Άφησα πίσω τη φρικτή ατμόσφαιρα των 35ο Κελσίου και του 50+% υγρασία που επικρατεί στο σπίτι μου και ήρθα σε ένα πιο φιλικό περιβάλλον, με ερκοντίσιον και ανεμιστήρες. Βέβαια, προκύπτει το ερώτημα του αυγού με την κότα, όσον αφορά στο κλίμα. Τα ερκοντίσιον κάνουν την ατμόσφαιρα ανυπόφορη ή η ατμόσφαιρα κάνει τη χρήση ερκοντίσιον απαραίτητη; Σκυλί που κυνηγάει την ουρά του…
Δυο παρέες στο μαγαζί, οι σερβιτόρες στο μπαρ μιλούν με τον μπάρμαν, παγωμένη μπύρα, τσιγάρο και όρεξη για γράψιμο. Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως έχω τόσα να γράψω, που κοντεύω να σκάσω. Κι όμως, σαν καλοκαιρινή καταιγίδα που τη βλέπεις στον ορίζοντα να έρχεται, που στέλνει δροσερές ριπές αέρα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα, που μπουμπουνίζει απειλητικά μα ποτέ δε φτάνει εκεί που είσαι, δεν εκδηλώνομαι. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατάει, μα κοντεύω να σκάσω. Οπότε ξεκινώ με τη βία κι όπου βγάλει.
Στο Εμιγκρέ, λοιπόν, στη Σβώλου, με ωραίες μουσικές, όμορφο περιβάλλον, με πίνακες των Diego Rivera και Fernando Botero, με καλή φωτογραφία και παγωμένη Krusovice, τσέχικη pils. Δεν παίζει το ασύρματο, βέβαια, αλλά μικρό το κακό. Θα το μεταφορτώσω μόλις φτάσω σπίτι, όπου έχω ραντεβού με τους γιατρούς μου. Τον κανονικό και τον γιαλαντζί. Κι ελπίζω να τη βγάλω. Το ραντεβού είναι για μπυροποσία και καθορισμό της εξεταστέας ύλης για τις 29/08. «Κυριακάτικα εξετάσεις;» θα αναρωτηθείς δικαίως, μα θα σου λυθούν οι απορίες οσονούπω.
Η υπομονή μου εξαντλήθηκε, μαζί με τις μέρες που απέμειναν για τις φετινές μου καλοκαιρινές διακοπές. Την Παρασκευή αναχωρώ με το αίσθημα για το κλεινόν άστυ, όπου θα διανυκτερεύσω και το Σάββατο… μάνα γη! Παντέρμη Κρήτη, για δεύτερη φορά φέτος. Μετά το περυσινό ρεκόρ των 5 ή 6 επισκέψεων, φέτος ήμουν φειδωλός. Ενδεχομένως και απόμακρος. Έχω τους λόγους μου, βέβαια, μα δεν υπάρχει λόγος να τους αναπτύξω, εδώ στην εξωστρέφειά μου. Ανήκουν στη σφαίρα της εσωστρέφειας, η οποία δε μ’ έχει εγκαταλείψει ακόμη. Για να πω την αλήθεια, μαζί της θα πάω πάλι φέτος διακοπές... Και θα περάσουμε υπέροχα.
Δίδυμος με ωροσκόπο δίδυμο. Εγώ τα έχω βρει και με τους τέσσερις. Συσκεφθήκαμε και συναποφασίσαμε, λοιπόν, να φορτώσουμε το αίσθημα με τα απαραίτητα και να φύγουμε για μέρη γνωστά, μα και καινούρια. Κι έτσι το πρόγραμμα κατέληξε ως εξής: Κρήτη 14-22/08, με επίσκεψη σε μέρη που δεν έχω δει, όπως Κάτω Ζάκρο, Δαμνώνι, Αγ. Παύλο Χανίων κ.ά., μετά Κύθηρα 22-25/08, όπου ελπίζω να συλλάβω την αυγουστιάτικη πανσέληνο και μετά οδικό ταξίδι από Νεάπολη Βοΐων μέχρι Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσους σταθμούς ενδεικτικά Ελαφόνησο, Μονεμβασιά, Μυκήναι, Κιάτο, Ρίο-Αντίρριο, Αγρίνιο, Κέδρα Αιτωλοακαρνανίας, Λίμνη Πλαστήρα, Καλαμπάκα, Μέτσοβο, Τζουμέρκα, Παραμυθιά και ταλιμπάν και ταλιμπάν, που λέει κι ο Τζιμάκος… Οι λεπτομέρειες της εξεταστέας ύλης θα καθοριστούν απόψε με ιατρική συνταγή… Θα ‘χω να γράφω, καλά να είμαι και να πάνε όλα κατ’ ευχήν…
Αυτά, όμως, ανήκουν στο μέλλον. Τι συνέβη πιο πριν; Για να έχω και σχέση με τον τίτλο, αν και δυσκολεύομαι ως καλοκαιρινή καταιγίδα, νομίζω πως πρέπει να ξεσπάσω, μιας και θα αισθανθώ καλύτερα. Κι αν προκαλέσω καμιά φυσική καταστροφή, φυσική είναι. Με δημιούργησαν ακραίες συνθήκες του εξωτερικού περιβάλλοντος και θα τους επιστρέψω τη χάρη. Περίμενα αρκετά, μα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα μου, γιατί άκουσα εκείνη τη σιωπή που προηγείται της καταιγίδας. Σιωπή…
Απεχθάνομαι τα μισόλογα. Ως εκ τούτου, προτιμώ τη σιωπή, γιατί εκείνη έχει να πει κάτι. «Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, δε σκοτώνει τίποτα», είχα ακούσει κάποτε στο ραδιόφωνο κι έκτοτε συνειδητοποιώ την αλήθεια της πρότασης σε κάθε έκφανση των ανθρωπίνων σχέσεων, πολλώ δε μάλλον στις ερωτικές σχέσεις. Στη δική μου αντίληψη, οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από μισόλογα προκειμένου να μην εκτεθούν, εκτίθενται με τον χειρότερο τρόπο. Η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, δεν παύει να είναι έντιμη. Όλα τα υπόλοιπα, και τα μισόλογα περισσότερο κι από τα ψέματα, είναι απλώς αηδιαστικά.
Κι όμως, μοίρα είναι αυτή και έρωτας. Δεν ξέρεις που θα πέσεις. Μα δε φοβάμαι και πέφτω. Δε μετανιώνω και δίνω. Και δίνομαι. Αχρεωστήτως καταβληθείς, για άλλη μια φορά. «Μην αμφισβητείς ποτέ τον τρόπο σου», άκουσα τον Δ. να λέει στην Ε., σε κουβέντα άσχετη μα τόσο σχετική με τους προβληματισμούς μου… Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φίλοι και μπορούμε και μοιραζόμαστε το βάρος της ευτυχίας μας.
Εκεί, στο Κτήμα Κ., παρέα με το ζωικό και φυτικό βασίλειο, σε ένα σπίτι που το είχα ονειρευτεί πριν το δω, με τους γονείς της Ε., τον Χ. και την Ν. αστερισμοί αμφότεροι στον ίδιο ουρανό, μα σαν σε διαφορετικές πλευρές στο ουράνιο στερέωμα, που συναντήθηκαν για να γεννήσουν δυο νέα αστέρια, την Ε. και τον Γ., τόσο διαφορετικά σε θέση και φωτεινότητα όσο κι εκείνοι… Αυτός ο ουρανός θα έπρεπε να είναι ασυννέφιαστος, μα μοίρα είναι αυτή και έρωτας... Μισόλογα, μισητά μισόλογα… Μα οι επιλογές του καθενός είναι σεβαστές, αρκεί ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις συνέπειες. Κολοκυθόπιτα. Άλλωστε, η ευτυχία του καθενός προκύπτει από ορμές και ένστιχτα τόσο βαθιά, που δεν τολμώ να τα σκαλίσω, καθώς μου αρκεί η δικιά μου εσωστρέφεια… Μη σου πω ότι μου περισσεύει, κιόλας.
To C.S.I. Petralona είχε κι άλλο επεισόδιο, στη Φώκαια αυτή τη φορά, όπου μας επιτέθηκαν κάτι στρουμφάκια φυσητήρες με την απειλή κάτι οργάνων του σατανά. Άδεια και δίπλωμα, ταυτότητα και ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, φυσήξτε εδώ και κατεβείτε από το όχημα, ξαναφυσήξτε και αναμείνατε να γράψει για να σας γράψουμε κι ο δείκτης ν’ ανεβαίνει… Ευτυχώς είχα αναλάβει εγώ να διεκπεραιώσω την προηγούμενη διένεξη με τη μπαργούμαν, η οποία ήταν αρκούντως διαβασμένη για να δουλεύει Ν. Υόρκη αλλά κατά μια περίεργη σύμπτωση βρισκόταν στο ίδιο μαγαζί με μας τα χωριατάκια και τις αθλιότατες μουσικές του αδαή μουσικοσυμπλέκτη, κι έτσι το όργανο άρχισε να γράφει 0,01…0,04…0,09…0,14…0,17…0,20… «Ποιο είναι το όριο;» (φιλικά) «0,24» (βλοσυρά) και δώστου να γράφει… 0,21…0,22…0,21…κόμπιασμα…0,22…0,23…0,22…0,23… μπιιιιιιιιιιιιιιιιιπ… ο επιθανάτιος ρόγχος του οργάνου και το τρελό ξενέρωμα του στρουμφακίου φυσητήρα… Καληνύχτα σας.
Κι ύστερα η φρίκη των μαγαζιών της Καλλιθέας, η ξανθιά που είχε καταφέρει με 97,4% υγρασία να έχει το μαλλί στην τρίχα και να μην πετάει ούτε τρίχα, μοναδική εξαίρεση στην αθλιότητα η συμπαθητική μπάντα που έπαιζε λάηβ και κατά τα λοιπά η απόλυτη επιβεβαίωση ότι σωτηρία δεν υπάρχει… Και που ‘σαι, Κανάκη, εσύ που κράζεις από το Ράδιο Αρβύλα τον κόσμο όλο, κόβε και καμιά απόδειξη στα κωλομάγαζά σου, ίσως έτσι να βοηθήσεις περισσότερο απ’ ότι αν αυτοδιαφημίζεσαι ως δωρητής φιλάνθρωπος. Καραγκιόζη.
Η επόμενη μέρα είχε περιπέτεια στο δάσος του Σάνη, καθώς πήγα ο ακατάλληλος να τραβήξω φωτογραφίες τη λίμνη με σαγιονάρα – μαγιώ και δικαίως μου την έπεσε ένα σμήνος σφίγγες, καθώς τις ξεσήκωσα από ένα φυτό που αράζανε με κάλυψη απόκρυψη. Ευτυχώς τη γλύτωσα με 3 τσιμπήματα και τρεχαλητό Βέγγου και βάλε, μη σου πω Γιουσέην Μπολτ και με πάρεις για ψώνιο. Αραλίκι στην παραλία κι έπειτα σ’ εκείνο το ονειρικό σπίτι για μαγείρεμα, με χορηγό τον Δ. και προσωπική εργασία, με την Ν. να φτιάχνει μπαμπά και το μπαμπά να κοιμάται μέχρι το σερβίρισμα, φαγοπότι στο θυσιαστήριο κι έπειτα βόλτα στην Καλλιθέα, μιας και δε μου έφτανε η προηγούμενη… Βέβαια, η επιλογή ήταν καλύτερη τούτη τη φορά, στο Σπιτάκι με συμπαθέστατο κόσμο, ωραίες μουσικές και ανθρώπινο περιβάλλον. Ήρθαν δυο φίλες, μετά το ιατρικό τιμ, όπου κι έπεσε η ιδέα του καθορισμού της εξεταστέας ύλης για απόψε, μετά τα κορίτσια φύγαν στο άκουσμα μιας πολύ δυσάρεστης είδησης και απομείναμε με τους φίλους να πίνουμε ποτά και μπύρες μέχρι τις πρώτες πρωινές…
Κυριακή, κοντή γιορτή. Η παρέα γέμισε… ζωή και λουλούδια, οι γρανίτες ήταν από το περίπτερο αυτή τη φορά και το φαΐ στη Μαρίνα, όπου έπεσε λιμός. Γλυκά εις διπλούν και μετά απέναντι για καφεδάκι, δεύτερος γύρος κτηνωδίας το βράδυ στο θυσιαστήριο με κάτι κιοφτεδάκια και μετά ταμπού μέχρι μαλλιοτραβήγματος, το οποίο γλιτώσαμε στο παρατρίχα. Και νόμιζα πως εγώ ήμουν ανταγωνιστικός στα παιχνίδια, αλλά τελικά είμαι καλά… Φωτογραφίες τον έναστρο ουρανό κι ύστερα ύπνο, γιατί την επομένη επιστρέφαμε στο κολαστήριο της πόλης…
Και εις άλλα!
And I forget just why I taste
Oh, yeah, I guess it makes me smile
I found it hard, it’s hard to find
Oh, well, whatever, nevermind…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου