Η καταχώρηση αυτή ξεκίνησε να γράφεται επί χάρτου, το τελευταίο πρωινό μου στο Ηράκλειο, κατά τη διάρκεια ενός μοναχικού καφέ στο Βένετο με θέα το κάστρο του Κούλε. Ανοιχτά χαρτιά, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Ο Χάρος στην Κρήτη κυκλοφορεί συνεχώς με κάποιο όχημα. Νταλίκα θα 'ναι, 4Χ4 θα 'ναι, φορντ ντισκάραβαν* με 85χρονο οδηγό ή παπάκι με καβαλάρη νίντζα εφτά νταν, ο Χάρος μπαίνει μέσα τους και βγαίνουν παγανιά. Άμα δεις, δε, τζάμι φυμέ, είναι ο ίδιος αυτοπροσώπως μέσα, εξ ου και το φυμέ, γιατί τον ενοχλεί ο έντονος ήλιος.
Μετά και την πρώτη μουτζούρα, την οποία δε μπορείς να δεις αλλά υπάρχει, καθόσον η καταχώρηση είναι σουρεάλ, συνεχίζω. Στον παραλογισμό των ημερών συνετέλεσαν και οι ενδυματολογικές επιλογές των ανθρώπων εν γένει. Να φανταστείς, μια μέρα ολόκληρη υπήρχαν άνθρωποι ντυμένοι όμορφα που παρήλαζαν, χόρευαν, χοροπηδούσαν, έπιναν, διασκέδαζαν, ενώ οι υπόλοιποι τους έκαναν χάζι από δεξιά κι αριστερά, παράλληλα κι εκατέρωθεν, ντυμένοι με κάτι άσχημες στολές, χωρίς χρώματα, ουρές, καπελάκια και διάφορα αξεσουάρ. Τελικά, βέβαια, αυτοί με τις βαρετές στολές επικράτησαν γιατί ήταν πιο πολλοί κι έτσι την επόμενη μέρα ανάγκασαν και τους υπολοίπους να ξαναμπούν στις βαρετές τους στολές.
Τι μας νοιάζει, βέβαια, εμάς; Veni, vidi, vici! Ήταν όλοι τους εκεί, πλην του χλωμού προσώπου "δεν έχω ποτέ οδοντόβουρτσα" μετά της ποκαχόντας-θάλασσας. Κι ο γιατρός κι ο γιατρός, ο χαμός, ο Ουάλι, ο Μιχάλης και τ' άλλα παιδιά, η δασκάλα, αι γυναίκαι, το καρντάσι, το Ζορμπέικο, ο Αρτέμης, ο εργατοπατέρας, ο νίκας τοις βασιλεύσι κι ο φουνταριστός στη ρακοσφαίριση φίλος αγαπητός, ο δάσκαλος ύμπερ άλλες και ξανά χαμόοοοος, χαμόοοοος... Τι συντροφιά, τι φαγοπότι, τι χοροί, τι τραγούδια, τι αγκαλιές και φιλάκια, τι κέφι, τι χαρά!
Τι ταξίδι κι αυτό! Καφέδες στο Παγοποιείο, ποτά στην Ενοδία, φίλοι μπιστικοί, αντρίκειες κουβέντες, αληθινές στιγμές με την οικογένεια, ένας εφιάλτης με μικροτραυματισμό, βόλτες με το παπί, ένα τραπέζι στις 7 θάλασσες, μια απίστευτη τράκα, "φαΐ σου, tv σου κι άη γαμήσου" από ένα ντουβάρι στο Ηράκλειο, που μακάρι να υπήρχαν πολλά τέτοιου τύπου ντουβάρια και μεταξύ των δίποδων που κυκλοφορούν ευρέως.
Κι ύστερα πάλι, επιστροφή. Ωωωωωωωωωωω, ωωωωωωωωωωωωω, όοοοοοοοοομορφή Θεσσααααααααλονιιιιιιιιιιίκη...
