Πάει!

 Ντάι, δυο χιλιάδες δέκα, ντάι! Κι αν δεν κατάλαβες, σε παραπέμπω στο Δούρειο Ήχο της 23/12/2010.

Η αλήθεια είναι ότι είναι άσκοπο να κάνω αναδρομή στο έτος, μπορείς κάλλιστα να διαβάσεις το μπλογκ από την αρχή... Θα περιοριστώ στα του τελευταίου μηνός, ο οποίος για άλλη μια φορά έκλεψε την παράσταση. Χάστα λα βικτόρια Ντισέμπερ.

Η κατάσταση είναι κρίσιμη, τα μηνύματα από παντού ανησυχητικά. Κι όμως, η νηφαλιότητα του JJ&S, μέγα χορηγού της μηνιαίας νιρβάνας που κλείνει το χρόνο κάθε χρόνο, επικράτησε τελικώς, κρατώντας στην απέξω όλους αυτούς που επιβουλεύονται το καλώς έχειν μας, ή απλώς το έχειν μας, στην κατοχική δημοκρατία που διαβιούμε, μην ξέροντας που παν τα χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα και δώθε.

Ακούω πολλούς να αναθεματίζουν το 2010 και να το στέλνουν, λες και δε θα πήγαινε από μόνο του, στον αγύριστο. Κι όμως, κρυφογελάω κάτω απ' τα μουστάκια μου, λαθρεπιβάτης στη μιζέρια, με μια κρυφή χαρά στα στήθια που όλα πάνε κατά διαόλου και μια έντονη επιθυμία να γελάσω τόσο δυνατά, που μετά βίας κρατιέμαι, γνωρίζοντας ότι θα έχω την ίδια τύχη με το 2010 στις ευχές. Δε μας φταίει κανείς, είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για το χάλι που επικρατεί γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας.

Αν αφιερώναμε το 1/10 του χρόνου που γκρινιάζουμε για να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, θα είχαμε και τα υπόλοιπα 9/10 για να απολαμβάνουμε τη βελτίωση. Για την ώρα, 100% γκρίνια. Όχι εδώ, όμως! Εδώ όλα είναι όπως ακριβώς πρέπει, καλά και άσχημα. Ακόμη και η δουλειά μου, που τείνει να μετατραπεί σε κυνηγός φαντασμάτων, όσο άσχημη κι αν είναι, είναι διαχειρίσιμη σε ψυχολογικό επίπεδο και με αφήνει παγερά αδιάφορο, με την πικρία του χαμένου οχταώρου και το κενό της δημιουργικότητας, που έρχονται να καλύψουν φωτογραφίες και κείμενα, στη στιβαρή ισορροπία που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μέσα μου.

Δεκέμβρης, λοιπόν, με επετείους και γιορτές, με φίλους παλιούς και καινούριους, μ' ένα Πάνθεον συζητήσεων, συναισθημάτων, αποκαλύψεων και γνωριμιών και με το ήθος μας να κρίνεται Διατηρητέον, προστατευόμενη πολιτισμική κληρονομιά στη χυδαιότητα των ημερών. Οι Εποχές είναι δύσκολες, ειδικά μετά από (αλτσχαϊ)μερικά τζακ ντραμπούι που σε στέλουν για σούπα και ύπνο, στις παραδόσεις που τηρούνται ευλαβικά τα τελευταία χρόνια και πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού που παίρνει το λουτρό του, στο πανέμορφο μαγαζί του Μιχάλη, που αγαπάει τους μαύρους, του Δάνη και του Νίκου στα Γιαννιτσά, με τον M.C. Escher να κυριαρχεί στο φόντο, τις μουσικές να σε ταξιδεύουν και το φίλο μας το Λευτεράκη να μας ξελασπώνει στις απανωτές στραβές που κάνουμε...

Στις λοιπές βιοτικές ανάγκες, τα τραπέζια στα οποία παρεβρέθην ήταν επιεικώς αυτοκρατορικά, με τις μαγείρισσες να έχουν φάει πολύ ξύλο για να μάθουν να μαγειρεύουν έτσι το κότσι, κατά τη ρήση του βουνού-αυτοκράτορα, τις σούπες να χρησιμοποιούνται κατευναστικά στο μάλε-βράσε της επόμενης μέρας και τη ζωτικότητα να βρίσκεται σε επίπεδα διατήρησης της αναπνοής και εκτέλεσης βασικών κινήσεων για τη μεταφορά της ασθενούς σαρκός από κρεβάτι σε καναπέ, με κολοφώνα της δόξας της την προσέγγιση του μεσημεριανού τραπεζιού.

Στα ενδιαφέροντα του μήνα, ένα καινούριο ραδιόφωνο με παγκόσμια εμβέλεια ξεκίνησε από τους ίδιους πιτσιρικάδες που ξαναθυμήθηκαν και μας ξαναθύμισαν την παλιά κασέτα. Λίγο τις βωμολοχίες, μάγκες, η επιστημονική ορολογία είναι "στύσεις", αλλά καταλαβαίνω τη γκαύλα σας. Ακολουθήστε το σχετικό λινκ δεξιά και καλή ακρόαση!

Μια πτήση με τον κο Χαρέρα κυβερνήτη, ο οποίος πρέπει να είναι η ισπανική έκδοση του Χάρου ελληνιστί, με έφερε στην Κρήτη σώο και αβλαβή, όπου με περίμενε το γκουρμέ τραπέζι του αδερφού και η οικογενειακή θαλπωρή, ζέσταμα στο σπίτι και του χρόνου, Μαίρη Μαράντη στο Φεγγάρι...

Καλή Χρονιά!