Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες.

Βρίσκω ζωτικό χώρο μακριά απ' τα πλήθη, σε βουνοκορφές με καθαρό αέρα, σε παραλίες ερημικές, σε δάση και δροσερές πλαγιές, σε νύχτες ήσυχες, όπως η αποψινή. Γύρω μου τσιμέντα κι άδειοι δρόμοι, αυτό το αυγουστιάτικο βράδυ Κυριακής. Παράδοξο δεν είναι να γίνεται ανθρώπινη η πόλη, όταν οι άνθρωποι απουσιάζουν;

Έχει γεμίσει ο κόσμος σκουπίδια. Σύγχρονοι ρακοσυλλέκτες όλοι μας, ψάχνουμε μήπως βρούμε κάτι που να μην είναι σάπιο, να μην είναι τρύπιο, να μην είναι μουχλιασμένο, ψάχνουμε ανάμεσα σε ανθρώπινα ράκη, σε ψυχές κατακερματισμένες να βρούμε ένα θησαυρό, μα συνήθως καταλήγουμε με σκουπίδια πιο γεμάτοι. Κι ύστερα πάλι, όταν ξεδιαλέγουμε πότε πότε ένα θησαυρό και τον προσφέρουμε με ευλάβεια, αχρεωστήτως, καταλήγει κι αυτός σκουπίδι μαζί με τα υπόλοιπα...

Διδαχή νο 1.673: "Όποιον αγαπάς πρέπει να τον κρίνεις αυστηρά κι όποιον μισείς, με επιείκεια." Ίσως να αγαπώ τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο πολύ μισώ αυτές που ερωτεύομαι. Μα δε λένε πως η μισή λύση στο πρόβλημα είναι να το εντοπίσεις;

Μην ανακυκλώνετε τα σκουπίδια σας.

"Μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή
τι μένει κάτσε μέτρα..."