτη. Νο κόμεντ.

Πέμπτη, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ξύδια και dj Vlad vs Fufu στα Stratis Patisserie, με μια βασιλόπιτα δώρο απεριόριστα, καλοψημένα, λαχταριστά σουβλακοσουτζουκολουκανικόψωμα (μήπως να το καθιερώσεις;) κι ύστερα βόλτα στα καλύτερα σοκάκια της πόλης. Χάλκινα στην αγορά, λάτιν κρουστά στην Αριστοτέλους, χαμόοοος, χαμόοοος... Χαλάρωση στο σπίτι και αλλαγή με το καρντάσι και τον καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο μουσαφίρη μου, που πολύ χαίρομαι που τον έχω φίλο και μου ομορφαίνει τη ζωή! Από πάρτυ σε πάρτυ, ξυπνήσαμε Πρωτοχρονιά!

Χάπι νιού γήαρ! Τι να μας επιφυλάσσει το 2010;

Πρωινό ξύπνημα σε μια καταπληκτική μέρα, καφές από την καινούρια μου εσπρεσσομηχανή, κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες, σερφάρισμα στο ίντερνετ και πρωινές μουσικές, ξυπνήματα με γέλια και φωνές, φαγητό, κόντρα καφέ και μετά βόλτα προς Αλεξάνδρεια να δω το Μήτσο'μ, γιατί θα μου 'μπαινε στραβά ο χρόνος αν δε συναντούσα τον απίστευτο, τον ανεπανάληπτο, τον ψέμα αληθινό φίλο μου. Γιαννιτσά για μπυρίτσα και για δες! Η χρονιά ξεκινάει με πολυαναμενόμενες εκπλήξεις! Χαλαρή Στέλλα, λέει. Χαλαρή ήτανε στην αρχή, μετά τα πήρε και πλακωθήκαμε. Δε βαριέσαι, γιορτάζω. Χάπη νιού γήαρ! Ο Μήτσο'μ έφυγε νωρίς, ήρθε ο Μπομπ κι ο Λεονάρντο (έχει ξεπεράσει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, πιάνει από μεσαιωνικό μέχρι καρτούν το θέμα), κάτι θεότητες, κάτι αστερισμοί, πάλι στο Μωυσιάδη καταλήξαμε από τα νταμάρια, που δεν περίμενα να είναι όταν πρέπει, όπου πρέπει, αλλά για δες! Τι να μας επιφυλάσσει το 2010;

Και του χρόνου!

Γεια χαρά!

Α λα Ράδιο Αρβύλα. Και σμούτς! Και φιλάκια ρουφηχτά, ρουφηχτά φιλάκια!

Πάει καιρός, την εσωστρέφεια την έκλεισα, μα λέω φέτος να βγω παραέξω. Αφού μέσα τα βρήκαμε, πάμε ν' αναζητήσουμε αλλού μπελάδες.

Βασικά, καλησπέρα σας. Και Καλή Χρονιά! Άλλαξε πάλι αυτός, ε; Τα ποντάραμε όλα στο 9 και βγήκε το 10. Πολλά βάζετε, πολλά παίρνετε. Λίγα βάζετε, λίγα παίρνετε. Κι ύστερα πάλι ευχές, κόντρα τηλέφωνα και μηνύματα, καινούρια αρχή, φτου κι απ' αυτή, ο χρόνος επαναλαμβάνεται σαν τα βαλς από το soundtrack της ταινίας old boy.

Και η ζωή συνεχίζεται. Τι να μας περιμένει το 2010;