*: ρήση του κυρ'Βασίλη, a.k.a. Φιδέμπορας από τη ραδιοφωνική εκπομπή της Ελληνοφρένειας
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Παντέρμη Κρήτη!
Στου Ψηλορείτη την κορφή
το χιόνι δεν τελειώνει
σάμε να λιώσει το παλιό
καινούριο το πλακώνει...
Στέκει εδώ, χρόνια χιλιάδες, αγέρωχος, περήφανος, με κάτασπρα τα μαλλιά του την εποχή ετούτη, ίσαμε να έρθει το καλοκαίρι και να ξανανιώσει νιός, δυνατός, όπως τότε που μια υποχθόνια δύναμη τον σήκωσε στα ύψη που βρίσκεται αιώνες τώρα. Παππούς αγαπημένος για μένα, που λείπω χρόνια από τον τόπο που με γέννησε και με μεγάλωσε, σημείο αναφοράς για όποιον νιώθει τι πάει να πει ύψος και καθαρός αέρας, κάτι φίλους φαντάσματα που μπορώ μόνο να τους διαβάζω και λίγους, ελάχιστους ζωντανούς που μπορούν να μοιραστούν τη δική τους αλήθεια με τη δική μου.
Αφού υπάρχει στη ζωή
μαζί χαρά και λύπη
γη κυβερνούνε δυο θεοί
γη θιός δεν είναι ντίπι...
Ο θεός ο δικός μου είναι Κρητικός. Γλεντίζει τη ζωή του όσο και το θάνατο, αγγέλοι και δαιμόνοι γι' αυτόν είναι ίδιοι, καλό και κακό δεν ξεχωρίζουν, μα η ενότητα αυτή δεν τον φοβερίζει, του δίνει θάρρος να πατήσει στα πόδια του και να πει το μεγάλο ΕΓΩ, αυτό που οδηγεί στο αιώνιο ΝΑΙ, στην ωμή πραγματικότητα, μακριά από χίμαιρες, χωρίς παρηγοριές. Εδώ η κόλαση, εδώ κι η παράδεισος.
Ήταν αναπόφευκτο να αναβλύσει η εσωστρέφεια και να ταράξει την επιφάνεια της εξωστρέφειάς μου, μα ούτε εδώ υπάρχει δυαδικότητα. Όλα είναι ένα, σε μια ισορροπία σταθερή, γιατί επικρατεί ειρήνη κι αυτή είναι η μαμή της δικής μου ιστορίας. Η πάλη μέσα μου έχει λήξει και κερδισμένος είμαι εγώ, γιατί μπορώ και στέκομαι ψηλός κι αγέρωχος σαν τον παππού μου τον Ψηλορείτη, γιατί γελώ εξίσου, είτε με ζεσταίνει ο ήλιος του καλοκαιριού, είτε με παγώνει το χιόνι του χειμώνα.
Γελώ γιατί κατέχω πως πέρα απ' το καλό και το κακό, πέρα από το σωστό και το λάθος, υπάρχω εγώ, κατά τον δαίμονα εαυτού. Κι αν βιαστείς να με κρίνεις και να με κατακρίνεις ως εγωιστή, γιατί έτσι μας έμαθαν, αναρωτήσου: που βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι κάθε πρωί, να ζεις, ν' αγαπάς, να μισείς, να είσαι;
το χιόνι δεν τελειώνει
σάμε να λιώσει το παλιό
καινούριο το πλακώνει...
Στέκει εδώ, χρόνια χιλιάδες, αγέρωχος, περήφανος, με κάτασπρα τα μαλλιά του την εποχή ετούτη, ίσαμε να έρθει το καλοκαίρι και να ξανανιώσει νιός, δυνατός, όπως τότε που μια υποχθόνια δύναμη τον σήκωσε στα ύψη που βρίσκεται αιώνες τώρα. Παππούς αγαπημένος για μένα, που λείπω χρόνια από τον τόπο που με γέννησε και με μεγάλωσε, σημείο αναφοράς για όποιον νιώθει τι πάει να πει ύψος και καθαρός αέρας, κάτι φίλους φαντάσματα που μπορώ μόνο να τους διαβάζω και λίγους, ελάχιστους ζωντανούς που μπορούν να μοιραστούν τη δική τους αλήθεια με τη δική μου.
Αφού υπάρχει στη ζωή
μαζί χαρά και λύπη
γη κυβερνούνε δυο θεοί
γη θιός δεν είναι ντίπι...
Ο θεός ο δικός μου είναι Κρητικός. Γλεντίζει τη ζωή του όσο και το θάνατο, αγγέλοι και δαιμόνοι γι' αυτόν είναι ίδιοι, καλό και κακό δεν ξεχωρίζουν, μα η ενότητα αυτή δεν τον φοβερίζει, του δίνει θάρρος να πατήσει στα πόδια του και να πει το μεγάλο ΕΓΩ, αυτό που οδηγεί στο αιώνιο ΝΑΙ, στην ωμή πραγματικότητα, μακριά από χίμαιρες, χωρίς παρηγοριές. Εδώ η κόλαση, εδώ κι η παράδεισος.
Ήταν αναπόφευκτο να αναβλύσει η εσωστρέφεια και να ταράξει την επιφάνεια της εξωστρέφειάς μου, μα ούτε εδώ υπάρχει δυαδικότητα. Όλα είναι ένα, σε μια ισορροπία σταθερή, γιατί επικρατεί ειρήνη κι αυτή είναι η μαμή της δικής μου ιστορίας. Η πάλη μέσα μου έχει λήξει και κερδισμένος είμαι εγώ, γιατί μπορώ και στέκομαι ψηλός κι αγέρωχος σαν τον παππού μου τον Ψηλορείτη, γιατί γελώ εξίσου, είτε με ζεσταίνει ο ήλιος του καλοκαιριού, είτε με παγώνει το χιόνι του χειμώνα.
Γελώ γιατί κατέχω πως πέρα απ' το καλό και το κακό, πέρα από το σωστό και το λάθος, υπάρχω εγώ, κατά τον δαίμονα εαυτού. Κι αν βιαστείς να με κρίνεις και να με κατακρίνεις ως εγωιστή, γιατί έτσι μας έμαθαν, αναρωτήσου: που βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι κάθε πρωί, να ζεις, ν' αγαπάς, να μισείς, να είσαι;
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
I chose not to choose life... I chose something else.
Πίσω στη δεκαετία του '90, πίσω σ' εκείνες τις μέρες που όλα ήταν απλούστερα και πιο μπερδεμένα*. Τότε που ανακάλυψα τους Doors και το Trainspotting, τότε που υπήρχαν ακόμη πράγματα να με σοκάρουν, που δε χάνονταν τα πάντα σε ένα συνοθύλευμα σκέτων πληροφοριών, που υπήρχε ακόμη αντίληψη και συναίσθηση των πραγμάτων.
Πρόοδος. Ανάπτυξη. Λέξεις που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μου και χαρακτηρίζουν όλη την (απ)ανθρωπότητα τις τελευταίες δυο δεκαετίες, τουλάχιστον αυτές που εμπίπτουν στη δική μου αντίληψη, ως έφηβος και -πλέον- ως ώριμος άνθρωπος. 200.000 τεμάχια πέθαναν στην Αϊτή από ένα σεισμό, άλλα τόσα αυτοκτόνησαν στην Ινδία από τις πολιτικές της μοσάντο, πόλεμοι παντού με παρόμοια αποτελέσματα, το νερό γίνεται εμπόρευμα, ο αέρας και η μόλυνση διαπραγματεύσιμα "αγαθά" σε Στοκχόλμη και Κιότο και ό,τι κάποτε ήταν αγαθό μοιάζει να γίνεται κακό, εξόφθαλμα πια στην αδιαφορία μας για την "πληροφορία", για τα "νούμερα" και τους "δείκτες". Σα να μη μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, σα να μη μιλάμε για το παρόν και το μέλλον μας, σα να μη μιλάμε για τη ζωή μας την ίδια αλλά για κάτι που συμβαίνει κάπου, κάπως, κάποτε αλλού...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, που με τα λόγια του, τη φιλοσοφία του μα και τη ζωή του την ίδια απάλλαξε όλους τους υπολοίπους από τα δεινά της ψυχολογίας του ατόμου. Αυτός ο εξεγερμένος άνθρωπος ήταν ο Επίκουρος, μα τον κατηγόρησαν για υλιστή και ηδονιστή. Λες και ο υλισμός ή η ευδαιμονία, η σαρκική ηδονή είναι πράγματα κακά. Μας δίδαξε κανείς να μη φοβόμαστε το θάνατο και να αποφεύγουμε τον πόνο; Μα τότε θα ήμαστε όλοι εξεγερμένοι άνθρωποι, εξεγερμένοι απέναντι σε ένα θεό που ήρθε στη γη για να νομιμοποιήσει τον πόνο και το θάνατο, όντας αθώος και υποφέροντας για ολόκληρη την (απ)ανθρωπότητα που βιώνουμε σήμερα. Ο θεός είχε πεθάνει από τότε, ο Νίτσε απλά κατέγραψε ξανά το γεγονός για να τον αγνοήσουν και πάλι, όπως και όλους τους εντωμεταξύ εξεγερμένους.
Μας δίδαξε κανείς τον τρόπο σκέψης του Καρτέσιου, μας μετέδωσε κανείς τη σοφία των προσωπικοτήτων που υπήρξαν ανά τους αιώνες; Όχι, γιατί μας θέλουν βόδια, μια μάζα που θα κατευθύνουν αυτοί όπου θέλουν, μια στο μαντρί για άρμεγμα, μια στο σφαγείο για κρέας και γδάρσιμο και στο λιβάδι που και που, μην ψοφήσουμε και δεν είμαστε αποδοτικοί και παραγωγικοί για το σύστημα.
"Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?"
Εντάξει, μπορεί να μην το έριξα στην πρέζα όπως ο συμπαθέστατος Ρέντον στην ταινία, μα επιλέγω κάτι άλλο. Δεν είμαι άλλο ένα αλάδωτο γρανάζι του συστήματος που τρίζει, δε θέλω λάδωμα, θέλω να σπάσει η μηχανή πολτοποίησης και γι' αυτό δε με νοιάζει να θυσιάσω όσα αναφέρονται στο παραπάνω παραλήρημα. Στο βρόντο να πάνε όλα, γιατί καλύτερο άνθρωπο δε με κάνουν. Κι ας γυρίσω στο χωριό μου, να καλλιεργώ τα χωράφια του παππού μου, να ζω χωρίς χρήμα, ν' αναπνέω καθαρό αέρα και να πίνω γάργαρο νερό.
Να ζω.
*: Stoned Immaculate - The Doors
Πρόοδος. Ανάπτυξη. Λέξεις που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μου και χαρακτηρίζουν όλη την (απ)ανθρωπότητα τις τελευταίες δυο δεκαετίες, τουλάχιστον αυτές που εμπίπτουν στη δική μου αντίληψη, ως έφηβος και -πλέον- ως ώριμος άνθρωπος. 200.000 τεμάχια πέθαναν στην Αϊτή από ένα σεισμό, άλλα τόσα αυτοκτόνησαν στην Ινδία από τις πολιτικές της μοσάντο, πόλεμοι παντού με παρόμοια αποτελέσματα, το νερό γίνεται εμπόρευμα, ο αέρας και η μόλυνση διαπραγματεύσιμα "αγαθά" σε Στοκχόλμη και Κιότο και ό,τι κάποτε ήταν αγαθό μοιάζει να γίνεται κακό, εξόφθαλμα πια στην αδιαφορία μας για την "πληροφορία", για τα "νούμερα" και τους "δείκτες". Σα να μη μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, σα να μη μιλάμε για το παρόν και το μέλλον μας, σα να μη μιλάμε για τη ζωή μας την ίδια αλλά για κάτι που συμβαίνει κάπου, κάπως, κάποτε αλλού...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος, που με τα λόγια του, τη φιλοσοφία του μα και τη ζωή του την ίδια απάλλαξε όλους τους υπολοίπους από τα δεινά της ψυχολογίας του ατόμου. Αυτός ο εξεγερμένος άνθρωπος ήταν ο Επίκουρος, μα τον κατηγόρησαν για υλιστή και ηδονιστή. Λες και ο υλισμός ή η ευδαιμονία, η σαρκική ηδονή είναι πράγματα κακά. Μας δίδαξε κανείς να μη φοβόμαστε το θάνατο και να αποφεύγουμε τον πόνο; Μα τότε θα ήμαστε όλοι εξεγερμένοι άνθρωποι, εξεγερμένοι απέναντι σε ένα θεό που ήρθε στη γη για να νομιμοποιήσει τον πόνο και το θάνατο, όντας αθώος και υποφέροντας για ολόκληρη την (απ)ανθρωπότητα που βιώνουμε σήμερα. Ο θεός είχε πεθάνει από τότε, ο Νίτσε απλά κατέγραψε ξανά το γεγονός για να τον αγνοήσουν και πάλι, όπως και όλους τους εντωμεταξύ εξεγερμένους.
Μας δίδαξε κανείς τον τρόπο σκέψης του Καρτέσιου, μας μετέδωσε κανείς τη σοφία των προσωπικοτήτων που υπήρξαν ανά τους αιώνες; Όχι, γιατί μας θέλουν βόδια, μια μάζα που θα κατευθύνουν αυτοί όπου θέλουν, μια στο μαντρί για άρμεγμα, μια στο σφαγείο για κρέας και γδάρσιμο και στο λιβάδι που και που, μην ψοφήσουμε και δεν είμαστε αποδοτικοί και παραγωγικοί για το σύστημα.
"Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life... But why would I want to do a thing like that?"
Εντάξει, μπορεί να μην το έριξα στην πρέζα όπως ο συμπαθέστατος Ρέντον στην ταινία, μα επιλέγω κάτι άλλο. Δεν είμαι άλλο ένα αλάδωτο γρανάζι του συστήματος που τρίζει, δε θέλω λάδωμα, θέλω να σπάσει η μηχανή πολτοποίησης και γι' αυτό δε με νοιάζει να θυσιάσω όσα αναφέρονται στο παραπάνω παραλήρημα. Στο βρόντο να πάνε όλα, γιατί καλύτερο άνθρωπο δε με κάνουν. Κι ας γυρίσω στο χωριό μου, να καλλιεργώ τα χωράφια του παππού μου, να ζω χωρίς χρήμα, ν' αναπνέω καθαρό αέρα και να πίνω γάργαρο νερό.
Να ζω.
*: Stoned Immaculate - The Doors
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
Υπέροχες νύχτες και καταθλιπτικά πρωινά.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί με σκέψεις από την προηγούμενη υπέροχη νύχτα κι ένα χαμόγελο στράβωσε στ' αγουροξυπνημένα μούτρα μου. Δεν κράτησε πολύ, καθώς ούτε ο καιρός έξω, μα ούτε και η μουσική μέσα βοήθησαν πάρα πολύ κι έτσι σύντομα η διάθεση έγινε μελαγχολική. Την απολαμβάνω, όμως, όπως την πιο έντονη χαρά μου, οπότε μη χαλιέσαι.
Κοιτάζω απ' το παράθυρο το δρόμο που οδηγεί μακριά απ' αυτή την πόλη, μα δεν αισθάνομαι τάσεις φυγής. "Ο θάνατος, η ξενιτιά, η πίκρα κι η ορφάνια... Τα τέσσερα ζυγιάστηκαν, βαρύτερα είν' τα ξένα..." Κλαρίνα μου κάνουν παρέα απ' το πρωί, Πετρολούκας κι άλλοι Χαλκιάδες, σόι πάει το βασίλειό τους στη μουσική και υποκλίνομαι στην τέχνη τους. Ώρα καλή, αδερφέ μου, και καλή αντάμωση στην πατρίδα σε λίγες μέρες. Κι αν ποτέ σε ξαναβγάλει ο δρόμος, η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή κι η καρδιά μου επίσης, να λέμε κουβέντες αντρίκιες, να κλαίμε, να γελάμε, να πίνουμε και να γλεντάμε, να ξενυχτάμε, να μαλώνουμε και να φιλιώνουμε όχι σαν αδέρφια, μα σα φίλοι μπιστικοί.
Πίσω στα χθεσινοβραδινά. Γιατί είναι κάτι υπέροχες νύχτες που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σε κάνουν να ξυπνάς μ' εκείνο το χαμόγελο που στραβώνει τ' αγουροξυπνημένο σου πρόσωπο. Αγαπάω "The Real Rocknrolla", Millenia Nova feat Iggy Pop - Rockicide, Bob, τη μικρή γιατί είναι σημείο φωτός και τώρα στην εξωστρέφειά μου και δέκα νούμερα στη σειρά, που αν τα πιάσω θα γίνω εκατομμυριούχος σαν το χοντρό στο λοστ και θα ναυαγήσω χωρίς διέξοδο σ' ένα απέραντο γαλάζιο.
Κι αν δε βγάζεις άκρη, ίσως να πρέπει ν' ακολουθήσω τη συμβουλή του χαμού, "να πίνω λιγότερο το βράδυ ή περισσότερο το πρωί".
Ζωή, όμορφη ζωή!
Κοιτάζω απ' το παράθυρο το δρόμο που οδηγεί μακριά απ' αυτή την πόλη, μα δεν αισθάνομαι τάσεις φυγής. "Ο θάνατος, η ξενιτιά, η πίκρα κι η ορφάνια... Τα τέσσερα ζυγιάστηκαν, βαρύτερα είν' τα ξένα..." Κλαρίνα μου κάνουν παρέα απ' το πρωί, Πετρολούκας κι άλλοι Χαλκιάδες, σόι πάει το βασίλειό τους στη μουσική και υποκλίνομαι στην τέχνη τους. Ώρα καλή, αδερφέ μου, και καλή αντάμωση στην πατρίδα σε λίγες μέρες. Κι αν ποτέ σε ξαναβγάλει ο δρόμος, η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή κι η καρδιά μου επίσης, να λέμε κουβέντες αντρίκιες, να κλαίμε, να γελάμε, να πίνουμε και να γλεντάμε, να ξενυχτάμε, να μαλώνουμε και να φιλιώνουμε όχι σαν αδέρφια, μα σα φίλοι μπιστικοί.
Πίσω στα χθεσινοβραδινά. Γιατί είναι κάτι υπέροχες νύχτες που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και σε κάνουν να ξυπνάς μ' εκείνο το χαμόγελο που στραβώνει τ' αγουροξυπνημένο σου πρόσωπο. Αγαπάω "The Real Rocknrolla", Millenia Nova feat Iggy Pop - Rockicide, Bob, τη μικρή γιατί είναι σημείο φωτός και τώρα στην εξωστρέφειά μου και δέκα νούμερα στη σειρά, που αν τα πιάσω θα γίνω εκατομμυριούχος σαν το χοντρό στο λοστ και θα ναυαγήσω χωρίς διέξοδο σ' ένα απέραντο γαλάζιο.
Κι αν δε βγάζεις άκρη, ίσως να πρέπει ν' ακολουθήσω τη συμβουλή του χαμού, "να πίνω λιγότερο το βράδυ ή περισσότερο το πρωί".
Ζωή, όμορφη ζωή!
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Μπουζούκια.
