Αν με ψάχνετε, είμαι ακόμα εδώ. Δεν είμαι εκεί, βέβαια, που ενδεχομένως να με ψάχνατε, αλλά εδώ νομίζω πως θα με βρίσκετε για καιρό ακόμα. Ή μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει;
Ξανά Σεπτέμβρης, φέρων τα ίδια ζητήματα κάθε φορά, στη δίνη του χρόνου που επαναλαμβάνεται με απόλυτη τάξη και συνέπεια. Ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αξιολόγηση πεπραγμένων και νέα σχέδια για τη χρονική περίοδο που ακολουθεί... Απόψε, στην πρώτη βραδιά του φθινοπώρου, οι σκέψεις μου αναθάρρησαν κι αυτές, βλέποντας έναν ουρανό που τους μοιάζει. Έτσι κι αυτές, γεμάτες βροχοφόρα, σκοτεινά σύννεφα, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε από και προς πάσα κατεύθυνση, με αστραπές, άλλες κοντά, άλλες μακριά και μια βροχή που δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα, αλλά λασπώνει τα πάντα...
Κι αν αύριο το πρωί ο ουρανός θα είναι καθαρός, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το συνονθύλευμα του μυαλού μου. Εκεί εκκρεμούν αποφάσεις και διλήμματα ουσιώδη, τα οποία σέρνονται καιρό τώρα, αφημένα στην τύχη τους και στον χρόνο τον πανδαμάτορα. Μα δε θα δώσει κανείς τη λύση, αν δεν πάρω τις αποφάσεις μου εγώ. Ίσως, βέβαια, να πρέπει να πάψω να σκέφτομαι τόσο πολύ και να αναλύω πράγματα και καταστάσεις, όπως πολλάκις μου έχουν επισημάνει φίλοι κι εχθροί, γιατί το μέλλον έγινε μάλλον στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε και γιατί ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι δηλαδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν.
Η καταιγίδα έξω κόπασε ήδη και το μόνο που έμεινε είναι η απαίσια μυρωδιά που φέρνει το δροσερό, κατά τα λοιπά, αεράκι, από την αναδευμένη θάλασσα του Θερμαϊκού. Καπνίζω μανιωδώς να την αποδιώξω απ' τα ρουθούνια μου, μα είναι τόσο επίμονη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που δε θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα φύγω. Γιατί θα φύγω. Έφτασε ο καιρός να πάω παρακάτω στη ζωή μου, η οποία δε διαφαίνεται να έχει και πολύ μάλλον εδώ. Θα αφήσω μια ζωή πίσω μου και θα ξεκινήσω μια καινούρια. Αυτό δίνει, όπως και να 'χει, μια προοπτική.
Αρκετά, όμως, με την εσωστρέφειά μου. Το φετινό καλοκαίρι πέρασε με το δικό του περίεργο τρόπο, έφερε καινούριες συνήθειες και κατήργησε παλιές. Γνώρισα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές πηγαίου γέλιου και ξεγνοιασιάς με καινούριους φίλους, κοιμήθηκα κάτω απ' τα αστέρια, ξαναείδα αγαπημένους παλιόφιλους, άκουσα και ακούστηκα, ξύπνησα αξημέρωτα για να τραβήξω φωτογραφίες, περπάτησα σε δάση και βουνά, βούτηξα σε παγωμένα, καθαρά νερά, έφαγα, ήπια, μέθυσα, χόρτασα απ' όλα κι απάνω που ένιωσα γεμάτος, ήρθε μια είδηση να με αδειάσει ολοκληρωτικά. Ο χαμός ενός φίλου με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, εκείνη την αμείλικτη πραγματικότητα που θέλει τους θεούς να γελούν...
Στον Νώντα.
Ξανά Σεπτέμβρης, φέρων τα ίδια ζητήματα κάθε φορά, στη δίνη του χρόνου που επαναλαμβάνεται με απόλυτη τάξη και συνέπεια. Ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε, αξιολόγηση πεπραγμένων και νέα σχέδια για τη χρονική περίοδο που ακολουθεί... Απόψε, στην πρώτη βραδιά του φθινοπώρου, οι σκέψεις μου αναθάρρησαν κι αυτές, βλέποντας έναν ουρανό που τους μοιάζει. Έτσι κι αυτές, γεμάτες βροχοφόρα, σκοτεινά σύννεφα, με τους αέρηδες να λυσσομανάνε από και προς πάσα κατεύθυνση, με αστραπές, άλλες κοντά, άλλες μακριά και μια βροχή που δεν καταφέρνει να ξεπλύνει τίποτα, αλλά λασπώνει τα πάντα...
Κι αν αύριο το πρωί ο ουρανός θα είναι καθαρός, δεν είμαι τόσο σίγουρος για το συνονθύλευμα του μυαλού μου. Εκεί εκκρεμούν αποφάσεις και διλήμματα ουσιώδη, τα οποία σέρνονται καιρό τώρα, αφημένα στην τύχη τους και στον χρόνο τον πανδαμάτορα. Μα δε θα δώσει κανείς τη λύση, αν δεν πάρω τις αποφάσεις μου εγώ. Ίσως, βέβαια, να πρέπει να πάψω να σκέφτομαι τόσο πολύ και να αναλύω πράγματα και καταστάσεις, όπως πολλάκις μου έχουν επισημάνει φίλοι κι εχθροί, γιατί το μέλλον έγινε μάλλον στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε και γιατί ισχύει αυτό που λέει ο σοφός λαός, ότι δηλαδή όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι θεοί γελούν.
Η καταιγίδα έξω κόπασε ήδη και το μόνο που έμεινε είναι η απαίσια μυρωδιά που φέρνει το δροσερό, κατά τα λοιπά, αεράκι, από την αναδευμένη θάλασσα του Θερμαϊκού. Καπνίζω μανιωδώς να την αποδιώξω απ' τα ρουθούνια μου, μα είναι τόσο επίμονη που υπερκαλύπτει τα πάντα. Σίγουρα είναι ένα χαρακτηριστικό που δε θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα φύγω. Γιατί θα φύγω. Έφτασε ο καιρός να πάω παρακάτω στη ζωή μου, η οποία δε διαφαίνεται να έχει και πολύ μάλλον εδώ. Θα αφήσω μια ζωή πίσω μου και θα ξεκινήσω μια καινούρια. Αυτό δίνει, όπως και να 'χει, μια προοπτική.
Αρκετά, όμως, με την εσωστρέφειά μου. Το φετινό καλοκαίρι πέρασε με το δικό του περίεργο τρόπο, έφερε καινούριες συνήθειες και κατήργησε παλιές. Γνώρισα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές πηγαίου γέλιου και ξεγνοιασιάς με καινούριους φίλους, κοιμήθηκα κάτω απ' τα αστέρια, ξαναείδα αγαπημένους παλιόφιλους, άκουσα και ακούστηκα, ξύπνησα αξημέρωτα για να τραβήξω φωτογραφίες, περπάτησα σε δάση και βουνά, βούτηξα σε παγωμένα, καθαρά νερά, έφαγα, ήπια, μέθυσα, χόρτασα απ' όλα κι απάνω που ένιωσα γεμάτος, ήρθε μια είδηση να με αδειάσει ολοκληρωτικά. Ο χαμός ενός φίλου με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα, εκείνη την αμείλικτη πραγματικότητα που θέλει τους θεούς να γελούν...
Στον Νώντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου