Αισίως 31.
Βαδίζοντας πλέον στην πιο γόνιμη δεκαετία της ζωής μου, αυτή με κοιτάζει κατάματα και ρωτάει επίμονα: "Τι θα κάνεις; Θέλει άντερα, θα μας γράψει η ιστορία..." Δεν ξέρω ποια μούσα το ψιθύρισε στο αυτί του Sir Andrews, εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς που το ξεστόμισε, όμως από τότε αυτή η ερώτηση με στοιχειώνει διαρκώς και αδιαλείπτως. Όπου κι αν κοιτάξω, ό,τι κι αν ακούσω, με όποιον κι αν συζητήσω, παντού και πάντα ξεπροβάλει η ίδια ερώτηση. Η απάντηση, βέβαια, είναι απλή.
Είμαστε το αλάτι της γης. Εμείς, οι Έλληνες. Στην παγκόσμια ιστορία, μας μνημονεύουν ως τους εφευρέτες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της τραγωδίας. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, στον κολοφώνα της διανόησής μας, δώσαμε τα φώτα μας στον πολιτισμό. Σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, στον απόπατο της παρακμής μας, είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε το καλώδιο της μηχανικής υποστήριξης στο παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πτώμα, στο οποίο το μόνο που χρειάζεται πια είναι ένα κούρεμα. Το κομμωτριάκι κρατάει τις τύχες του πλανήτη στα χέρια του...
Κάπως έτσι κι εμείς, με βλέμμα απλανές, ατενίζουμε το μέλλον αλλά δε βλέπουμε ούτε τη μύτη μας, τόσο πηχτό που έχει γίνει το σκοτάδι. Τόσο δηλαδή, όσο φωτεινές έχουνε γίνει οι οθόνες μας. Διαρκώς αυτοαναιρούμενος, παρατώ την εδώ μου εξωστρέφεια και πάω να βρω την πραγματική μου, στις πλατείες.
Έξω ρε!
Βαδίζοντας πλέον στην πιο γόνιμη δεκαετία της ζωής μου, αυτή με κοιτάζει κατάματα και ρωτάει επίμονα: "Τι θα κάνεις; Θέλει άντερα, θα μας γράψει η ιστορία..." Δεν ξέρω ποια μούσα το ψιθύρισε στο αυτί του Sir Andrews, εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς που το ξεστόμισε, όμως από τότε αυτή η ερώτηση με στοιχειώνει διαρκώς και αδιαλείπτως. Όπου κι αν κοιτάξω, ό,τι κι αν ακούσω, με όποιον κι αν συζητήσω, παντού και πάντα ξεπροβάλει η ίδια ερώτηση. Η απάντηση, βέβαια, είναι απλή.
Είμαστε το αλάτι της γης. Εμείς, οι Έλληνες. Στην παγκόσμια ιστορία, μας μνημονεύουν ως τους εφευρέτες της δημοκρατίας, της φιλοσοφίας και της τραγωδίας. Δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, στον κολοφώνα της διανόησής μας, δώσαμε τα φώτα μας στον πολιτισμό. Σήμερα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, στον απόπατο της παρακμής μας, είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε το καλώδιο της μηχανικής υποστήριξης στο παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο πτώμα, στο οποίο το μόνο που χρειάζεται πια είναι ένα κούρεμα. Το κομμωτριάκι κρατάει τις τύχες του πλανήτη στα χέρια του...
Κάπως έτσι κι εμείς, με βλέμμα απλανές, ατενίζουμε το μέλλον αλλά δε βλέπουμε ούτε τη μύτη μας, τόσο πηχτό που έχει γίνει το σκοτάδι. Τόσο δηλαδή, όσο φωτεινές έχουνε γίνει οι οθόνες μας. Διαρκώς αυτοαναιρούμενος, παρατώ την εδώ μου εξωστρέφεια και πάω να βρω την πραγματική μου, στις πλατείες.
Έξω ρε!