Ρε δεν πα να χρωστάμε της μιχαλούς; Με πρόχειρους υπολογισμούς, αν βάλεις εξωτερικό χρέος, τα χρωστούμενα στις ιθαγενείς τράπεζες, κάτι δοσατζήδες με βιβλία, κάτι κερασμένους καφέδες, κάτι τοκογλύφους, περί τα τριάντα χιλιαρικάκια βγαίνει καθ' εκάστου να δίνει. Και δε μιλάμε γι' αυτούς που παράγουν, που δουλεύουν, μιλάμε για όλους. Από νεογέννητα μέχρι μελλοθάνατους.
Τον έπιασε ο πόνος τον έλληνα και γι' αυτό πάει στα μπουζούκια να τον πνίξει. Επιτάφιος το μαγαζί Σάββατο βράδυ απ' τα γαρύφαλλα, αλλά και Παρασκευές, Τρίτες, Πέμπτες, στη διαρκή μεγαλοβδομάδα που ζούμε απ' τη μεταπολίτευση και μετά. Κλαίμε τα δανεικά με τα οποία ζούμε κι αυτά πάνε άκλαφτα. Κι αφορολόγητα.
Δε γαμείς. Εγώ καλά πέρασα... Κι εσείς, να υποθέσω. Τσιφτετέλι ο χορός του Ζαλόγγου, έδωσε και πήρε, να και κάτι ζεμπεκιές, φορέματα και μέηκ απ νυκτός, κοστούμια και γραβάτες, ο Τζέημσον ημών ο επιούσιος με τα παρελκόμενα, γκεστ σταρς, χάδια, φιλιά, πισώπλατα μαχαιρώματα, ματιές θανατηφόρες, παρεξηγήσεις, κόντρα εξηγήσεις και κάτι μούτρα στραβά, λες και κάνεις κακό αν διασκεδάζεις, αν φλερτάρεις, αν συναναστρέφεσαι... Το κουβαδάκι μου με τον πάγο και σ' άλλη παραλία. Α, μην ξεχάσω και τον Τζέημσον.
Σάπιος την άλλη μέρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να δικαιολογήσεις τ' αδικαιολόγητα, να εξηγήσεις τα αυτονόητα και δε συμμαζεύεται. Η μπύρα δε διορθώνει το χανγκόβερ, ούτε οι εξηγήσεις τις παρεξηγήσεις, οπότε γιατί να το συζητάμε; Ας το να πάει στο διάολο. Αφορμές θα υπάρχουν πάντα εκεί που υπάρχουν αιτίες. Μα αναζητήστε τις αιτίες αλλού κι όχι στους άλλους. Εξυπνάδες...
Και η ζωή συνεχίζεται. Ένα τηλεφώνημα αργά το απόγευμα ήρθε ν' αλλάξει τη διάθεση, γιατί υπάρχουν ακόμη σ' αυτό το μάταιο κόσμο άνθρωποι με αστείρευτη γλύκα να αναβλύζει στα λόγια τους, στις πράξεις και τις σκέψεις τους. Ήμουν κι εγώ εκεί, στο "Θείο Βάνια" του Τσέχωφ, να σε συνοδεύω, Χαμόγελο, κι ας μη μ' αρέσει το θέατρο, γιατί μ' αρέσεις εσύ κι αυτή την παραχώρηση θέλω να την κάνω! Στο επανειδείν!
Καινούρια βδομάδα, καινούριος μήνας, πέρασε κιόλας ο Γενάρης, γεμάτος γεγονότα, συναισθήματα, γνωριμίες, ξεκαθαρίσματα, αλλά είμαστε ακόμα εδώ! Λάηβ εντ κίκιν, που λεν κι οι Ugly. Περίεργη η ελληνική γλώσσα, νο; Ο Φλεβάρης προμηνύεται εξίσου- αν όχι περισσότερο- έντονος, μιας και θα παρελάσουν απ' το ζώδιο Ερμής, Δίας, Αφροδίτη, Σάρα, Μάρα και καλό συναπάντημα! Να σκεφτείς, ακόμα δεν ξεκίνησε και ήρθε ένα μήνυμα απ' το υπερπέραν, αλλά τίποτ' άλλο. Τι να μας επιφυλάσσει ο Φλεβάρης;
Υ.Γ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις μόνο συγκυριακή δεν είναι, ο νοών νοείτο και ο μη νοών, ανόητος.
Τον έπιασε ο πόνος τον έλληνα και γι' αυτό πάει στα μπουζούκια να τον πνίξει. Επιτάφιος το μαγαζί Σάββατο βράδυ απ' τα γαρύφαλλα, αλλά και Παρασκευές, Τρίτες, Πέμπτες, στη διαρκή μεγαλοβδομάδα που ζούμε απ' τη μεταπολίτευση και μετά. Κλαίμε τα δανεικά με τα οποία ζούμε κι αυτά πάνε άκλαφτα. Κι αφορολόγητα.
Δε γαμείς. Εγώ καλά πέρασα... Κι εσείς, να υποθέσω. Τσιφτετέλι ο χορός του Ζαλόγγου, έδωσε και πήρε, να και κάτι ζεμπεκιές, φορέματα και μέηκ απ νυκτός, κοστούμια και γραβάτες, ο Τζέημσον ημών ο επιούσιος με τα παρελκόμενα, γκεστ σταρς, χάδια, φιλιά, πισώπλατα μαχαιρώματα, ματιές θανατηφόρες, παρεξηγήσεις, κόντρα εξηγήσεις και κάτι μούτρα στραβά, λες και κάνεις κακό αν διασκεδάζεις, αν φλερτάρεις, αν συναναστρέφεσαι... Το κουβαδάκι μου με τον πάγο και σ' άλλη παραλία. Α, μην ξεχάσω και τον Τζέημσον.
Σάπιος την άλλη μέρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να δικαιολογήσεις τ' αδικαιολόγητα, να εξηγήσεις τα αυτονόητα και δε συμμαζεύεται. Η μπύρα δε διορθώνει το χανγκόβερ, ούτε οι εξηγήσεις τις παρεξηγήσεις, οπότε γιατί να το συζητάμε; Ας το να πάει στο διάολο. Αφορμές θα υπάρχουν πάντα εκεί που υπάρχουν αιτίες. Μα αναζητήστε τις αιτίες αλλού κι όχι στους άλλους. Εξυπνάδες...
Και η ζωή συνεχίζεται. Ένα τηλεφώνημα αργά το απόγευμα ήρθε ν' αλλάξει τη διάθεση, γιατί υπάρχουν ακόμη σ' αυτό το μάταιο κόσμο άνθρωποι με αστείρευτη γλύκα να αναβλύζει στα λόγια τους, στις πράξεις και τις σκέψεις τους. Ήμουν κι εγώ εκεί, στο "Θείο Βάνια" του Τσέχωφ, να σε συνοδεύω, Χαμόγελο, κι ας μη μ' αρέσει το θέατρο, γιατί μ' αρέσεις εσύ κι αυτή την παραχώρηση θέλω να την κάνω! Στο επανειδείν!
Καινούρια βδομάδα, καινούριος μήνας, πέρασε κιόλας ο Γενάρης, γεμάτος γεγονότα, συναισθήματα, γνωριμίες, ξεκαθαρίσματα, αλλά είμαστε ακόμα εδώ! Λάηβ εντ κίκιν, που λεν κι οι Ugly. Περίεργη η ελληνική γλώσσα, νο; Ο Φλεβάρης προμηνύεται εξίσου- αν όχι περισσότερο- έντονος, μιας και θα παρελάσουν απ' το ζώδιο Ερμής, Δίας, Αφροδίτη, Σάρα, Μάρα και καλό συναπάντημα! Να σκεφτείς, ακόμα δεν ξεκίνησε και ήρθε ένα μήνυμα απ' το υπερπέραν, αλλά τίποτ' άλλο. Τι να μας επιφυλάσσει ο Φλεβάρης;
Υ.Γ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις μόνο συγκυριακή δεν είναι, ο νοών νοείτο και ο μη νοών, ανόητος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)